Το Πρώτο Μεροκάματο Στη μάχη της επιβίωσης στα Τελωνεία 1 Μαΐου 2014

Το Πρώτο Μεροκάματο Στη μάχη της επιβίωσης στα Τελωνεία 1 Μαΐου 2014

Γιώργος Γραικός Το Πρώτο Μεροκάματο Στη μάχη της Επιβίωσης στα Τελωνεία Ν. Κηφισιά Bookstars.gr Βιβλιαράκι καρφίτσας σελ 12

Έβλεπα μπροστά το επόμενο μεροκάματο. Έγινε η αρχή μιας δύσκολης αλλαγής. Η προσαρμογή μου στην νέα μου επαγγελματική απασχόληση. Από «κουμάντο» στην μαχόμενη εκτελωνιστική πραγματικότητα.

Το Πρώτο Μεροκάματο 

Στη μάχη της επιβίωσης στα Τελωνεία 

Ημέρα Τρίτη ένδεκα Νοεμβρίου 2003 στο Αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος. Όπως συνήθως κάθομαι στο προαύλιο του Τελωνείου τους τελευταίους τέσσερις μήνες. Έχω αποφασίσει να περνώ τα πρωινά μου στο Τελωνείου του Αεροδρομίου και το απόγευμα στο γραφείο του Πειραιά. Κάθομαι στο τραπεζάκι του μεταφορέα και ακούω νέα. Νέα με χιούμορ, νέα με αργκό, νέα με αδιαφορία, νέα της δουλειάς.

Κάποια στιγμή κουράστηκα στην καρέκλα και σηκώθηκα για μια βόλτα. Βγήκα έξω από το Κτήριο 27. Είδα τον καιρό από το πρωί. Ήταν καιρός συννεφιασμένος, βροχερός, ερχόταν καταιγίδα. Μπήκα πάλι μέσα στο κτίριο. Πήγα στην Μαρία, στη Αίθουσα των Εκτελωνιστών. Το τραπέζι που κάθεται είναι στο άκρο δεξιά της αίθουσας, όπως το βλέπουμε από την πόρτα. Κάθισα εκεί και μιλούσα αόριστα με την Μαρία και τη Εύα.

«Να ο εκτελωνιστής. Δώστε τα χαρτιά» άκουσα μια φωνή απάνω από το κεφάλι μου. Μου έδωσε στα χέρια δύο δέσμες χαρτιά, ένας γνωστός συνάδελφο. Κοίταξα γύρω μου για τη Μαρία ή την Εύα. Δεν ήταν καμία. Πανικοβλήθηκα καταρχήν. Ύστερα συνήλθα.

Πήρα τα χαρτιά στα χέρια μου και άρχισα να διαβάζω. Αυτή τη δουλειά την ήξερα καλά. Την έκανα τριάντα τόσα χρόνια. Κάτι μου έλεγε μέσα μου. Προχώρα, είναι ευκαιρία να συνηθίσεις. Είχα πολλά χρόνια αποκοπεί από την πρακτική εφαρμογή του Τελωνείου. Βρήκα δύο έντυπα διασαφήσεων σε μια τσάντα και ξεκίνησα την συμπλήρωσή τους. Είχα προβλήματα προσαρμογής, ένιωθα πρωτάρης μέσα μου. Πρώτα ερχόταν η δεοντολογία του επαγγέλματος, Δεύτερον δεν είχα όλες τις προϋποθέσεις πρακτικής γνώσης για να συμπληρώσω τις διασαφήσεις. Θα το ξεπεράσω άραγε, μονολογούσα. Πήγε το μυαλό προς τα εκεί.

Ήλθε όμως ή Εύα και της απηύθυνα τη δεοντολογική ενοχή που είχα στο μυαλό μου.

«Εύα ήλθε ο κύριος με δύο χαρτιά. Πάρτα να προχωρήσεις»

«Όχι Γιώργο. Τα προχωράς εσύ………………»

Εκεί έκλεισε ο διάλογος μας, Δείγμα ότι με παρότρυνε να κάνω το πρώτο μεροκάματο, με περαστικό πελάτη του Αεροδρομίου. Η ενοχή έφυγε γρήγορα από μέσα μου και αφοσιώθηκα στη σύνταξη των διασαφήσεων.

Της απηύθυνα μία ή δύο ερωτήσεις και οι διασαφήσεις με λίγη ανάγνωση από το δασμολόγιο συμπληρώθηκαν. Είχα βέβαια και ένα υπόδειγμα διασάφησης γραμμένης μπροστά χωρίς να το βλέπει ο επιβάτης. Το δύσκολο ήταν η ανεύρεση της δασμολογικής κλάσης. Σ’ αυτό βοήθησε λιγάκι και ο παραλήπτης με τις τεχνικές γνώσεις του. Ήταν μια αντλία ελαίου και τα μοτέρ της.

Τέσσερις μήνες τώρα προσπαθώ ν’ αλλάξω τρόπο δουλειάς. Είχα γραφείο με μια δεκάδα ανθρώπους, που έτρεχαν στα τελωνεία, στους πελάτες, στις τράπεζες, στα πρακτορεία. Έκανα συντονισμό όλης αυτής της διεκπεραίωσης. Διηύθυνα τους εκτελωνισμούς και τις μεταφορές που έκαναν οι συνάδελφοι μου από το γραφείο. Ήμουν το «κουμάντο». Αυτό γινόταν για τριάντα πέντε τόσα χρόνια. Τώρα πρέπει να κατέβω στα Ελεγκτήρια των Τελωνείων για να επιβιώσω οικονομικά.

Το πρώτο μεροκάματο ξεκίνησε. Στην καταχώρηση υπάλληλος του Τελωνείου με παρατήρησε γιατί δεν είχα συμπληρώσει τη χρέωση των δασμών και λοιπών φόρων. Πάλι πίσω στο τραπέζι της Αίθουσας των Εκτελωνιστών για να υπολογίσω και να τους γράψω. Από κοντά και ο παραλήπτης και ήταν ……….  το πρώτο μεροκάματο.

Το θέμα ξεπεράστηκε και πήγαμε στο κλιμάκιο των ελεγκτών, στην Αποθήκη της Ολυμπιακής . Ο επόπτης όρισε γρήγορα ελεγκτή με προτεραιότητα. O παραλήπτης ήταν ιδιώτης.

Το πρώτο μεροκάματο ήταν σε εξέλιξη. Ο ελεγκτής μελέτησε τα χαρτιά, είδε το εμπόρευμα και δέχτηκε τη δασμολογική κατάταξη. Ένα σκαλοπάτι ακόμα έμεινε, η θεώρηση των διασαφήσεων από τον Επόπτη. Το κρίσιμο στάδιο του τελωνισμού πέρασε. Δεύτερη μικρή παρατυπία, δεν σκέφτηκα την μετατροπή των δολαρίων ΗΠΑ σε Ευρώ. Το τελωνείο δέχτηκε την αξία σε Ευρώ και επιβαρύνθηκε ο Ιδιώτης με μερικές μονάδες ευρώ παραπάνω. Ο ιδιοκτήτης στεκόταν διακριτικά λίγο απομακρυσμένος από τα ελεγκτήρια.

Το πρώτο μεροκάματο έφτανε στο τέλος του. Η θεώρηση των συναλλαγματικών διατυπώσεων έγινε γρήγορα και αποτελεσματικά. Ακόμα έμεινε ο προέλεγχος και το κομπιούτερ.

Έφτασα στο τέλος του μεροκάματου. Οι άδειες παραλαβής των εμπορευμάτων βγήκαν από τη μηχανοργάνωση. Ατένισα με ανάσα το τέλος της διαδικασίας. Παρακάλεσα τον ιδιοκτήτη του εμπορεύματος να πιει ένα καφέ και να με περιμένει. Εκεί στο μπαρ, του υποσχέθηκα ότι γρήγορα θα τελειώσουμε. Να έχει υπομονή. Θα του δώσω τις νόμιμες αποδείξεις για φορολογική χρήση και τα έξοδα που πραγματοποιήθηκαν. Μετά από λίγο τον έστειλα να πληρώσει τα αποθήκευτρα στην αποθήκη και να παραλάβει τα πράγματά του. Εκεί θα είχε ακόμα μια μικρή καθυστέρηση. Η τελευταία λέξη ειπώθηκε από τον ιδιοκτήτη:

«Τόση μεγάλη διαδικασία για την πληρωμή των φόρων;»

Εγώ δεν απάντησα. Έβλεπα μπροστά το επόμενο μεροκάματο. Έγινε η αρχή μιας δύσκολης αλλαγής. Η προσαρμογή μου στην νέα μου επαγγελματική απασχόληση. Από «κουμάντο» στην μαχόμενη εκτελωνιστική πραγματικότητα. Ίσως να δοθεί κάποτε μια απάντηση.

Πειραιάς 1 Δεκεμβρίου 2003

Δείτε πίνακα διηγημάτων στην Ανάρτηση της 12/4/2014

Σημ: Οποιαδήποτε ομοιότητα με την πραγματικότητα είναι εντελώς συμπτωματική