Το Ντάνιασμα διήγημα με ανθρώπους του Λιμανιού 5 Απριλίου 2014
Βιβλιαράκι καρφίτσας σελ 20
Το Ντάνιασμα
Ερωτικό διήγημα με ανθρώπους του Λιμανιού
Έρωτες στα
Τελωνεία
Ο έρωτας με τα
βέλη του καιροφυλαχτεί παντού. Κτυπά τις καρδιές των ανθρώπων ακόμα και μέσα
στα κοντέϊνερς. Ξέρετε αυτά τα σιδερένια πελώρια κουτιά που μεταφέρουν τα
μεγάλα φορτηγά αυτοκίνητα στους εθνικούς δρόμους και στις βιομηχανικές
περιοχές.
Όπως παλαιότερα οι
άνθρωποι ερωτευόντουσαν στα σπήλαια, στις καλαμένιες καλύβες, στα χωράφια,
ερωτεύονται και στα ΣΕΜΠΟ, στους Σταθμούς
Εμπορευματοκιβωτίων.
|
Το Ντάνιασμα
Ο Τερματικός Σταθμός Εμπορευματο-κιβωτίων του Πειραιά τη
δεκαετία του ογδόντα είχε φθάσει μέχρι και την Πέτρινη Αποθήκη. Ξεκίνησε στην
Αλάνα του Ξαβέριου, δίπλα από τις εγκαταστάσεις των Λιπασμάτων και σιγά, σιγά
επεκτάθηκε. Κάλυψε τους ελεύθερους χώρους του 2ου Μεταλλικού
Υπόστεγου, της Τετραώροφης Αποθήκης, των γραφείων του όγδοου (Η) Τελωνείου
Πειραιά, του 4ου Μεταλλικού και της Πέτρινης Αποθήκης. Αυτός ο
τρόπος μεταφοράς με κοντέϊνερ επικράτησε έκτοτε και φαίνεται ότι δεν θα
γυρίσουμε πίσω στα συμβατικά φορτία και στην κιβωτάδα.
Η γεωγραφική του θέση μπορεί να
προσδιορισθεί καλύτερα αν μπαίνοντας στο Κεντρικό Λιμάνι με πλοίο, στρέψης το
κεφάλι σου προς τα αριστερά. Εκεί είναι ή άκρη του Πέταλου του Λιμανιού.
Μπορείς όμως να τον επισκεφθείς, με το ιστορικό πράσινο λεωφορείο που ξεκινά
από το Α! Τελωνείο Πειραιά στον Άγιο Νικόλαο, διατρέχει την εφοπλιστική Ακτή Μιαούλη, την Ακτή Μητσοπούλου
και με το πλησίασμα του Αγίου Διονυσίου στρίβει αριστερά. Ο δεξιός δρόμος
πηγαίνει προς τον Άγιο Δημήτριο και το
Κερατσίνι, ο αριστερός αφού περάσει το Σιδηροδρομικό Σταθμό Λαρίσης, φτάνει
στην Πυροσβεστική, στην Πύλη που θα σε οδηγήσει στο Όγδοο Τελωνείο και στον
Τερματικό Σταθμό Εμπορευματοκιβωτίων, τον πρώτο Σταθμό που ιδρύθηκε.
Τα κοντέινερ ή όπως χάρις
συντομίας λέγονται, κόνεξ, ντανιάζονται τρία, τρία, ή τέσσερα, τέσσερα σε
σειρές σε αυτή την απέραντη Αλάνα του 3Ντοκ. Πέφτει το κονεξάδικο πλοίο στο
Ντοκ, η γερανογέφυρα τα «μαγνητίζει» ένα, ένα και τα κατεβάζει στην προκυμαία.
Ύστερα άλλο μηχάνημα αυτοκινούμενο, το τεράστιο σε μέγεθος Μπελότι, αφού το
αγκαλιάσει σαν αράχνη, τα μεταφέρει στις σειρές και το ντανιάζει[1]. Εκεί καταγράφονται για ιχνηλασία. Τα κόνεξ περιμένουν τον τελωνισμό τους
ή την εκκένωσή τους όταν περιέχουν ομαδικά φορτία πολλών παραληπτών ή ακόμα και
την μεταφόρτωσή τους για άλλους προορισμούς.
Αν ο επισκέπτης αυτού του
Τέρμιναλ (Εμπορευματικού Σταθμού ή ΣΕΜΠΟ), είχε την δυνατότητα να γίνει ένας
«Κυριάκος Μαντούβαλος του πρωινού κυκλοφοριακού της Αττικής» με ελικόπτερο, θα
παρατηρούσε με μεγάλο ενδιαφέρον τις ροές κίνησης των κόνεξ, των ανθρώπων, των
φορτηγών αυτοκινήτων και των αυτοκινούμενων
μηχανημάτων.
Ροές κόνεξ με Μπελότι από το
Ντοκ προκυμαίας στις σειρές της Αλάνας
Ροές κόνεξ με Μπελότι για
εκκένωση στις Αποθήκες.
Ροές κόνεξ με Μπελότι για
φόρτωση και εξαγωγή σε πλοίο.
Ροές ανθρώπων από το Διοικητικό
Κτίριο του Τελωνείου προς τα κόνεξ για τελωνισμό.
Ροές ανθρώπων από τις σειρές των
Αποθηκών προς το Χημείο και με
επιστροφή.
Ροές φορτηγών αυτοκινήτων για
φόρτωση κόνεξ και μεταφορά στο εσωτερικό της χώρας.
Ροές φορτηγών αυτοκινήτων για
απόθεση κόνεξ για εξαγωγή ή φόρτωση στο πλοίο.
Η μικρή μας ιστορία εξελίσσεται
κάπου μεταξύ αυτών των μικρών ρευμάτων ανθρώπων, κόνεξ, αυτοκινούμενων
μηχανημάτων και αυτοκινήτων.
Η Μάνια δούλευε σε εκτελωνιστικό
γραφείο, είχε αναπτύξει δραστηριότητα και ανάμενε με τη σειρά της να πάρει το
πολυπόθητο πτυχίο εκτελωνιστού. Κατέβαινε με τους συναδέλφους της, του
γραφείου, στο Λιμάνι του Πειραιά κάθε πρωί για να διεκπεραιώσει μία ή δύο
διασαφήσεις, που της ανέθεταν από το Γραφείο. Συνήθως της έδιναν «εύκολες» σε
διαδικασία δουλειές, χωρίς μεγάλες περιπλοκές. Πάντα το γραφείο πρόσεχε τις
κοπέλες του. Ήθελε να νοιώθουν περισσότερο γυναίκες, παρά υπάλληλοι. Ήταν μια
αρχή που την κρατούσαν από πολλά χρόνια τα «αφεντικά».
Εκείνη την ημέρα η Μάνια είχε να
διεκπεραιώσει τελωνειακές διαδικασίες σε ένα κόνεξ με πενήντα δύο βαρέλια που
περιείχαν χημικά του Δασμολογικού Κεφαλαίου 29. Συνεννοήθηκε με τον Γρηγόρη,
τον συνάδελφο της στο Γραφείο, να τα εντοπίσει στην Αλάνα, να τον ειδοποιήσει
για να τελωνίσει με τον ελεγκτή και με το καλό όταν κλεισθεί η διασάφηση, να
προχωρήσει η ίδια στο συνάλλαγμα και στην πληρωμή των φόρων και συνέχεια για
φόρτωση. Ο πελάτης ήταν σήμερα βιαστικός, του είχε τελειώσει η πρώτη ύλη και
περίμενε το φορτίο με ιδιαίτερη ανυπομονησία.
***
Η Μάνια στην
διαδρομή από τα καμαράκια των ελεγκτών μέχρι το κόνεξ, συνάντησε τον Χαράλαμπο.
Ήταν το φλερτ της. Ο Χαράλαμπος ήταν υπάλληλος σε ένα μεγάλο Ναυτιλιακό
Πρακτορείο της Ακτής Μιαούλη. Ήταν υπεύθυνος της διακίνησης και εκκένωσης των
κόνεξ στο Λιμάνι. Αυτό το μεγάλο Ναυτιλιακό Πρακτορείο του Πειραιά, διακινούσε
ένα σημαντικό αριθμό κόνεξ. Αυτό σήμαινε ότι ο Χαράλαμπος έτρεχε με τους
βοηθούς του σε όλες τις άκρες του Λιμανιού και της Αλάνας, του Εμπορευματικού
Σταθμού αν θέλετε, από το πρωί μέχρι το βράδυ.
«Γεια σου Λάμπη»
«Α!! γεια σου Μάνια. Δεν σε
είδα, τι κάνεις σήμερα;»
«Έχω ένα κόνεξ στην ντάνα 25 για
τελωνισμό. Συνεννοήθηκα με τον Ελεγκτή. Θα έλθει ο Γρηγόρης για τελωνισμό και
ύστερα θα το πληρώσω για να φορτώσω. Έχω και μικρές άλλες δουλειές στα Γραφεία
του Τελωνείου, προσκόμματα και τέτοια»
«Θα είμαι σήμερα στις ντάνες 10
μέχρι 15. Το «Pelasgos» έχει ξεφορτώσει τριάντα έξη κόνεξ και θα τοποθετηθούν κάπου εκεί»
«Βλεπόμαστε σήμερα; Έχουμε
χρόνο;»
«Στη συνηθισμένη φωλιά μας. Να
συντονίσουμε τα ρολόγια μας;»
«Δέκα και τριάντα τρία λεπτά!!!»
«Όλα καλά»
Ο Λάμπης είχε ανακαλύψει εδώ και
τρεις βδομάδες ένα ανοικτό κόνεξ στην άκρη της ντάνας 20 και το χρησιμοποιούσε
για ερωτική φωλιά με την Μάνια. Ο χώρος προσφερόταν και έγινε πολύ οικείος στον
Λάμπη και στη Μάνια. Περισσότερο χρόνο έβλεπαν κόνεξ, παρά τους τοίχους και τα
έπιπλα του σπιτιού τους. Αν το επέτρεπε και ο καιρός, το κρύο ή η πολύ ζέστη,
το χρησιμοποιούσαν για ερωτική τους φωλιά. Λίγοι εργαζόμενοι περνούσαν από αυτό
το χώρο. Η πόρτα του κόνεξ άφησε μόνο μια χαραμάδα φως στο εσωτερικό. Η
σημερινή ημέρα ήταν ένα ανοιξιάτικο πρωινό γεμάτο υποσχέσεις.
Ο Λάμπης ανάμεσα στα κόνεξ
φίλαγε και ερωτευόταν στα κλεφτά την Μάνια. Όμως έβλεπε την ανησυχία στα μάτια
της και σταματούσε. Για αυτόν ήταν κάτι σαν ραντεβού με την κοπέλα του. Οι
τόσες και τόσες ώρες δουλειάς, δεν του επέτρεπαν να αλλάξει το σκηνικό της
ερωτικής του συμπεριφοράς. Ερωτευόταν μέσα στο περιβάλλον της δουλειάς του. Στο
διάστημα της ανάσας ξεκούρασης έβλεπε τον εαυτό του και σαν εραστή. Είχε βρει
ένα καλό αποκούμπι στο ξεχασμένο εκείνο κόνεξ στην άκρη της ντάνας 20. Αυτά
αναλογιζόταν, όταν κοίταξε το ρολόι
του. Είδε τον μεγάλο λεπτοδείκτη να φθάνει στο δέκα πέντε, ενώ ο μικρός να
σκαρφαλώνει στα δώδεκα. “Βρε, θα περιμένει η Μάνια», αναφώνησε και επιτάχυνε τα
βήματα του για την ντάνα 20, προς το κενό ανοικτό κόνεξ.
«Έλα Λάμπη. Περιμένω είκοσι
λεπτά. Άργησες!!» του λέει με αγωνία τη Μάνια. Δεν ήθελε να πάει χαμένη η λίγη
ελεύθερη ώρα της. Την ώρα δουλειάς την έκανε ώρα τρυφερότητας. Κουβέντιαζε όλα
της τα προβλήματα με τη σχέση της.
«Με συγχωρείς, δουλειά και
αφηρημάδα».
«¨Έχω μια ώρα ελεύθερη. Μια ώρα
ολόκληρη δική μας ……… »
«Πάμε μέσα στο κόνεξ;»
«Α!!! βρήκες και κουβέρτα
βλέπω;»
«Οργάνωση, τα πάντα είναι
οργάνωση. Η μικρή χαρά που μας περισσεύει Μάνια, να είναι όλη δική μας, κατά
δική μας»
«Λάμπη, εμείς δεν θα βγούμε
ραντεβού σαν άνθρωποι;»
«Πότε; την Κυριακή; το
Πρακτορείο λες και το κάνει εξεπίτηδες. Κάθε Κυριακή έχει βαπόρι. Σε ησυχία δεν
με αφήνουν. Ακόμα και τα βράδια. Βλέπεις κάθε ώρα καθυστέρησης είναι και κάποιο
εκατομμύριο σε δολάρια, είναι τα έξοδα του πλοίου. «Τέλος πάντων δικαιολογίες
του Πρακτορείου !!!»
«Λάμπη είναι σωστό ………..»
Ο Λάμπης την γέμισε φιλιά και
την παρέσυρε απαλά μέσα στο κόνεξ. Σιγά, σιγά με πλάγια βήματα πήγαν στην
αγαπημένη τους φωλιά. Οι κουβέντες τους λιγόστεψαν. Η χαρά του έρωτα φάνηκε στο
πρόσωπο της Μάνιας. Η προσμονή της ολοκλήρωσης επιτάχυνε τις κινήσεις του
Λάμπη. Οι λέξεις από το στόμα του Λάμπη έβγαιναν άτακτες χωρίς νόημα, έτσι, και
πέρναγαν στα τύμπανα της Μάνιας..Μια τυμπανοκρουσία απόλαυσης άρχισε να γεμίζει
το εσωτερικό περιβάλλον του κόνεξ. Σύντομα άρχισε να επηρεάζει τα κορμιά των
εραστών.
Εκείνη τη στιγμή το ερωτικό
ζευγάρι ένοιωσε ένα δυνατό τράνταγμα, κάτι σαν «σεισμό». Το ξέχασαν αμέσως.
Είχαν περάσει και οι δύο σε χωράφια ευτυχίας με κόκκινα άσπρα και κίτρινα
αγριολούλουδα. Σε λιγάκι ο σεισμός σταμάτησε και ένα αίσθημα αιώρησης πέρασε
στα κορμιά τους. Ένα αίσθημα κενού πέρασε μέσα στο αίμα τους. Συνταράχτηκαν.
Άρχισαν να κατανοούν ότι κάτι συμβαίνει. Μείωσαν την ένταση του έρωτά τους και
προσπάθησαν να κατανοήσουν τι ακριβώς γινόταν. Είχαν την αίσθηση ότι
βρισκόντουσαν σε ασανσέρ. Η ανοδική κίνηση προξένησε μια αστάθεια στα πόδια
τους, τα κορμιά τους άρχισαν να αντιδρούν. Μάζεψαν τα ρούχα τους και βημάτισαν
προς την πόρτα του κόνεξ.
Το τοπίο που είδαν από την πόρτα
του κόνεξ είχε αλλάξει. Έβλεπαν στα πόδια τους τη θάλασσα, έβλεπαν τα πλοία
πέρα μακριά, στα Ντοκ. Έβλεπαν περισσότερα πλοία τώρα. Έβλεπαν πέρα τον Πύργο
του Πειραιά να ορθώνεται απειλητικός μέσα στην ασκήμια του. Έβλεπαν ολόκληρη
την Αλάνα, τρία, τρία τα κόνεξ στην σειρά. Οι σειρές έφευγαν η μία κατόπιν της
άλλης σε γοργούς ρυθμούς, κάτω από τα πόδια τους.
«Ωχ Μάνια είμαστε στον αέρα».
«Πω!! Πω!! Τώρα;»
«Φαίνεται ότι το Μπελότι ήλθε να
κάνει σύμπτυξη. Να ντανιάσει. Το ξεχασμένο κόνεξ (μας) το πάνε σε ντάνα
εξαγωγής. Είμαστε βόλτα στο αέρα».
«Τώρα τι κάνουμε;»
«Το διασκεδάζουμε, είναι το μόνο
που μας απομένει. Απόλαυσε την βόλτα απάνω σε κόνεξ. Πρέπει όμως να αρχίζω να
φωνάζω. Δεν ξέρω μήπως ο οδηγός του Μπελότι μας τοποθετήσει πόρτα –πόρτα στην
σειρά και πεθάνουμε ………. από ασφυξία …………. ή έρωτα. Διάλεξε και πάρε».
«Όλο χιούμορ είσαι Λάμπη. Ακόμα
και στις δύσκολες στιγμές».
«Το λιμάνι είναι το σπίτι μου.
Το ξέρω σπιθαμή προς σπιθαμή, με κλειστά μάτια», είπε και χαμογέλασε.
***
Μετά από λίγα
δευτερόλεπτα που δεν περνούσαν, ο Λάμπης άρχισε να φωνάζει του οδηγού να
σταματήσει την μετακίνηση. Οι φωνές του, άναρθρες κραυγές ήταν, τράβηξαν την
προσοχή των ανθρώπων που δούλευαν εκεί γύρω. Άρχισε να σχηματίζεται μια σειρά
από άνδρες και γυναίκες λογιών, λογιών, εκτελωνιστές, εργάτες και υπάλληλοι του
ΟΛΠ, υπάλληλοι των Ναυτικών Πρακτορείων, οδηγοί, μεταφορείς. Ακολουθούσαν την
πορεία που είχε πάρει το Μπελότι. Ο οδηγός του τεράστιου Μπελότι, από τη θέση του σε ύψος έξη τουλάχιστον
μέτρων, έδειχνε να είναι αφοσιωμένος στη δουλειά του και προσπαθούσε να
καταλάβει τι συνέβαινε εκεί κάτω στο έδαφος. Γιατί σχημάτισαν αυτή την
ανθρώπινη γραμμή; Γιατί χαμογελούν; Γιατί επιτέλους φωνάζουν;
Ο Λάμπης και η Μάνια είχαν
σταθεί στο άνοιγμα του κόνεξ. Έτσι με ανακατωμένα τα μαλλιά. Με τα ρούχα τους
στα χέρια προσπαθούν να κρύψουν τη γύμνια τους. Να προσπαθούν να ντυθούν, αλλά
ταυτόχρονα να φωνάζουν:
«Κατεβάστε μας κάτω !!»
«Κατεβάστε μας κάτω !!»
«Κατεβάστε μας κάτω!!»
Για καλή τους τύχη, βρέθηκε εκεί
κοντά ο αρχιεργάτης του τομέα. Αντιλήφθηκε από μόνος του τη φασαρία και
πλησίασε με δισταγμό. Έβλεπε το κόνεξ από την πλάγια πλευρά του. Έβλεπε την
αλυσίδα του κόσμου να ακολουθεί το Μπελότι και άρχισε να φοβάται. Σκοτεινές
σκέψεις έμπαιναν στο μυαλό του. Επιτάχυνε το βήμα του να ακούσει καλύτερα τις
φωνές. Από μέσα του παρακαλούσε:
«Όχι άλλα θύματα Άγιε Νικόλα
μου. Όχι άλλα θύματα. ……….. Την περασμένη εβδομάδα το Μπελότι πάτησε ένα
συνάδελφό του που έκανε απρόσεκτες κινήσεις στο χώρο. Το θύμα πίστευε ότι τον
έβλεπε ο οδηγός. Ήταν το τελευταίο τραγικό λάθος του, μεταπήδησε στην
αθανασία».
Ο Αρχιεργάτης γεμάτος με μαύρες
σκέψεις, έφτασε την αλυσίδα των ανθρώπων που κουνούσαν τα χέρια και
χαμογελούσαν. Πληροφορήθηκε τα καθέκαστα. Έκανε τις ειδικές κινήσεις συνεννόησης προς τον οδηγό του Μπελότι. Ο οδηγός άμεσα
συμμορφώθηκε με τις οδηγίες του. Επί τέλους άρχισε η διαδικασία της προσγείωσης
του κόνεξ και του …… έρωτα.
Η ομάδα των ανθρώπων υποδέχτηκε
στο έδαφος τον Λάμπη και τη Μάνια με χειροκροτήματα. Μεταξύ του πλήθους, είχε
πλησιάσει και ο Γρηγόρης, συνάδελφος, που δούλευαν στο ίδιο Εκτελωνιστικό Γραφείο. Ένιωθε τη ντροπή της
Μάνιας και την λυπόταν. Υποσχέθηκε στον εαυτό του να κρατήσει το στόμα του
κλειστό. Προσπάθησε να κρυφθεί από τα μάτια της συναδέλφου του, λίγος ο
συγκεντρωμένος κόσμος, όμως τα κατάφερε. Δεν θέλησε να φέρει σε μεγαλύτερη
αμηχανία τη Μάνια. Μερικοί χαμογελούσαν
με νόημα, άλλοι κοίταζαν με περιέργεια την εμφάνιση του ζευγαριού και πέρναγαν
σε φαντασιώσεις. Κάποιοι σχολίαζαν το γεγονός στη δικιά τους γλώσσα, την αργκό
του λιμανιού. Ο ποιο αποφασιστικός από όλους, λίγο συντηρητικός και λίγο
ρομαντικός, υπάρχουν και αυτοί, τους πλησίασε, έβγαλε ένα χαρτονόμισμα των
χιλίων δραχμών, ήταν το μοναδικό του και το πέταξε στη μούρη του Λάμπη
λέγοντας:
«Αυτό για το ξενοδοχείο σας την
επόμενη φορά».
Σημ: Οποιαδήποτε ομοιότητα με την πραγματικότητα
είναι εντελώς συμπτωματική
|
Το Blog
Λογοτεχνία – Πολιτιστικά Εκτελωνιστών δέχεται
να φιλοξενήσει κείμενα συναδέλφων, αξιώματα και πολιτιστικά δρώμενα που αναδεικνύουν τον εκτελωνιστικό πολιτισμό
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου