Ο Διονύσης Καλαντζής, εκτελωνιστής δίνει ένα στίγμα προ 22 χρόνια «Ενημέρωση και γνώση της Ενωμένης Ευρώπης» 31 Οκτωβρίου 2014

Ο Διονύσης Καλαντζής, εκτελωνιστής δίνει ένα στίγμα προ 22 χρόνια  «Ενημέρωση και  γνώση της Ενωμένης Ευρώπης» 31 Οκτωβρίου 2014

Γελοιογραφία Δ. Καπιδάκη

Στις περασμένες δεκαετίες ήταν συνηθισμένο να μιλά κανείς για «ευρωσκλήρυνση ».  Σήμερα, βέβαια, η κατάσταση έχει αλλάξει. Πρώτον λόγω της αύξησης του παγκόσμιου εμπορίου, δεύτερον λόγω της οικονομικής πολιτικής που ακολούθησαν οι χώρες της Κοινότητας και τρίτον λόγω της απόφασης για την Ενιαία Αγορά. Υπήρχε πάντα διάχυτη η αίσθηση ότι αν η Κοινότητα δεν αναλάμβανε μεγάλες πρωτοβουλίες για να βελτιώσει την οικονομική και τεχνολογική της επίδοση,  ήταν καταδικασμένη σε καθυστέρηση όχι μόνο σε σχέση με τις ΗΠΑ, αλλά κυρίως με την Ιαπωνία.

Η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση δεν είναι απλώς ένα οικονομικό και τεχνοκρατικό θέμα. Αποτελεί στην ουσία, μια κίνηση ιστορικής και πολιτικής σημασίας. Οι αλλαγές στην Ανατολική Ευρώπη ήταν τόσο ραγδαίες και βαθειές , ώστε η Κοινότητα δεν μπορεί και δεν πρέπει να τις αγνοήσει στη διαμόρφωση της πολιτικής της μετά το 1992.

Πρέπει να επαναλάβουμε και πάλι, με κίνδυνο να γίνουμε μονότονοι, ότι πολλές από τις τραγικές καταστάσεις που διαπιστώνουμε ότι δημιουργήθηκαν σε σχέση πάντοτε με το αντικείμενο της εργασίας μας, δείχνουν την κακή λειτουργία του όλου συστήματος. Πολλά προβλήματα όχι  μόνο ξεπερνούν τα όρια των εθνικών κυβερνήσεων, αλλά και δεν μπορούν να ταιριάζουν στα παραδοσιακά σχήματα των διακρατικών και διεθνών σχέσεων. Δεν είναι δυνατόν μέσα σ’ αυτά τα διευρυμένα πλαίσια της αύξησης του εμπορίου και της ελεύθερης διακίνησης, εγκατάστασης και εργασίας των ελεύθερων επαγγελματιών στις χώρες της Κοινότητας, να μην υπάρχει πρόβλεψη για την προστασία των υφιστάμενων επαγγελμάτων. Θα πρέπει η ίδια η Κοινότητα να είναι σε θέση να δημιουργεί νέες ευκαιρίες εργασίας και όχι να διογκώνει τα ήδη μεγάλα ιδιαίτερα για τις μικρότερες κα όχι πλούσιες χώρες υπαρκτά και δύσκολα αντιμετωπιζόμενα κοινωνικά προβλήματα.

Από την άλλη πλευρά, οι κυβερνήσεις δίνουν προτεραιότητα σε χρήσιμες μεν, αλλά βραχυπρόθεσμες λύσεις  και αγνοούν συστηματικά τις μακροπρόθεσμες. Αντιμετωπίζουν τα προβλήματα μεμονωμένα και προτείνουν στατικές και τοπικές λύσεις. Στην κατανομή των διαφόρων πόρων μεταξύ των τομέων συνήθως κερδίζουν οι ισχυροί υπουργοί και τα υπουργεία με πολιτική δύναμη. Οι πολιτικοί ηγέτες δεν έχουν μόνο το μειονέκτημα της ανεπάρκειάς τους, ως ανθρώπινα όντα, αλλά και όλες τις εγγενείς αντιδράσεις του ρόλου τους, όπως η υπερκόπωση, ο ανεπαρκής διαθέσιμος χρόνος, η ελλιπής και χειραγωγημένη ενημέρωση και πιθανότητα η αδιαφορία. Τα αποτελέσματα φυσικά που προκύπτουν, είναι ανύπαρκτα έως αρνητικά.

Όλα γίνονται ακόμη δυσκολότερα τη στιγμή που τα πάντα εναλλάσσονται και μεταλλάσσονται με εκπληκτική ταχύτητα. Η πρόκληση δεν συνίσταται στην εφάπαξ προσαρμογή σε μια δεδομένη νέα κατάσταση, αλλά στο να ζει κανείς σε μια συνεχή κατάσταση προσαρμογής, για να μπορέσει να αντιμετωπίσει την αβεβαιότητα, τις νέες διαστάσεις της πολυπλοκότητας και τις στυγνές αλλαγές αλλά και για να εκμεταλλευτεί τις ευκαιρίες και τις δυνατότητες που παρουσιάζονται.

Ποια στοιχεία μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για να κατανοήσουμε τις αλλαγές;

Πως μπορούμε να γίνουμε από παθητικοί και απομονωμένοι θεατές, ενεργοί πολίτες και επαγγελματίες, ικανοί να σπάσουμε την απαισιοδοξία μας και οργανωμένα να συμβάλλουμε στην οικοδόμηση μιας νέας κατάστασης που όλοι επιθυμούμε με πνεύμα καινοτομίας, ανανέωσης και σταθερή βούληση;

Πρωταρχικοί φορείς των λύσεων είναι εκείνοι που θα επιτρέψουν σε άτομα και κοινωνίες να μάθουν πώς να προσαρμόζονται στις αλλαγές που μεταβάλλουν συνεχώς την όψη της κοινωνίας μας. Η προσαρμογή αποτελεί και τη βασική πρόσκληση για όλους του κατοίκους της «Ενωμένης Ευρώπης»,  ανεξάρτητα από την κουλτούρα, τη θρησκεία και τις παραδόσεις τους.  Χρειάζεται όμως ενημέρωση, για τη γνώση και καλύτερη αντιμετώπιση των προβλημάτων που καθημερινά βλέπουμε να οξύνονται. Η Ενωμένη Ευρώπη και η Ελλάδα, ειδικότερα, έχει ανάγκη από συνειδητοποιημένους πολίτες.

Διονύσιος Καλαντζής.

Αναδημοσίευση από το Εκτελωνιστικό Βήμα Μάιος 1992

Το Blog Λογοτεχνία – Πολιτιστικά  Εκτελωνιστών δέχεται να φιλοξενήσει κείμενα συναδέλφων, αξιώματα και πολιτιστικά δρώμενα  που αναδεικνύουν τον εκτελωνιστικό πολιτισμό

E-mail = ggioggaras@Gmail.com Για αγορά βιβλίων πατήστε εδώ

Ο γέροντας νόμος Ο Γιώργος Γιωγγαράς θυμάται και γράφει, 29 Οκτωβρίου 2014

Ο γέροντας νόμος Ο Γιώργος Γιωγγαράς θυμάται και γράφει, 29 Οκτωβρίου 2014

Ο γέροντας Νόμος

(Γράφτηκε για την Συνέλευση των Εκτελωνιστών της 4/6/1997 …όμως είναι επίκαιρο απολαύστε το…)

Ήταν μια φορά και ένα καιρό ένας γέροντας ηλικίας 88 χρονών  (γεννήθηκε το 1909 με νόμο του 1909 “Περί προσωπικού του Τελωνείου Πειραιώς και οργανώσεως της υπηρεσίας αυτού”)

Το όνομά του είναι εκτελωνιστής.

Το 1993 είδε πολλές φουρτούνες να περνούν οι διάδοχοί του ένεκα βλέπεις της ενιαίας εσωτερικής αγοράς  της Ενωμένης Ευρώπης. Ένα φρούτο πρωτόγνωρο.

Ο γέροντας θυμάται

Μεγάλωσε τέσσαρες γενιές. Ναι τέσσαρες γενιές όλο ζωντάνια, χιούμορ, σκληράδα και εφευρετικότητα.

Πέρασαν χαρακτηριστικοί ηγέτες  του όπως Ο Μαρλάς, Ο Μπουρνιάς ο Νίκος Βελιώτης (πολλά χρόνια πρόεδρος), Ο Δημ Καραλής, ο Αλκης Κουλούρης, Οι Χαλδαίοι, Ο Σειρλής Ο Νίκος ο Φριλίγκος  όλοι μόχθησαν

Στήθηκαν εκπληκτικοί οργανισμοί Το ΤΣΕ, το ΤΑΠΕΠΑ η άνευ προηγουμένου ΕΕΠΑ (ΑΕΠΑ κατά το παλαιότερο)

Πέρασαν  πολιτικές θύελλες.Παλαιές δικτατορίες (Μεταξά ) νέες δικτατορίες (Παπαδόπουλου ) πολέμους, όμως εκείνοι επέμεναν.

Έφτιαξαν κτίρια τέσσερα (Τσαμαδού και Ηρώων Πολυτεχνείου/ Βασ Κωνσταντίνου) Την λεγόμενη κλινική,το ξενοδοχείο, το κτίριο του ΤΑΠΕΠΑ ) και συνέχισαν να φτιάχνουν

Ο γέροντας ακούει κάτι λόγια περίεργα

Να πουληθούν τα κτίρια και να μοιρασθούν τα λεπτά λένε......

Δικαιούνται και οι κληρονόμοι των κληρονόμων από αυτά τα λεπτά λεει..............

Το επάγγελμα των παιδιών του εκτελωνιστών  κλείνει λένε.................

Ο γέροντας σκέπτεται

Η  προηγούμενη γενιά των συνδικαλιστών  έκαναν αντιπαραθέσεις για να προστατεύσουν τα χρήματα των ταμείων τους με επενδύσεις σε ακίνητα. Οι σημερινοί κάνουν αντιπαραθέσεις για τους τρόπου ς  που θα τα πωλήσουν.

Ο γέροντας αναρωτιέται

Δεν θα βρεθεί μωρέ ένας  να πει σε αυτή τη γενιά των εκτελωνιστών  ότι τα κτίρια δεν πουλιούνται. Δεν πουλιούνται γιατί είναι ότι καλύτερο έχει για στήριγμα σε αυτό το  ανταγωνιστικό περιβάλλον  ο εκτελωνιστής, ο σημερινός, ο μελλοντικός, ο σημερινός συνταξιούχος.

Δεν. θα βρεθεί μωρέ ένας να  παροτρύνει αυτή τη γενιά των εκτελωνιστών  να “έλθει σε γάμο κοινωνία “ με παραπλήσιους κλάδους.

Δεν θα βρεθεί ένας να τους μιλήσει  για την παγκοσμιότητα της οικονομίας. Τις συγχωνεύσεις, τις εξαγορές που γίνονται σε καθημερινή βάση.Είναι γεγονός η συγχώνευση των δύο κολοσσών της μεταφορές Κόνεξ P + O και Netlloyd. Στα σκαριά είναι η συγχώνευση της BOEING και της MacDonald με διαξιφισμούς μεταξύ ΗΠΑ και Ενωμένης Ευρώπης.

Δεν θα βρεθεί ένας να τους πει ότι υπάρχουν πολλοί μπροστάρηδες στον κλάδο. Να αναφέρω έτσι τυχαία. Η Ιμπέριο η πρώτη εταιρία  διαμεταφορέα που μπήκε στο ελληνικό χρηματιστήριο διευθύνεται από εκτελωνιστή.

Οι άλλοι ανώνυμοι και επώνυμοι μεταφορείς που ξεκινούν πάντα από την εκτελωνιστική θέση.

Ο γέροντας πικράθηκε πολύ

Οραματιζόμενος  το μέλλον με την επικείμενη είσοδο του 2001 σκέπτεται ότι το όνομά του θα γίνει  μια ανάμνηση.

Συνήθως τα παραμύθια καταλήγουν με το γνωστό “έζησαν αυτοί  καλά και εμείς καλύτερα”. Όμως ο γέροντας πικραίνεται ακόμα περισσότερο  που το παραμύθι  θα καταλήξει “ έζησαν αυτοί καλά και εμείς χειρότερα “. 

E-mail = ggioggaras@Gmail.com Για αγορά βιβλίων πατήστε εδώ

Το Blog Λογοτεχνία – Πολιτιστικά  Εκτελωνιστών δέχεται να φιλοξενήσει κείμενα συναδέλφων, αξιώματα και πολιτιστικά δρώμενα  που αναδεικνύουν τον εκτελωνιστικό πολιτισμό

Ο Στέφανος Βουλγαράκης έγινε εκτελωνιστής για «Αυτή τη πλανεύτρα βρύση του λιμανιού» 27 Οκτωβρίου 2014

Ο Στέφανος Βουλγαράκης έγινε εκτελωνιστής για «Αυτή τη πλανεύτρα βρύση του λιμανιού» 27 Οκτωβρίου 2014

Καλοκαίρι του ΄49, ο πατέρας μου με τη μάνα μου, αποφάσισαν να πάνε στην Αιδηψό. Για τα «θαυματουργά» ιαματικά λουτρά. Για τα «Θεσπέσια» ψητά γουρουνόπουλα, που εκείνα τα χρόνια αρκούσαν οι διηγήσεις για να μαγεύονται τα αυτιά μου. Πάντως και σήμερα αν με ρωτούσες δεν θα απαντούσα με σιγουριά ποιος από του δύο λόγους βάρυνε. Πήραν μαζί τους και τον αδελφό μου. Εμένα πιτσιρικά 7 χρόνων τότε με άφησαν σπίτι με τη θεία μου. Θες ότι την τυράννησα του Χριστού τα πάθη, θες ότι με υπεραγαπούσε σε κάνα δύο μέρες το αποφάσισε. Θα μ’ έστελνε και μένα στην Αιδηψό. Τρελάθηκα. Η προσμονή και η ταραχή με ξαγρύπνησαν.

Περί –πρωί κατηφορίσαμε για το λιμάνι. Φάτσα στην πόρτα του, το μπαρμπέρικο το θείου μου, του Γιώργη του Κανάκη.

«Γιώργη τ’ αποφάσισα» λέει στον  ξάδελφό της.

«Φαίνεται πως μουρλάθηκες», ήταν η απάντησή του, όμως ξεσκίστηκε να μας εξυπηρετήσει. Στην πολυθρόνα μισοξυρισμένος μισοσαπουνισμένος, ο δεύτερος ο Γραμματικός του «ΕΛΕΝΑ». Το βαπόρι φορτώνει.

Σαλπάρει το μεσημέρι. «Θ.Θ.» λέει ο μαυροπίνακας με τη ζωγραφιά του βαποριού στη μπούκα του λιμανιού, για Βόλο, Αιδηψό, Χαλκίδα, Πειραιά.

"Κάπτα- Σπύρο τι σημαίνει «Θ.Θ.» τον ρωτάω, καθώς φρεσκοξυρισμένος με οδηγεί στο βαπόρι κρατώντας με ευθύνη σφιχτά από το χέρι, ενώ στο άλλο έχει τα μπαγκάζια μου.

«Θεού – θέλοντος παιδί μου» μου αποκρίνεται ξερά και αυστηρά. Λύθηκαν τα παιδικά μου γόνατα. 

Ίσως να’τανε οι λιχουδιές που με τρατάρισαν ίσως η ταραχή κι η αγωνία μου.

«Κάπτα- Σπύρο διψάω» ψέλλισα δειλά.

Ο Κάπτα –Σπύρος αφού μουρμούρισε κάποιες «προσευχές» κάτω από τις μουστάκες του, για την τύχη του και τον μπελά του με οδήγησε στη βρύση του λιμανιού με την προφητική παρατήρηση.

«Πιες βρε τσόγλανε, και να δούμε αν θα γλυτώσεις από εδώ μέσα. Τότε νόμισα πως μιλούσε κινέζικα.

Τέλος πάντων κάποτε φράσαμε στην Αιδηψό, σε 24ώρες νομίζω, κι ο Κάπτα- Σπύρος με παρέδωσε στον εμβρόντητο πατέρα μου.

Κάτσαν για μια μπίρα. Κατάλαβα ότι γνωριζόντουσαν.

Λέει σε μια στιγμή ο Κάπτα_Σπύρος. «Ξέρεις  Τζώρτζη ο γιος σου ποτίστηκε από τη βρύση του λιμανιού. Τον βλέπω να μη ξεκολλάει από κει»

«Άσε τις σαχλαμάρες Κάπτα –Σπύρο, το παιδί δεν το βάζω μέσα. Θα σπουδάσει» του αποκρίθηκε ο πατέρας μου, με δόση κομπασμού. Είπαν και κάτι άλλα. Το «ΕΛΕΝΑ» έβαλε να καλεί με η βραχνή μπουρού. Με φίλησε. Φιλήθηκαν. Χωρίσαμε. Τώρα από το χέρι με κρατούσε ο πατέρας μου και αγναντεύαμε το βαπόρι να κατηφορίζει για τα στενά του Ευρίπου. Όταν πήρε να θαμπώνει το σχήμα του, κινήσαμε για το σπίτι βουβοί.

Ξαφνικά σπάνει τη σιωπή ο πατέρας μου και σαν να τον απασχολούσε μου λέει: «Δεν φαντάζομαι να πίστεψες τα μασάλια του Κάπτα-Σπύρου. Κοίτα να μάθεις γράμματα, να σπουδάσεις, να γίνεις γιατρός».

«Ναι πατέρα» του είπα, και φυσικά γιατρός δεν έγινα. Έγινα εκτελωνιστής. Άλλος λέει ήταν η φύτρα μου. Άλλος λέει., που με μύρωσε ο νονός μου, εκτελωνιστής κι αυτός. Άλλος λέει φταίει η βρύση.

Πάντως και σήμερα μετά 48 χρόνια που και που σκύβω και πίνω νερό από την ίδια βρύση. Βλέπεις τόσο αυτή όσο και εγώ είμαστε ακόμα εκεί! Α ρε Κάπτα –Σπύρο νάξερες πόσο δίκιο είχες!

Σκεφτόμουν κάπου εδώ να κλείσω  ……………

Όμως θέλω να αγιάσω, με κολάζουν οι διάβολοι. Με βρίσκουν ή τους βρίσκω;

Καθώς λοιπόν σκεφτόμουν για ένα ήρεμο επίλογο έπεσε στα χέρια μου ένα περιοδικό. «Τάμαριξ», Φεβρουάριος του 97. Μεταφέρω πιστά από άρθρο του Φ Σκαμπαρδώνη.

………………… δειγματοληψίες παντού σημειωτές καταγράφουν τις ποσότητες νταλίκες φορτωμένες ανεβαίνουν στις γεφυροπλάστιγγες. Τελωνειακοί και ζυγιστές ελέγχουν με εκπαιδευμένο μάτι χαρτιά, εκτελωνιστές τρέχουν πάνω –κάτω, λιμενεργάτες κάθιδροι, μαλώνουν μεταξύ τους αστειεύονται, τσουρμάρονται. Τη νύχτα θα τους βρεις στα κοντινά μπαρ, δίπλα στον Ερυθρό Σταυρό, στα φαστ- φουντάδικα, στα στενά της Κατούνη. Το λιμάνι ο ομφαλός της συμπρωτεύουσας ένας κόσμος ζωντανός, πονηρεμένος, ξύπνιος σε διαρκή ετοιμότητα, μαθημένος στα τερτίπια και στις παγίδες της συναλλαγής, άνθρωποι της πιάτσας με μάτι αγκίστρι. Λαϊκοί που ξεχωρίζουν τη βαλούτα από την ποιότητα με μια ματιά. Που σε πουλάν και σε αγοράζουν σε δευτερόλεπτα αν δεν κατέχεις το παιχνίδι.

Και παρακάτω στο ίδιο τεύχος ο Γ. Αναστασιάδης ………..  ως χώρος που διαθέτει μια σχετική αυτονομία, έχει τους δικούς του κανονισμούς και «Κώδικες» τους δικούς του ρυθμούς ζωής το δικό του ηχόχρωμα ………………

και με τη αλμύρα της θάλασσας να διαποτίζει τους χώρους του, τους δρόμους του, τα φορτωμένα καράβια που κοιμούνται, τους σιωπηλούς γερανούς και τους ανθρώπους που ζουν κάθε μέρα κι έχουν αφήσει στις προβλήτες του κομμάτια και θρύψαλα από την καρδιά τους.

Μόνο να ξέρεις πόσο δίκιο είχες Κάπτα – Σπύρο! Για σένα λοιπόν, αλλά και για κάποιους από μας. Θα κλείσω με τρεις στίχους του Ν Καββαδία  και ίσως κάποιοι κάτι καταλάβουν:

Ήταν η πλώρη μας καθώς των φορτηγών οι πλώρες.

Γιομάτη πράγματα παλιά, που μύριζαν βαριά,

με ένα τραπέζι ξύλινο στη μέση λερωμένο

και σκαλισμένο σε πολλές μεριές με το σουγιά

Στην πλώρη αυτή κατέστρεψα τον ήρεμο εαυτό μου

και σκότωσα την τρυφερή παιδιάτικη ψυχή

όμως ποτέ δε με άφησε το επίμονο όνειρό μου

και πάντα η θάλασσα πολλά, μου λέει όταν αχεί

 Η ΠΛΩΡΗ ΜΑΣ – ΜΑΡΑΜΠΟΥ -1933

Τίποτα  στα χεράκια μου  μάνα μου δεν φτουράει

έρωτας, μαλαματικά, ξόμπλια και φυλαχτά

Σιχαίνομαι το ναυτικό που εμάζεψε λεφτά.

Εμούτζωσε τη θάλασσα και την εκατουράει.

ΘΕΣΑΛΟΝΙΚΗ ΙΙ ΤΡΑΒΕΡΣΩ 1974

Στέφανος Γ Βουλγαράκης Απρίλης του ‘97

Ανατύπωση από Εκτελωνιστών κατά-θέσεις Μάιος 1997

E-mail = ggioggaras@Gmail.com Για αγορά βιβλίων πατήστε εδώ

Το Blog Λογοτεχνία – Πολιτιστικά  Εκτελωνιστών δέχεται να φιλοξενήσει κείμενα συναδέλφων, αξιώματα και πολιτιστικά δρώμενα  που αναδεικνύουν τον εκτελωνιστικό πολιτισμό

Ο Γιώργος Ζωγράφος εκτελωνιστής, γράφει ότι « Υπάρχει και η άλλη διάσταση» 25 Οκτωβρίου 2014

Ο Γιώργος Ζωγράφος εκτελωνιστής, γράφει ότι  « Υπάρχει και η άλλη διάσταση» 25 Οκτωβρίου 2014

Για να ξεχάσουμε και λίγο τα βάσανα

Έγινε πριν λίγες μέρες.

Έγινε σε αίθουσα συναυλιών του Δήμου Αθηναίων. Στην συναυλία είχαν προσκληθεί και παραβρέθηκαν προσωπικότητες – Έλληνες και ξένοι – του πνευματικού και εμπορικού κόσμου.

Μετά το τέλος της εκδήλωσης ο Δήμαρχος με ορισμένους από τους εκλεκτούς καλεσμένους του και μέλη της ορχήστρας πήγαν σε μια ταβέρνα στον Κολωνό.[1] Και ενώ απολάμβαναν τους νόστιμους μεζέδες και το υπέροχο κρασί, ένα μέλος της ορχήστρας 80 ετών – αν δεν κάνω λάθος – σηκώθηκε όρθιος και απευθυνόμενος στους συνδαιτυμόνες είπε:

Ξέρετε κύριοι που βρισκόμαστε; Στον Κολωνό . Στον Κολωνό για τον οποίο ο Σοφοκλής [2]έγραψε μια από τις ξακουστές τραγωδίες του……………

Και χωρίς άλλα λόγια άρχισε να απαγγέλει -  χωρίς χειρόγραφο αποστήθους- το μονόλογο του Οιδίποδα:

«Ήρθες στα μέρη, ξένε, τα ομορφότερα του αλογοτρόφου τόπου μας : στον ξακουστό Κολωνό. Εδώ όπου το γλυκόλαλο τ’ αηδόνι συχνάζει περισσότερο απ’ οπουδήποτε αλλού. Και γλυκομύρεται σε ολόχλωρα ρουμάνια και κελαηδάει, βαθειά κρυμμένα μέσα στον πυκνό κισσό και στο απάτητο του Θεού το άγιο δάσος , το μυριόκαρπο, το ανήλιαγο και απάνεμο απ’ όλες τις χειμωνιάτικες μπόρες.

 Εδώ όπου ο βακχευτής Διόνυσος [3]συνηθάει συχνά να μονιάζει περιτριγυρισμένος από τις θεϊκές του τις βυζάστρες. Εδώ που κάθε μέρα, με τη δροσιά απ’ τα ουράνια, ανθίζει ωριοφούντωντος ο νάρκισσος και ο χρυσόξανθος ο κρόκος.

Εδώ, που οι ακοίμητες βρυσομάνες από το Κηφισσού το ρέμα ποτέ δεν λιγοστεύουν να στριφογυρνούν, μα πάντα, όλες τις μέρες, τα καθάρια τους νερά κυλούνε προς τους κάμπους της πλατύστηθης της γης και τους κάνουν να καρπίζουν πλούσια.

Εδώ που οι Μούσες, δεν αποστράφηκαν ποτέ τον τόπο αυτόν. Και εδώ ακόμα, βλασταίνει ένα δένδρο που πουθενά αλλού δεν βλάστησε ποτέ; Η σταχτόχλωρη εληά, που απάνω της έχουν πάντα ανοιχτά τα μάτια ο Ζευς και η γλαυκόφθαλμη Αθηνά. Σ’ αυτή τη γη βρίσκεσαι ξένε, που έχει καύχημά της και καμάρι, τα ωραία της τα άλογα τα διαλεχτά και τις θάλασσες πάνω την πρωτιά της.»

Το ακροατήριο, που είχε μείνει από ώρα άφωνο, ξέσπασε σε χειροκροτήματα και επευφημίες. Ο Δήμαρχος και οι φίλοι του αποθέωσαν τον έκτακτο ερμηνευτή, που δε ήταν άλλος από τον παληό γνωστό και αγαπημένο συνάδελφο (συνταξιούχο πλέον) τον Πέτρο Έξαρχο.

Εμείς τι άλλο να προσθέσουμε σ’ αυτό το μικρό κείμενό μας, εκτός από το ότι, ένα μέλος μίας εκτελωνιστικής οικογένειας, που πρόσφερε άπειρες υπηρεσίες στο αγαπημένο μας επάγγελμα, εξακολουθεί να εξυψώνει τον άνθρωπο.

Ναι, εμείς δεν περιμένουμε τίποτα διαφορετικό από κάποιους που η τιμή και η αξία αποτελούν τρόπο ζωής

Γ.Ζ. (Γιώργος Ζωγράφος)

Αναδημοσίευση από τον Πανεκτελωνιστική Ιούλιος Αύγουστος 1997

---

[1] Ο Κολωνός είναι συνοικία της Αθήνας, που βρίσκεται στη δυτική πλευρά του δήμου Αθηνών. Συνορεύει με τις συνοικίες Ακαδημία Πλάτωνος,Σεπόλια και Αττική ενώ τα όριά του στα δυτικά φτάνουν μέχρι τη Λεωφόρο Κηφισού. Διασχίζεται από την οδό Λένορμαν και εξυπηρετείται από τη γραμμή 2 του μετρό και το σταθμό Λαρίσης, αλλά και από τον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο και το σταθμό Αττικής. Ο Κολωνός είναι πυκνοκατοικημένη περιοχή με ελάχιστους ακάλυπτους χώρους. Ανοικοδομήθηκε έντονα κυρίως τις δεκαετίες του 1960 και 1970. O λόφος του Ιππίου Κολωνού (37°59.7′N 23°42.9′E) είναι τμήμα της συνοικίας. Στην αρχαιότητα ο Κολωνός θεωρούνταν ο πιο αριστοκρατικός δήμος της αρχαίας Αθήνας. Ήταν παραποτάμιος δήμος και τον διέσχιζε ο ποταμόςΚηφισός, ο οποίος σήμερα έχει υπογειοποιηθεί κάτω από τη λεωφόρο Κηφισού.

[2] Ο Σοφοκλής (496 π.Χ.- 406 π.Χ.) (στα αρχ. ελλ. Σοφοκλῆς ὁ Σοφίλλου ὁ ἐκ Κολωνοῦ) ήταν Έλληνας τραγικός ποιητής της κλασικής εποχής. Αυτός, ο Αισχύλος και ο Ευριπίδης είναι οι τρεις τραγικοί ποιητές των οποίων έχουν σωθεί ολοκληρωμένα έργα. Σύμφωνα με αρχαίες μαρτυρίες φαίνεται ότι έγραψε περίπου 120 έργα, από τα οποία παραδίδονται ολοκληρωμένες μόνο επτά τραγωδίες. Ολοκληρωμένες τρταγωδίες του είναι η Αντιγόνη (περί το 442) η Ηλέκτρα (περί το 413). Άλλα έργα του που έχουν διασωθεί είναι Τραχίνιαι, Οιδίπους Τύραννος, Αίας, Φιλοκτήτης, Οιδίπους επί Κολωνώ.

[3] Ο Διόνυσος, επίσης Διώνυσος, γιος του θεού Δία, ανήκει στις ελάσσονες πλην όμως 

σημαντικές θεότητες του αρχαιοελληνικού πανθέου, καθώς η λατρεία του επηρέασε σημαντικά τα θρησκευτικά δρώμενα της ελλαδικής επικράτειας.. Ο Διόνυσος ωςμυθολογική οντότητα «δεν είναι μήτε παιδί ούτε άντρας, αλλά αιώνιος έφηβος, καταλαμβάνοντας μια θέση ανάμεσα στα δύο». Με αυτή τη μορφή, αντιπροσωπεύει «το πνεύμα της ενέργειας και της μεταμορφωτικής δύναμης του παιχνιδιού» γεμάτο πονηριά, εξαπάτηση και στρατηγικές που υποδεικνύουν είτε τη θεϊκή σοφία ή το αρχέτυπο του Κατεργάρη, παρόν σε όλες σχεδόν τις μυθολογίες του κόσμου. Ο Διόνυσος, επίσης, συνδέεται με τη γονιμότητα, μέσω του εκπληρωμένου έρωτα και το επίγραμμα του Ανακρέοντα στον θεό αρχίζει με τις λέξεις «Ω Κύριε, που σύντροφοί σου στο παιχνίδι είναι ο ισχυρός Έρως, οι μαυρομάτες νύμφες και η Αφροδίτη!».

Το Blog Λογοτεχνία – Πολιτιστικά  Εκτελωνιστών δέχεται να φιλοξενήσει κείμενα συναδέλφων, αξιώματα και πολιτιστικά δρώμενα  που αναδεικνύουν τον εκτελωνιστικό πολιτισμό

E-mail = ggioggaras@Gmail.com Για αγορά βιβλίων πατήστε εδώ

Η Ρίτα Βελιώτη Καμπυλαύκα συνεχίζει την ποίηση του πατέρα της, 20 Οκτωβρίου 2014

Η Ρίτα Βελιώτη Καμπυλαύκα συνεχίζει την ποίηση του πατέρα της, 20 Οκτωβρίου 2014

Στιγμές

Συγγραφέας : Βελιώτη Ρίτα Καμπυλαυκά
Εκδόσεις : Bookstars-Γιωγγαράς

Τιμή : € 7,00   (-10%)   € 6,30

Κατηγορία : Ποίηση

Βαθμολογία : 

Απόφαση

Κι αυτός

μου είπε:

Για το εξώφυλλο

και το χαρτί,

στοιχίζει τόσο.

Για τη διόρθωση

και επιμέλεια

στοιχίζει τόσο.

Για τη διάθεση

και προβολή

στοιχίζει τόσο.

Κι εγώ

του είπα:

Για εξετάσεις

ιατρικάς

πλήρωσα τόσο,

κι άλλο τόσο,

κι ακόμη τόσο,

και για

εξέταση

καρδίας και νεφρούς

ως ο θεός ετάζει

μονάχα τόσο;

Πολύ φθηνά!

Λοιπόν

Τυπώστε!

E-mail = ggioggaras@Gmail.com Για αγορά βιβλίων πατήστε εδώ

Το Blog Λογοτεχνία – Πολιτιστικά  Εκτελωνιστών δέχεται να φιλοξενήσει κείμενα συναδέλφων, αξιώματα και πολιτιστικά δρώμενα  που αναδεικνύουν τον εκτελωνιστικό πολιτισμό

Γεράσιμος Τσάκαλος ο εκτελωνιστής, γράφει το διήγημα: Ο κ Κ. Μαρής Βοηθός 18 Οκτωβρίου 2014

Γεράσιμος Τσάκαλος ο εκτελωνιστής, γράφει το διήγημα: Ο κ Κ. Μαρής Βοηθός 18, Οκτωβρίου 2014

Κύριε Υπουργέ μου, χαρά την υπομονή σας!

Λοιπόν οι Βοηθοί και γάιδαρο σκάνε. Αυτοί σας ενοχλούν , κι’ εσείς μειδιάτε. Αυτοί άντε πάλι σας ξαναενοχλούν και να εσείς προστατευτικά χτυπήματα στην πλάτη, και υποσχέσεις:

-«Μην ανησυχείτε κύριοι, Δημοκρατίαν έχομεν, όλα θα γίνουν! Μόνο τα γένια του σπανού δεν γίνονται».

-Ναι Υπουργέ μου, του σπανού τα γένια δεν γίνονται, και το παίρνει απόφαση ο σπανός, αλλά ο Βοηθός , που μπορεί να γίνει Εκτελωνιστής, δεν το παίρνει απόφαση. Και γι’ αυτό φωνάζει, πλαντάζει και χτυπά την κεφαλήν του στον τοίχο. Κι’ εσείς Κύριε Υπουργέ που τον βλέπετε , στεναχωριέστε και του φωνάζετε στοργικά:

«Σιγά μωρέ, θα χαλάσεις τον τοίχον».

Τέλος πάντων, ας αφήσουμε αυτό το θέμα και να πούμε κάτι πιο εύθυμο.

_ Τι να σας πω κύριε Μαρή, τώρα με την άνοιξη, φτερουγίζει η ψυχή μου για παιγνίδια, για τρέλες να πούμε, θαρρείς και ξαναμωράθηκα. Όμως πάνε, πέρασαν τα χρόνια! …. Που είναι εκείνη η ωραία εποχή που ήμασταν παιδιά, που παίζαμε το κρυφτούλι. Αλήθεια Κύριε Υπουργέ , σας αρέσει το κρυφτούλι; Παίζαμε και την τυφλόμυγα , ε; Αμ το άλλο παιγνίδι, το «παίρνω αμπάριζα και βγαίνω»;

Λοιπόν αυτό το παιχνίδι Κύριε Υπουργέ μου, να μου το θυμάστε θα παίξουν και οι Βοηθοί της παληάς φρουράς , κι’ ας είναι πάνω από σαράντα πέντε χρόνων έκαστον παιδίον.

Μια και μιλάμε για τα παιδικά μας χρόνια, με τα παιχνίδια τους και με τα ωραία τους, τι θα λέγατε Κύριε Υπουργέ να παίξουμε ένα παιχνιδάκι οι δύο μας;

-Τι; Ντρέπεστε; Ελατέ τώρα, και ποιος μπορεί να μας δει, οι δυό μας είμαστε.

Να τι παιχνίδι θα παίξουμε:

Εγώ Κύριε Υπουργέ θα πάρω τη θέση σας και θα γίνω δηλαδή Υπουργός κι’ εσείς θα γίνεται βοηθός! Είμαστε σύμφωνοι; Εν τάξει. Αρχίζουμε:

-Λοιπόν τι θέλεις κύριε Μαρή;

-Είμαι βοηθός της παληάς φρουράς και θέλω πτυχίο.

-Πόσα χρόνια είσαι βοηθός κύριε Μαρή;

-Δέκα επτά χρόνια.

-Και πόσοι βοηθοί είστε της παληάς φρουράς;

-Περίπου εβδομήντα.

-Ε, να κάνετε υπομονή.

-Κάναμε τη μισή ζωή μας.

-Κάνετε κι’ άλλο …..

-Μα γεράσαμε! ………….

Ε, τότε κύριε Μαρή, κακώς ήλθατε εις εμένα, δια το γήρας αρμόδιος είναι ο κύριος Υπουργός τα Προνοίας. Καλός άνθρωπος είναι και πιστεύω να σας κλείσει όλους εσάς , τους Βοηθούς της παληάς φρουράς σε κανένα γηροκομείο για να περάσετε το υπόλοιπον της ζωής σας εν γαλήνη.

-Μα κύριε Υπουργέ μου παίζουμε τώρα; Εμείς ζητάμε πτυχίον και όχι γηροκομείον.

-Βοηθέ Μαρή, είπα να κάνετε υπομονή και θα πάρετε .

-Κύριε Υπουργέ, βαρεθήκαμε πια σας είπα, γεράσαμε. Πρέπει το πτυχίον να μας το δώσετε τώρα.

-Βοηθέ Μαρή, κι εγώ δεν σας το δίνω.

-Τότε θα κάνουμε απεργία.

-Ξεκουμπίσω απ’ γραφείο μου.

-Βοηθέ Μαρή, πρόσεξε πως μιλάς, θα σου ανακαλέσω την άδεια.

-Θα μου την πάρεις, αλλά ξέρεις κι’ εγώ τι θα σου κάνω;

-Μη σηκώνεις σε μένα καρέκλα βρε, γιατί θα στο κόψω το χέρι!....

Α, Κύριε Υπουργέ μου, ας το σταματήσουμε το παιχνίδι, γιατί σαν βοηθός είσαι άγριος ! …..

Μέχρι καρέκλα σηκώνεις για το δίκιο σου!

Γεράσιμος Τσάκαλος

Αναδημοσίευση από το Βοηθός εκτελωνιστής φύλλο 110 Μάρτιος 1963

E-mail =info@bookstars.gr

Το Blog Λογοτεχνία – Πολιτιστικά  Εκτελωνιστών δέχεται να φιλοξενήσει κείμενα συναδέλφων, αξιώματα και πολιτιστικά δρώμενα  που αναδεικνύουν τον εκτελωνιστικό πολιτισμό

Ο Γ. Χάος, εκτελωνιστής, κάνει ρεπορτάζ για «Το Τελωνείο Αερολιμένος Αθηνών» 17 Οκτωβρίου 2014

 Ο  Γ. Χάος, εκτελωνιστής, κάνει ρεπορτάζ  για «Το Τελωνείο Αερολιμένος  Αθηνών» 17 Οκτωβρίου 2014

Προς την εφημερίδα εκτελωνιστής

Φίλε κ. διευθυντά,

Αφού πρώτα σε συγχαρώ για τη συμπλήρωση των 22 χρόνων  από της εκδόσεως της εφημερίδος ευχόμενος να τα εκατοστίσουν εφημερίδα και εκδότης, θέλω να σε παρακαλέσω, όπως  μου κάνεις και παλαιότερα την τιμή να μου παραχωρήσεις λίγο χώρο στις στήλες της εφημερίδας για να αναφέρω τα βάσανα του εκτελωνιστή, τα οποία είχα διακόψει γιατί κατά κάποιο τρόπο, ορισμένα από αυτά είχαν τακτοποιηθεί.

Τώρα όμως, που τα βάσανα όχι μόνο επληθύνθησαν αλλά μεταβλήθηκαν και σε δράματα, είμαι υποχρεωμένος να επανέλθω. Γιατί δεν αρκούν οι τεράστιες αποστάσεις χιλιομέτρων που διανύουμε καθημερινώς, έχουμε γίνει οι  μαραθωνοδρόμοι του λιμένος Πειραιώς – αλλά αντιμετωπίζουμε και άλλες δυσκολίες που με μια καλή θέληση και ολίγη κατανόηση μπορούν να διορθωθούν. Θα ασχοληθώ κατά Τελωνείο και θα περιγράψω τα θέματα, σεβόμενος τον χώρο σας, όσο μπορώ περιληπτικά.

ΤΕΛΩΝΕΊΟ ΑΕΡΟΛΙΜΕΝΑ[1]

Είναι τελείως απαράδεκτος η κρατούσα στο Τελωνείο αυτό κατάσταση.[2] Ο χώρος όπου στεγάζεται  το τουριστικό αυτό Τελωνείο είναι ο ίδιος που ήτο προ 25ετίας, όταν έφθανε ένα αεροπλάνο κάθε μήνα.

Σ’ αυτό τον ελάχιστο χώρο σήμερα (γνωστός ο αριθμός των ωριαίων αφίξεων) συνωθούνται εμπορεύματα, τελωνειακοί, επιβάτες, εργάτες, εκτελωνιστές, ιδιώτες ναυτικοί ,  αντιπρόσωποι κ. α.

και 3 βαρέλια με σκουπίδια.

Για να περάσεις από τη μια πλευρά του Τελωνείου[3] στην άλλη πρέπει να είναι κάποιος ακροβάτης ή πυγμάχος. Να ανοίξεις κιβώτιο εντός των ελεγκτηρίων δεν υπάρχει χώρος, εντός των  αποθηκών, ομοίως και εις το ύπαιθρο απαγορεύεται.    Ερώτημα: Που θα ανοιχθούν τα κιβώτια;  Για να βρεις δε το εμπόρευμα πρέπει να είσαι τουλάχιστον φακίρης, γιατί μέσα στους μικρούς χώρους που υπάρχουν, φυσικό να είναι στοιβαγμένα τα εμπορεύματα.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες αγωνιζόμενος ο εκτελωνιστής για να παραλάβει το εμπόρευμα το βιαστικό  ( γι’ αυτό εξ’ άλλου ήλθε και αεροπορικώς) αντιμετωπίζει στην σειρά την γυναικούλα που ο γιος της έστειλε ένα τρανζίστορ[4] ή τον ναυτικό που έφερε μια τηλεόραση ή τον αντιπρόσωπο που έφερε δείγματα, και τους επιβάτες να παραλάβουν τις αποσκευές τους.

Και τώρα ρωτάται: τι πρέπει να γίνει;

1) είναι απαράδεκτο να υπάρχουν άνθρωποι και σκουπίδια και μάλιστα τώρα το καλοκαίρι, και

2)  μέχρις ότου εξευρεθεί κατάλληλος χώρος για το Τελωνείο και τις Αποθήκες του (είναι απαράδεκτο να παραμένει αυτό το Τελωνείο) να χωρισθούν οι επιβάτες και οι μικροπαραλήπτες σε ξεχωριστό χώρο από το υγιές εμπόρευμα και επίσης να πάει κλιμάκιο της Υπηρεσίας Αξιών εκεί.

Ευχαριστώ για την φιλοξενία

Γ. Χάος

Αναδημοσίευση  της εφημερίδας «Εκτελωνιστής» 15 Απριλίου 1968 φύλο 572

---

[1] Η αυξητική τάση που ακολούθησε τα επόμενα χρόνια, έφτασε τον αριθμό των δώδεκα Τελωνείων, ενώ σήμερα, το 2014, έχουμε μόνο τρία.

[2] Έγινε μια προσπάθεια αποσυμφόρησης με την ίδρυση του Ι Τελωνείου Αερολιμένος, όπου ξεφόρτωναν τα εμπορεύματα των ξένων αεροπορικών  γραμμών. Το Θ Τελωνείο Αερολιμένος ήταν αρμόδιο μόνο για την μεταφορά εμπορευμάτων της Ολυμπιακής. Το 2001, δηλαδή 32 χρόνια μετά, λειτούργησε το Αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος στα Σπάτα. 

[3] Τα γραφεία διοίκησης του Τελωνείου ήταν σε ξεχωριστό οίκημα ενώ τα ελεγκτήρια και οι αποθήκες σε κάποια οικήματα προπολεμικής κατασκευής. Τέτοια οικήματα θα μπορούσες να τα βρεις και σε συνοικίες της πρωτεύουσας, χαμηλοτάβανα, με πόρτες και παράθυρα και αδυναμία κίνησης Κλαρκ.

[4] Θα πρέπει να βρεθεί λύση για το θέμα των «επιβατών’, αυτών που παραγγέλνουν στο εξωτερικό μέσω ιντερνέτ διάφορα προϊόντα. Η εμφάνιση τέτοιων «επιβατών» αλλάζει τον ευκαιριακό χαρακτήρα των προσώπων και γίνεται από αυτούς μια «μοντέρνα» εμπορική πράξη. Μια λύση θα ήταν να υποχρεωθούν και αυτοί να καταθέτουν ψηφιακή  διασάφηση χωρίς μεσολάβηση τελωνειακών υπαλλήλων, άλλωστε κάτι τέτοιο έχει εφαρμοστεί και στις Δ.Ο.Υ.

E-mail =info@bookstars.gr

Το Blog Λογοτεχνία – Πολιτιστικά  Εκτελωνιστών δέχεται να φιλοξενήσει κείμενα συναδέλφων, αξιώματα και πολιτιστικά δρώμενα  που αναδεικνύουν τον εκτελωνιστικό πολιτισμό

Άλκης Κουλούρης εκτελωνιστής μe φιλοσοφική ενατένιση 14 Οκτωβρίου 2014

Άλκης Κουλούρης εκτελωνιστής μe φιλοσοφική ενατένιση 14 Οκτωβρίου 2014

Στεναγμοί

«Δεν υπάρχει μεγαλύτερος πόνος από κείνον που νοιώθει κανείς, όταν, μες στην αθλιότητα, θυμάται ευτυχισμένους καιρούς»

ΝΤΑΝΤΕ[1]

Πέρασε τόσος καιρός![2]

Προδότρα η θύμηση των παληών καλών καιρών, δήμιος της στιγμής η στέρηση, αγχόνη της χαράς η μάταιη συζήτηση, τον ρίξανε στις ζοφερές τούτες στιγμές της απόγνωσης.

Βουνά οι σκέψεις, φαράγγια άγρια οι ανάμνησες, ύψη θεόρατα, βάθη σκοτεινά.

Πούναι τ’ απλωμένα τα φτερά, οι μεταξένιες σκαλωσιές, τ’ αγέρι το φως;

Μια καταιγίδα ξέσπασε χτες και σήμερα δεν είδε τη φωλιά πάνω στο δένδρο ……. Κακόμοιρο πουλί!

Προσπάθησε να κοιτάξει μακριά στον ορίζοντα κει που το κυπαρίσσι προβάλλει τη ψηλότερη σιλουέτα κι΄ένοιωσε πως του βούρκωσαν τα μάτια……… πόσο ξεσυνήθισε η ματιά τις μακρινές εικόνες! Κι όμως δεν πάει  πολύς καιρός, που δεν θάμπωσε το βλέμμα κι΄οι μορφές δεν έχαναν τη γραμμή τους.

Τούπανε πως καμιά φορά κι΄αυτό το μυστήριο που σκεπάζει μερικά παλιά πράγματα, γίνεται γλυκό σαν τις νοσταλγικές μπαλάντες, που οι τροβαδούροι τραγουδούσαν κάτω απ΄τα κάστρα του μεσαίωνα ……..

Μα οι  κρύες σιδερένιες πόρτες, βαριές, κλείνουν το διάβα στον Ιππότη που φέρει το μήνυμα της νίκης στον άρχοντα κι΄αυτός ανήμπορος θωρεί το τείχος το ψηλό που άλλοτε σαν αίλουρος ανέβαινε, τότε που οι πληγές δεν είχανε ακόμα στάξει κόκκινο ζεστό υγρό.

Μη του δικάζετε τον στεναγμό, το κλάμα τούτο το δειλό του πόθου του, τ΄ανθρώπυ, που σφιχτοδεμένος στ΄αραξοβόλι του πόνου, προσβάλλει ίσως την αντρειοσύνη του κόσμου με τη δική του ανημποριά.

Μη του δικάζετε, λοιπόν τον στεναγμό. Δεν είναι τούτος σαν και σας που από τη θλίψη πιο ψηλά στεκόσαστε – αν είν΄αλήθεια. Δεν είναι τούτος σαν και σας που ξέρετε δημιουργό, τον πόνο σας να κάνετε –αν ξέρετε στ΄αλήθεια- και το περίσσιο της χαράς σας να το διαλαλείτε, πουλώντας το φτηνά στους περαστικούς – τι γενναιοδωρία! Τουτουνού τ΄ανθρώπου τ΄αχνάρια χάθηκαν μέσα στα λασπονέρια και τούτος ο χαμός του απόκλεισε το γυρισμό στ΄αραξοβόλι της χαράς. Τουτουνού τ΄ανθρώπου η αγωνία δεν έχει τίποτα παρόμοιο με τη δική σας άφοβη περιέργεια για το σήμερα ή το αύριο – αν βέβαια είσαστε περίεργοι.

Τούτος ο άνθρωπος έχασε τη ελπίδα, που σεις οι ίδιοι του κλέψατε, σεις, που κάποτε δισταχτικά τούχατε δώσει.

Και τώρα;

Πέρα, πολύ μακριά, πάνω στο κορφοβούνι με τον άγριο κι΄ αδιαπέραστο λόγγο γύρωθέ του, κει που το ξωκλήσι μόνο αετοί, θαρρείς, μπορέσανε να χτίσουν, το σκουριασμένο σήμαντρο λες και προσμένει το άγγιγμα τ΄ανθρώπου, για να τον καλέσει στο θεϊκό συμπόσιο.

Κι΄ο άνθρωπός μας ; Μη προσμένει τον ήχο τον ουρανικό; Μη τόνε νοιάζεται; Μην είν΄ο ίδιος του ο στεναγμός;

Βουνά οι σκέψεις, φαράγγια άγρια οι ανάμνησες, ύψη θεόρατα, βάθη σκοτεινά,. Πούναι τες οι μεταξένιες σκαλωσιές, τ΄απλωμενα τα φτερά, τ΄αγέρι, το φως: ……. Χαθήκαν;

Άλκης Κ. (ουλούρης)

Αναδημοσίευση από τον Βοηθό Εκτελωνιστή φύλλο 109Φεβρουα΄ριος 1965

---

[1] Ντάντε Αλιγκιέρι (Dante Alighieri)1265 – 1321 γνωστότερος στην Ελλάδα ως Δάντης, εθνικός ποιητής της Ιταλίας. («Θεία Κωμωδία»)

[2] Ο Άλκης Κουλούρης υπήρξε πρόεδρος του Συλλόγου Εκτελωνιστών Πειραιώς Αθηνών. Είχε μέσα του τη δημιουργική δύναμη για μια καλύτερη ποιοτική ζωή και αυτό εξέπεμπε στο περιβάλλον του. Ποιοτική ζωή μέσα από το επάγγελμα του Εκτελωνιστή. Τον βασάνιζε αυτή η δύναμη καθημερινά. Θυμόμαστε σε στιγμές τετ-α-τετ να ζητά σχεδόν παρακαλεστά να μην τον ……….. προκαλώ. Ο «πόνος» σε αυτό το φιλοσοφικό κείμενο είναι διάχυτος, ιδιαίτερα για τον άνθρωπο.  Οραματιζόταν ……….., όμως οι πίκρες του τον ανάγκασαν  γρήγορα να πάρει το μονοπάτι χωρίς επιστροφή.

E-mail = ggioggaras@Gmail.com Για αγορά βιβλίων πατήστε εδώ

Το Blog Λογοτεχνία – Πολιτιστικά  Εκτελωνιστών δέχεται να φιλοξενήσει κείμενα συναδέλφων, αξιώματα και πολιτιστικά δρώμενα  που αναδεικνύουν τον εκτελωνιστικό πολιτισμό