Το Ελλειμματικό εφόδιο Διήγημα με ανθρώπους των Τελωνείων 11 Απριλίου 2014

Το Ελλειμματικό εφόδιο Διήγημα με ανθρώπους των Τελωνείων 11 Απριλίου 2014

                                                           Βιβλιαράκι καρφίτσας σελ 44

Ο Πάνος δυσκολευόταν να ξεφύγει από τα δίχτυα της ατυχίας. Είχε διολισθήσει στη ρουτίνα, στην καθημερινότητα, με αποτέλεσμα να κινδυνέψει να χάσει το μεγαλύτερο τμήμα της δουλειά του, να χάσει έναν μεγάλο πελάτη του γραφείου του. Δεν τα έβαζε με τα Τελωνεία και τις διαδικασίες, με τα προσωπικά προβλήματα των ελεγκτών και εποπτών. Τα έβαζε με την τύχη του. Είχε περάσει μια επαγγελματική κρίση με τους πελάτες του. Μόλις είχε πει <δόξα το Θεό>, αμέσως μετά ψιθύρισε <βοήθα Παναγία μου>. Στράβωσαν πολλά πράγματα στη ζωή του. Έβλεπε το Γρηγόρη Γρηγορόπουλο με τις ατυχίες του και παρηγοριόταν. Άλλος ένας εκτελωνιστής στον δικό μου αστερισμό σκεφτόταν. Δεν το είχε πάρει απόφαση ότι η ζωή διάβαινε για περισσότερο χρόνο μέσα από τις παρόδους, όχι από τις λεωφόρους. Ακόμα και τη στιγμή που ξεκίνησε τη διήγησή του, το πίστευε αυτό. Μια ζωή ατυχίες έλεγε.……… Παρομοίαζε την επαγγελματική του ζωή με αυτή του Γρηγόρη. Χαϊδευτικά η μάνα του τον αποκαλούσε Άκη όπως και η μάνα του Γρηγόρη, άραγε χωρίς συνεννόηση; Έτσι τον φώναζε μικρό, τόσο δα μωρό. Μια φορά και ένα καιρό <Ο Τάκης κάθε μέρα έπαιρνε τον ηλεκτρικό … …………..>

Το ελλειμματικό εφόδιο

Διήγημα με ανθρώπους των Τελωνείων

Ο Γρηγόρης κάθε μέρα έπαιρνε τον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο από την Καλλιθέα, να φθάσει στο Γραφείο του στον Πειραιά. Η διαδρομή με τον Ηλεκτρικό τον ηρεμούσε. Μερικά στενά από τον επιβλητικό σταθμό του ΗΣΑΠ, στο ύψος της οδού Κολοκοτρώνη βρισκόταν το γραφείο του. Συστεγαζόταν, μαζί με άλλους συναδέλφους στον τρίτο όροφο μιας πολυκατοικίας στο ύψος της οδού ΙΙας Μεραρχίας και Κολοκοτρώνη. Από συνήθεια περισσότερο, παρά από περιέργεια κοίταζε αριστερά και δεξιά τα μαγαζιά, καθώς ανέβαινε την οδό Τσαμαδού για να συναντήσει την Κολοκοτρώνη. Είχε σοβαρό πρόβλημα με τη δουλειά του, με την υπόσταση του εκτελωνιστικού του γραφείου. 

Ο μεγαλύτερος πελάτης του Γραφείου ήταν δυσαρεστημένος με τη διεκπεραίωση ενός εφοδίου από τα πολλά που είχε αναλάβει στο παρελθόν. Μια δυσαρέσκεια που είχε καταλήξει σε διακοπεί της συνεργασίας τους για πέντε έξη μήνες τώρα. Δούλευε τα εφόδια, κάποια χρόνια, χωρίς ποτέ να αντιμετωπίσει πρόβλημα. Αν ατυχώς, τι ατυχώς δυστυχώς, η σημερινή κατάσταση καταλήξει σε οριστική διακοπή η συνεργασίας τους, τότε δημιουργείται πρόβλημα επιβίωσης, οικογένεια, ενοίκια, σχολεία, φροντιστήρια, αυτοκίνητα, ένας χορός δυστυχίας η συνέχεια. Αν είχε ξεκινήσει η ανέγερση καμιάς οικοδομής, σίγουρα θα έμενε για πολύ καιρό ημιτελής. Περπατούσε την Τσαμαδού και το μυαλό του γύριζε σαν τρελό.

Ο Γρηγόρης είχε κλίσει τρία χρόνια τώρα που ξεκίνησε δική του δουλειά. Δούλευε στο Εκτελωνιστικό Γραφείο του Πέτρου Πέτρινου. Ήταν ευχαριστημένος. Δεν είχε μεγάλα παράπονα. Κέρδιζε χρήματα, κέρδιζε και το γραφείο από την προσπάθεια του. Το μεγάλο του όνειρο ήταν να αποκτήσει κάποια στιγμή δικούς του πελάτες, να κάνει δικό του γραφείο. Να γιομίσει λεφτά, όπως έβλεπε να συμβαίνει στο αφεντικό του. Έβλεπε το όνειρό του να γίνεται πραγματικότητα. Είχε αυτά τα τρία χρόνια αποκτήσει έναν καλό πελάτη με πολλή δουλειά σε εφόδια και τρεις τέσσερις μικρότερης σημασίας. Ο κορμός της συνολικής δουλειάς του ήταν η μεγάλη Ναυτιλιακή Εταιρεία. Ακολουθούσαν και άλλοι πελάτες μικρότερου μεγέθους. Ήλπιζε σε επιτυχίες και αύξηση πελατολογίου.

«Κύριε Γρηγόρη, η Μέλπω είμαι»

«Ναι Μέλπω»

«Έχω τρία εφόδια, για αύριο. Στείλε κάποιον να πάρει τα χαρτιά»

«Θα περάσω εγώ, δεν είναι εδώ το παιδί»

«Ελάτε να σας δούμε λιγάκι». Η Ναυτιλιακή Επιβατική Εταιρία του Πειραιά είχε ξεκινήσει από καιρό να κτίζει δύο μοντέρνα υπερσύγχρονα πλοία. Τα νερά στη θαλάσσια επιβατηγό ναυτιλία τα είχε ταράξει προ ολίγου καιρού ένας νέος εισβολέας που εισχώρησε από το πουθενά στην επιβατηγό ναυτιλία του Πειραιά. Η νέα Εταιρεία που άκουγε στο όνομα Superfast είχε κτίσει δύο μεγάλα ταχύπλοα πλοία και αμέσως τα δρομολόγησε Πάτρα- Ιταλία. Συντόμευσε το ταξίδι κατά οκτώ ώρες. Ταράχτηκαν υπερβολικά οι συντηρητικοί πλοιοκτήτες του Πειραιά. Ακόμα περισσότερο ανησύχησαν, όταν είδαν το επιβατικό κοινό να προτιμά αυτή τη γραμμή για να ταξιδέψει. Ποντάριζε στην ταχύτητα και στην πολυτέλεια και φαίνεται ότι πέτυχε. Η αναγγελία και άλλου πλοίου από τον νέο εισβολέα ήταν ακόμα πιο επεισοδιακή. Οι υπόλοιπες παραδοσιακές εταιρίες πήραν μέτρα ……… την ακολούθησαν. Άρχιζαν να σχεδιάζουν νέα πλοία, να παραγγέλνουν και να προσδιορίζουν χρόνους καθέλκυσης. Ποντάριζαν και αυτοί τώρα στην ταχύτητα να εγκαταλείπουν την παροχή άνεσης στον επιβάτη. Δεν έπρεπε να χάσουν την πελατεία που τους προτιμούσε, χρόνια τώρα.

Ο Γρηγόρης διάβαζε αυτά τα μηνύματα και χαιρόταν. Θα είχε δουλειά, διπλάσια και τριπλάσια δουλειά. Θα ζούσε τη δημιουργική εξέλιξη και θα γέμιζαν οι τσέπες του χρήματα. Το κτίσιμο ενός πλοίου σήμαινε εφόδιο. Το εφόδιο σήμαινε κτίσιμο ενός πλοίου. Μαχαιροπήρουνα και πιατικά, έπιπλα, σεντόνια και σκεπάσματα, κουρτίνες και χαλιά, φωτιστικά, εξαρτήματα, ηλεκτρολογικά και ηλεκτρονικά μηχανήματα, γινόντουσαν εφόδια που περνούσαν από τα χέρια του Γρηγόρη. Το πλοίο ήταν ένα κινητό σπίτι κατά κοινή ομολογία, μια άλλη μορφή ξενοδοχείου. Χαμογελούσε ο Γρηγόρης σε μια τέτοια προοπτική.

«Μέλπω Καλημέρα ……..»

«Κύριε Γρηγόρη, ελάτε, ελάτε. Εδώ είναι και ο κύριος Μιχάλης. Μπορείτε να τον δείτε» Ο κύριος Μιχάλης ήταν Διευθυντής Προμηθειών της Ναυτιλιακής Εταιρίας. Δύσκολος στις σχέσεις του αλλά με τετράγωνη δίκαιη λογική. Πρώτα και πάνω από όλα όμως τα συμφέροντα της Εταιρείας.

«Θα μου δώσεις τα χαρτιά;»

«Εδώ είναι» και περνά στα απλωμένα του χέρια μια μεγάλη δέσμη από χαρτιά. Το έμπειρο μάτι του Γρηγόρη τα έψαξε λιγάκι, έκανε μια μικρή προσπάθεια τακτοποίησης και μονολόγησε «τιμολόγια, αεροφορτωτικές, εξουσιοδοτήσεις εκτελωνιστή, φορολογική ενημερότητα, πιστοποιητικά παραγωγής…… και ………». Το μυαλό του προχωρούσε, κάλπαζε μάλλον σε μια νοητή διαδικασία της αυριανής ημέρας, δύο εφόδια για το Τελωνείο των Ξένων Αεροπορικών Εταιριών, ένα εφόδιο για το Τελωνείο της Ολυμπιακής.

«Θέλετε κάτι άλλο κύριε Γρηγόρη; σαν βλέπω που μονολογείτε»

Η Μέλπω είχε το γραφείο της σε μια αρκετά ευρύχωρη αίθουσα υποδοχής με φανερή πολυτέλεια. Οι επιβατικές Ναυτιλιακές Εταιρείες προσέχουν την εμφάνιση των γραφείων τους. Η τουριστική πολιτική δεν ανεχόταν ψεύτικες υποσχέσεις. Ήθελε άνεση και πολυτέλεια. Γραφεία με σύγχρονο σχέδιο, χαλιά στο δάπεδο, καθρέπτες στους τοίχους και οι τοίχοι βαμμένοι με ζωντανά χαρούμενα χρώματα.

«Μπα, όχι, τα ψάχνω για ελλείψεις» και συνέχισε το μονόλογο: “ανταλλακτικά μηχανής 2 κιβώτια, ρολόγια για τα κατάστημα αδασμολόγητων του πλοίου 1 κιβώτιο, συσκευή ήχου 1 κιβώτιο, πολύ καλά».

«Που τα στέλνουμε Μέλπω;»

“Ποια κύριε Γρηγόρη;” έκανε αφηρημένη η υπάλληλος της εταιρείας.

“Τα κιβώτια ……”

«Στην Πάτρα κύριε Γρηγόρη. Τα βιάζονται, ιδιαίτερα τα ρολόγια τα χρειάζονται στα Καταστήματα Αδασμολόγητων του πλοίου, θέλουν να τα πουλήσουν. Παρουσιάστηκε κίνηση, έτσι φαίνεται. Είναι πρωτόγνωρη εμπειρία, πρωτόγνωρη για πολλούς ταξιδιώτες της γραμμής»

«Καλώς, μπορώ να δω τώρα και τον κύριο Μιχάλη, ήλθε η ώρα» και προχωρά στην κλειστή πόρτα δεξιά του.

***

Το μεγάλο Προχολ στο μέγαρο της Ναυτιλιακής Εταιρείας, εκείνη την ημέρα, είχε φως περισσότερο από το συνηθισμένο. Είχαν ανάψει και τα τέσσερα σύνθετα φωτιστικά. Τις συνηθισμένες ημέρες εργασίας άναβαν μόνο τα δύο φωτιστικά με τα λαμπιόνια τους. Αυτά και μόνο εξυπηρετούσαν την καλή διεκπεραίωση των συναλλαγών. Υπάλληλοι και συναλλασσόμενοι με τη Ναυτιλιακή Εταιρεία ένοιωθαν άνετα σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Μόνο όταν είχαν να δεξιωθούν ένα επίσημο ξένο ή να κάνουν Διοικητικό Συμβούλιο άναβαν όλα τα φωτιστικά. Ο φωτισμός δυνατός, έδινε μια περισσότερο επίσημη λαμπρότητα την ημέρα.

Το Διοικητικό Συμβούλιο είχε να συγκληθεί περισσότερο από δέκα πέντε ημέρες. Ο Διευθύνων Σύμβουλος, ο κος Λάμπρου βρισκόταν στην Κορέα να συζητήσει με το ναυπηγείο για το νέο πλοίο που είχε αποφασισθεί να κτισθεί. Τα θέματα που είχε η πρόσκληση ήταν τρία. Η κατασκευή του νέου σύγχρονου επιβατικού πλοίου στην Κορέα, λεπτομέρειες της σύμβασης συνεργασία με νέον εκτελωνιστή και γενικά θέματα καθημερινότητας.

Ο κος Λάμπρου ήταν αποφασισμένος να ζητήσει από τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου τη διακοπή της συνεργασίας με τον εκτελωνιστή, τον Κο Γρηγόρη Γρηγορόπουλος και τους συνεργάτες του. Η συνεργασία τους είχε ξεκινήσει εδώ και τρία χρόνια και ουσιαστικά δεν είχαν παρουσιαστεί σοβαρά προβλήματα σε όλο αυτό το διάστημα. Πάντα πίστευε ότι οι συνεργασίες, ιδιαίτερα εκτελωνιστών πρέπει να έχουν μια μακροχρόνια βάση. Τώρα τελευταία υπήρχαν δυσλειτουργίες, τουλάχιστον έτσι του ανέφεραν οι στενοί συνεργάτες του. Ο Διευθυντής Προμηθειών μίλαγε για σοβαρό αριθμό ελλειμμάτων στις παραλαβές των φορτίων. Αυτή την εποχή είχαν προγραμματίσει δύο κτισίματα πλοίων και τα φορτία με εφόδια πύκνωναν όσο πέρναγε ο καιρός.

“Κύριοι καλησπέρα σας ……..”. Μπήκε τελευταίος στην αίθουσα συνεδριάσεων ο Διευθύνων Σύμβουλος κος Λάμπρου. Έλαμπε στο καινούργιο του σκούρο καφέ κουστούμι. Είχε πάντα τη συνήθεια να χαμογελά ευχάριστα όπου και αν βρισκόταν. Ήταν ένα καλό σημείο να ξεκινήσει με καλούς οιωνούς η συζήτηση.

“Μόλις επέστρεψα από την Κορέα. Τα νέα μου είναι ευχάριστα. Οι λεπτομέρειες για το πλοίο που κτίζουμε έγιναν αποδεκτές από το επιτελείο του εκεί Ναυπηγείου. Δεν παραλείπω να σας πω με χαρά ότι ακολούθησαν πιστά τις αποφάσεις που πήραμε σε αυτό το τραπέζι πριν δύο εβδομάδες ……..”

Όλοι οι Σύμβουλοι κούνησαν καταφατικά το κεφάλι τους. Η ικανοποίηση ήταν φανερή στα πρόσωπά τους. Ήξεραν την αποτελεσματικότητα του κυρίου Λουκά Λάμπρου σε αυτά τα θέματα. Πράγματι ήταν αποτελεσματικός στις εμπορικές συναντήσεις. Ο φίλος Λουκάς, έτσι τουλάχιστον τον αποκαλούσαν στις φιλικές τους συγκεντρώσεις τα κατάφερνε μια χαρά.

«Για άλλη μια φορά», συνέχισε ο Διευθύνων Σύμβουλος, “θα αφήσω για λίγο το θέμα της Κορέας και θα σας αναφέρω, τη δυσάρεστη είδηση, ότι πρέπει να διακόψουμε τη συνεργασία μας με τον εκτελωνιστή μας, τον κύριο Γρηγόρη Γρηγορόπουλο.

“Υπάρχει κάτι καινούργιο που δεν το ξέρουμε ;” ερωτά ένα Σύμβουλος, “κάτι αντισυμβατικό; παραβίασε τους όρους της συμφωνίας με την εταιρία;”

“Υπάρχουν πολλά κατ’ εξακολούθηση. Να ξεκινήσω από την αρχή. Ο κύριος Γρηγόρης Γρηγορόπουλος είναι εκτελωνιστής της Εταιρείας μας για τουλάχιστον τρία χρόνια. Πρέπει να πω ότι δεν υπήρχαν προβλήματα σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα. Ξαφνικά με την αύξηση των φορτίων που εφοδιάζονται τα πλοία μας, παρουσιάστηκαν ελλείμματα κατά την παραλαβή. Πότε έλειπαν σεντόνια, πότε έλειπαν μαχαιροπίρουνα, πότε έλειπαν ηλεκτρονικά όργανα.

«Μικρής βέβαια αξίας αλλά το φαινόμενο συνεχιζόταν. Μετά την εφαρμογή του θεσμού των Αδασμολόγητων Καταστημάτων και στα επιβατικά πλοία, παρουσιάστηκε έλλειμμα και στην παραλαβή ρολογιών. Το έλλειμμα ήταν ιδιαίτερα μεγάλης αξίας. Εκεί έγινε η έκρηξη του φαινομένου και η δική μου η παρέμβαση. Θέλω λοιπόν κύριοι Σύμβουλοι, να τον αλλάξω, να σταματήσει το κακό”. Σταμάτησε για λίγο ο Διευθύνων Σύμβουλος για να συγκεντρωθεί στο θέμα του. Ήθελε όμως να δει και την εντύπωση που θα έκαναν τα λόγια του σε όλους τους Σύμβουλους γύρω από το τραπέζι συνεδρίασης.

“Έχετε κάποιον άλλο στο μυαλό σας. Τέλος πάντων έναν αντικαταστάτη του;” ερωτά ο ίδιος ο Σύμβουλος που πρωτομίλησε.

“Όχι κύριοι, δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο. Περιμένω από εσάς τις δικές σας προτάσεις. Η πάγια πολιτική της Εταιρείας, όπως γνωρίζεται, είναι μια συνεργασία διαρκείας, δηλαδή σε βάθος χρόνου. Λοιπόν περιμένω τις προτάσεις σας”

“Μήπως δεν πρέπει να διακόψουμε συνεργασία αλλά να του επιστήσουμε την προσοχή;” συνεχίζει ο ίδιος ο Σύμβουλος.

“Η Υπηρεσία το έχει κάνει επανειλημμένα”.

“Θα προχωρήσει η Υπηρεσία σε κάποιας μορφής διαγωνισμό;” ρωτά ένας άλλος Σύμβουλος.

“Πιστεύω πως ναι. Καλό είναι να έχουμε και κάποιες άλλες προσφορές εκτός από αυτόν που θα μειοδοτήσει στο διαγωνισμό. Επιμένω όμως, έχετε κάποιες προτάσεις με γνωστά ονόματα;” συνεχίζει ο Διευθύνων Σύμβουλος.

“Να μας δώσετε χρόνο για αναζήτηση και διαβουλεύσεις”, απαντά ο γηραιότερος Σύμβουλος που καθόταν αντικριστά με τον Διευθύνοντα Σύμβουλο.

“Μήπως θα πρέπει να το ξανά ερευνήσουμε το θέμα με τον σημερινό εκτελωνιστή; Δεν έχω κάποια ιδιαίτερη γνωριμία μαζί του, όμως ξέρω πόσο δύσκολο είναι να προσαρμοσθεί στις δικές μας ανάγκες ένας νέος Εκτελωνιστής. Αυτό που με φοβίζει είναι η εμπλοκή σε μια περιπέτεια”, επιμένει ο Σύμβουλος “αυτά τα πράγματα στο χώρο των Τελωνείων λειτουργούν με ένα μηχανισμό μιας διάδοχης κατάστασης. Κάθε ανανέωση πρέπει να ακολουθείτε από έναν κανόνα διαδοχικής κατάστασης κύριε Λάμπρου. Το έχετε λάβει υπόψη σας;”

“Έχετε δίκιο, κύριε Σύμβουλε, η διάδοχη κατάσταση που να εγκρίνεται από την προηγούμενη, είναι μια ιδανική περίπτωση. Και εγώ το θέλω αυτό. Γιατί όχι; όμως εδώ μιλάμε για ένα <σπάσιμο> συνεργασίας που έχει σαν αιτία μια παράτυπη πράξη. Δεν λέω παράνομη, αναφέρω παράτυπη”.

“Φοβάμαι αυτό το θέμα θα έλθει πολλές φορές στο Δ.Σ. Θα μας ταλανίζει για αρκετό καιρό. Γι’αυτό το λόγο κύριε Διευθύνοντα Σύμβουλε, να προχωρήσετε με αργά και προσεκτικά βήματα. Έχω μια μέθοδο να σας προτείνω. Χρησιμοποιείστε και άλλον εκτελωνιστή ταυτόχρονα. Στον νέο να δίνεται τις περισσότερο εύκολες δουλειές, να τον δοκιμάσετε για ικανοποιητικό χρονικό διάστημα, χωρίς να διακόψετε από τον παλαιό. Με αυτό τον τρόπο οι Υπηρεσίες μας θα αποκτήσουν γνώμη για την διάδοχη κατάσταση”.

“Θα ακολουθήσουμε τη συμβουλή σας” συγκατένευσε ο Διευθύνων Σύμβουλος.

“Κύριε Πέτρο” μπήκε στο γραφείο του Διευθυντού Προμηθειών, ο Διευθύνων Σύμβουλος. Ο Διευθυντής Προμηθειών σηκώθηκε επάνω να τον προϋπαντήσει. Πολύ σπάνια τον επισκεπτόταν στο γραφείο του. Φαίνεται ότι ήταν κάτι σοβαρό. Μόλις έκλεισε η πόρτα και αφού βεβαιώθηκε ότι δεν τους άκουγε το υπόλοιπο προσωπικό, ο Διευθύνων απευθύνθηκε στον Πέτρο με το μικρό του όνομα.

“Πέτρο, σου έχω τα πρακτικά του ΔΣ για την υπόθεση <Εκτελωνιστής>. Σε παρακαλώ, κάνε μου τη χάρη να προσέξεις λίγο το θέμα. Υπάρχουν ευαισθησίες σε αυτή την υπόθεση. Δεν μπορώ να πω ότι θέλω να αλλάξω τον Εκτελωνιστή, όμως τα γεγονότα με οδηγούν προς τα εκεί”.

“Θα κάνω ότι μπορώ. Λυπάμαι και εγώ γι' αυτή την απόφαση”.

***

Η μεγάλη αίθουσα του Τελωνείου του Ι Αερολιμένα Αθηνών ήταν γεμάτη από εκτελωνιστές, μεταφορείς, τελωνειακούς και εργάτες αποθήκης. Όλοι περίμεναν κάποια διατύπωση να ολοκληρωθεί, ένα βήμα μπρος για να δραστηριοποιηθούν ξανά. Άλλος να έλθει το κιβώτιο από την αποθήκη στα ελεγκτήρια για να τελωνισθεί, άλλος να βεβαιώσει στη διασάφηση για δύο κιβώτια απόβασης από την Αυστραλία, σε έναν βιαστικό πελάτη, άλλος να καταχωρήσει πέντε διασαφήσεις με εφόδια, μια εύκολη ήλπιζε διαδικασία, όλοι πολυάσχολοι και βιαστικοί. Ήθελαν να τελειώνουν μια ώρα αρχύτερα τη δουλειά τους, να πάρουν το δρόμο της επιστροφής για το γραφείο ή το σπίτι, να ξεκουραστούν, να ηρεμήσουν.

Στο τμήμα του Ταμείου παρουσιάστηκε μεγαλύτερος συνωστισμός από άτομα. Στοίβα οι διασαφήσεις. Ιδιαίτερα στοίβες είχαν σχηματισθεί για την έκδοση της άδειας παράδοσης τελωνισμένων εμπορευμάτων. Ήταν το στάδιο της πληρωμής των δασμών και φόρων που ελευθέρωνε τα εμπορεύματα από τα Τελωνεία.

Τα δύο κισσέ, το κισσέ του Πράκτορα της Τράπεζας της Ελλάδας και το κισσέ του Ταμεία του Τελωνείου συνήθως διατηρούσε σειρές. Κάθε ένα εκτελωνιστής έκανε βουτιά στις στοίβες των διασαφήσεων, εύρισκε τη δική του, ή τις δικές του και έμπαινε στη σειρά για πληρωμή στον Πράκτορα της Τράπεζες. Πολλές φορές ήταν δύο και τρεις οι πράκτορες της Τράπεζας της Ελλάδας. Συνωστισμός προσώπων και διασαφήσεων. Μια γνήσια γραφειοκρατική διαδικασία που διατηρείτο για πολλά χρόνια στα Τελωνεία. Ίσως να εξυπηρετούσε συμφέροντα, ποιος ξέρει; Μπορεί να εξυπηρετούσε και μια από τις πολλές ηλιθιότητες της εξουσίας. Η αλήθεια είναι ότι ο συνωστισμός συνεχιζόταν χωρίς προοπτική βελτίωσης. Οι συναλλασσόμενοι εκτελωνιστές ετοίμαζαν τη διασάφηση ή τις διασαφήσεις μέχρι την πληρωμή τους και μετά έπεφταν όλες μαζί σε αυτό το τμήμα. Ο κανόνας σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες για πληρωμή των οφειλών είναι γνωστός. Μέχρι πεντακόσια ευρώ, μπορούν να δίδονται μετρητά, πάνω από αυτό το ποσό δίδεται μια ισόποση επιταγή.

Το ποσό βέβαια αυτό συνήθως αναπροσαρμόζεται κάθε φορά. Για το Τελωνείο ισχύει η πληρωμή των δασμών και λοιπών φόρων με τραπεζική επιταγή, δηλαδή <εις διαταγήν Τραπέζης Ελλάδος>. Ένας εκτελωνιστής πρέπει να μετακινήσει χρήματα από τον πελάτη, από την Τράπεζά του, πολλές φορές από δύο Τράπεζες και να βρεθεί έτοιμος με τραπεζική επιταγή στον πράκτορα που βρίσκεται στο Τελωνείο.

Οι νέοι τρόποι πληρωμής, το e-banking, το on line των λογαριασμών δεν επηρέασαν καθόλου αυτή την παλαιά μέθοδο. Οι τοπικές Δ.Ο.Υ προχώρησαν σε εγκατάσταση μηχανήματος αναγνώρισης κάρτας και έλυσαν το πρόβλημα, τα Τελωνεία κράτησαν την παλαιά παραδοσιακή μέθοδο. Λέτε να υπάρχουν μικροσυμφέροντα υπαλλήλων της Τράπεζας Ελλάδας; εμείς δεν το πιστεύουμε. Εσείς το πιστεύεται;

Οι εκτελωνιστές γνωρίζονται συνήθως μεταξύ τους. Η καθημερινότητα στον ίδιο χώρο, η αντιμετώπιση της σκληρής γραφειοκρατίας, δημιουργούσε μέτωπα αντίδρασης. Το λιγότερο στη γνωριμία τους ήταν τα μικρά ονόματα. Γεια σου Πέτρο, γεια σου Δημήτρη, γεια σου Γιώργο. Μια καθημερινότητα που φαινόταν ιδιαίτερα στο τμήμα Ταμείου, εκεί που σχηματιζόντουσαν οι στοίβες με τις διασαφήσεις και ο συνωστισμός.

“Δημήτρη ….. κοίταξε αυτή τη διασάφηση … ……”

“Την βλέπω, που είναι το περίεργο;”

“Κοίταξε με προσοχή τη σφραγίδα του εκτελωνιστή……….”

“Την βλέπω ….”

“Την διαβάζεις;”

“Πως, πως. Ο πατέρας μου στη ιδιαίτερη πατρίδα μου με έστελνε για γράμματα αλλά εγώ πήγαινα για φωλιές ………>

“Σοβαρέψου ………”

“Ναι την διαβάζω ………….”

“Δεν είναι ή σφραγίδα του Γρηγόρη, δεν σου φαίνεται περίεργο;”

“Τώρα που το βλέπω με εκπλήσσει ……… ……..λες να συμβαίνει τίποτα;”

“Η ναυτιλιακή φαίνεται ότι άλλαξε εκτελωνιστή. Ο Γρηγόρης ο φίλος παραμερίστηκε ………”

“Άκουσες τίποτα σχόλια γι αυτή την αλλαγή;”

“Όχι πολλά. Κάτι πήρε το αυτί μου. Η Ναυτιλιακή δοκιμάζει συνέχεια μια σειρά από εκτελωνιστές για να επιλέξει …..”

“Ποια είναι η αιτία διακοπής της συνεργασίας;”

“Ακούστηκε ότι υπήρχαν ελλείμματα στα εφόδια. Είναι βλέπεις και τα καταστήματα Αφορολογήτων Ειδών. Αυτά δημιουργούν προβλήματα χωρίς να έχεις καμμία πρόθεση. Τα αρώματα, τα ποτά, τα ρολόγια, τα μπιζού, όλα κάποιας αξίας, αλλά και προσφορά σε κλοπή, έχουν γίνει ένας βραχνάς για τον εκτελωνιστή”

“Δίκιο έχεις. Αυτά τα αφορολόγητα έχουν μπελάδες. είναι τα είδη που ……….. σε παρακινούν να γίνεις κλέφτης. Θυμάμαι μια σκηνή προχθές στα ελεγκτήρια του 2^ου Μεταλλικού στο 3Ντοκ στο λιμάνι. Μια συνάδελφος είχε απλώσει επτά κιβώτια στα ελεγκτήρια και άνοιγε συνέχεια για την επαλήθευση. Δίπλα της βρισκόταν ο Ελεγκτής με τη διασάφηση στα χέρια. Μπροστά πήγαινε ο εργάτης με το σουγιά, το σκεπάρνι και το κοντό λοστό και άνοιγε κιβώτια. Πίσω ερχόντουσαν εκτελωνιστής και ελεγκτής. Η παρτίδα ήταν της γνωστής γερμανικής μάρκας; <Peleκan>, μολύβια, μελανόχαρτα, γόμες, διορθωτικά, διακορευτές, συνδετήρες, με λίγα λόγια γραφική ύλη. Όποιος συνάδελφος εκτελωνιστής περνούσε από εκεί, χαιρετούσε με το όνομά την εκτελωνίστρια και έβαζε το χέρι στο κιβώτιο για <λαθροχειρία>. Το σπουδαίο είναι ότι δεν μπορούσε να πει όχι η εκτελωνίστρια στους συναδέλφους του. Τα πράγματα που τελώνιζε είχαν το στίγμα της <κλοπής>. Φώναζαν μόνα τους <κλέψτε με>, <κλέψτε με>.

«Δίκιο έχεις με την παρατήρηση σου. Μπορεί έτσι να συνέβηκε και στο Γρηγόρη. Ενώ τελώνιζε έγινε καμιά λαθροχειρία και πληρώνει τώρα ……… με την ανεργία του»

«Λες να είναι αυτή η αιτία; Μπορεί να έγινε μια αντιπροσφορά χαμηλότερων τιμών;»

«Όχι, Όχι, δεν είναι θέμα αμοιβή των υπηρεσιών εκτελωνισμού. Είναι θέμα ελλειμμάτων στην παραλαβή. Φαντάζομαι ότι δεν φταίει ο Γρηγόρης για τέτοια ελλείμματα, δεν φτάνει η αδιαφορία τους μέχρι τέτοια σημείο ……….. ύστερα δεν νομίζω ότι η σκηνή που σου διηγήθηκα προηγούμενα δημιούργησε πρόβλημα ελλειμμάτων, αυτά τα ελλείμματα είναι αποδεκτά από όλους τους εμπλεκόμενους στο διεθνές εμπόριο ……..»

«Ξέρω καλά, ο Γρηγόρης δεν αδιαφόρησε για τον πελάτη, όταν ο πελάτης είναι μάλιστα μεγάλος ……….»

Το χέρι του Πέτρου διστακτικά είχε ακουμπήσει τρεις διασαφήσεις εφοδίων της Ναυτιλιακής Εταιρείας. Κοίταζε γύρω του, μήπως ο νέος συνάδελφος παρουσιασθεί και δημιουργηθούν προστριβές. Το βλέμμα του κοίταζε μια την πόρτα στο βάθος και μια προς την κατεύθυνση των ελεγκτηρίων. Μια απρόσμενη εμφάνιση του νέου συναδέλφου της Ναυτιλιακής μπορεί να διατάραζε την ατμόσφαιρα.

«Έχεις συναντήσει τώρα τελευταία τον Γρηγόρη; θέλω να πω μετά τη διακοπή της συνεργασίας του με την Ναυτιλιακή;»

‘Όχι, δεν συναντηθήκανε οι δρόμοι μας τον τελευταίο μήνα».

«Καλύτερα. Ο θυμός και η θλίψη του είναι ανεξέλεγκτες, θαρρείς πως θα εκραγεί από στιγμή σε στιγμή».

«Έχω περάσει παλαιότερα τέτοια συναισθήματα. Καλύτερα να μην τα συζητάμε. Δεν βοηθούν σε τίποτα».

***

Ο Γρηγόρης είχε φτάσει στο ύψος της οδού Εθνικής Αντιστάσεως του Πειραιά και προσπαθούσε να τη διασχίσει. Δεν ήθελε να περιμένει την εντολή που θα του έδινε ο <Γρηγόρης>, το αντιπαθητικό πράσινο ανθρωπάκι στον στύλο που στεκόταν μπροστά του. Το μυαλό του ήταν στην δουλειά της Ναυτιλιακής που έχανε. Έψαχνε. Μια επιμονή που του είχε γίνει πάθος. Επαναστατούσε μέσα του για την ατυχή ροή που είχαν πάρει τα πράγματα. Το εφόδιο που είχε ρολόγια, το τελώνισε μόνος του. Δεν το έδωσε μεροκάματο σε κάποιο συνάδελφο, θα μπορούσε να ήταν έτσι. Ήθελε να το προσέξει. Φοβόταν σαν κάτι μέσα του να τον προειδοποιούσε. Μέτρησε ένα προς ένα το περιεχόμενο του κιβωτίου, <επαλήθευσε> το περιεχόμενο κατά το κοινώς αποδεκτό λεξιλόγιο στον τελωνισμό. Φόρτωσε ο ίδιος τα κιβώτια, συμπεριλαμβανομένου και αυτού με τα ρολόγια στο συνηθισμένο Πρακτορείο Μεταφοράς, όλα πήγαν κατ’ ευχήν.

Την άλλη ημέρα ήλθε το πρώτο τηλεφώνημα από τον αρμόδιο υπάλληλο στις παραλαβές των αδασμολόγητων της Εταιρείας. Έλειπαν τριάντα ρολόγια από το κιβώτιο. Ήταν τα ακριβότερα στην αγορά. Επέμενε ο Γρηγόρης, σαν έμπειρος εκτελωνιστής, ότι τα επαλήθευσε ο ίδιος, τα φόρτωσε ο ίδιος. Ο αποθηκάριος της Ναυτιλιακής Γραμμής, άνθρωπος πέρα από κάθε υποψία, σοβαρός και μετρημένος, επέμενε στην άποψή του. Υπήρχε έλλειμμα τριάντα ρολογιών, αξίας τριακοσίων χιλιάδων δραχμών, μεγάλο ποσό που δεν κρύβετε.

Η κουβέντα της αντιπαράθεσης δεν κατέληξε πουθενά. Τέτοιες συζητήσεις δεν έχουν κατάληξη. Ο αποθηκάριος ζητά τα λειψά ρολόγια και ο εκτελωνιστής που τα τελώνισε δεν μπορεί να τα δώσει. Πήγαινε ο Γρηγόρης το μυαλό του πίσω στο χρόνο εκτέλεσης της διαδικασίας εκτελωνισμού και μεταφοράς. Έψαχνε να βρει τα λάθη του, τις παραλήψεις του. Στο Τελωνειακό σκέλος ήταν άψογος. Είχε πείρα αλλά και τεχνική. Στο σκέλος της μεταφοράς είχε κενά, μπορεί να έγινε κλοπή κατά τη μεταφορά. Το Πρακτορείο Μεταφοράς ή ο μεταφορέας του αεροδρομίου να είχε κάποια ανάμειξη. Μετά έβρισκε απίθανο να τον έκλεψε ο μεταφορέας του Αεροδρομίου. Τέτοιες ενέργειες δεν κρύβονται εύκολα για μεγάλο χρονικό διάστημα. Κάποτε ξεσπούν. Οι ομάδες των επαγγελματιών μεταφορέων και άλλων επαγγελματιών που κάνουν πιάτσα στο Τελωνείο Αεροδρομίου καταθέτουν καθημερινά την αξιοπιστία τους. Αδύνατον να έχει γίνει η κλοπή από τον μεταφορέα του Αεροδρομίου. Το Πρακτορείο Μεταφοράς όμως; ποιος να γνώριζε άραγε το περιεχόμενο του κιβωτίου του; Έπιανε τον εαυτό του αμελή, εγκληματικά αμελή. Ο χειρισμός αυτής της μεταφοράς έπρεπε να πάρει ένα καθορισμένο τελετουργικό. Το ήξερε, δεν το εφάρμοσε. Να σφραγίσει με την προσωπική του σφραγίδα το κιβώτιο. Μια σφραγίδα που έπρεπε να μείνει ανέπαφη, ανέπαφη μέχρι να παραβιασθεί. Η αλλαγή χεριών κατά τη μετακίνηση θα έδειχνε τον ένοχο. Θα καθιστούσε ενήμερους τους υπεύθυνους μεταφορείς. Έτσι θα ήταν σίγουρος για την ακεραιότητα του κιβωτίου, για το απαραβίαστο της προσωπικής του σφραγίδας. Δυστυχώς παρασύρθηκε από την ταχύτητα και τη συνήθεια. Τα εφόδια πλοίων δεν αποτελούν συνήθως αντικείμενο κλοπής. Τι να κλέψουν από τα ανταλλακτικά των μηχανών, τα πιστόνια, τα περίεργου σχήματος σίδερα, τα καλώδια και τις περίεργες ηλεκτρονικές συσκευές;

Το έλλειμμα ήταν μεγάλο δεν μπόρεσε να κρατηθεί μυστικό στο επίπεδο της αποθήκης. Να σταμάταγε η υπόθεση εκεί. Να μην έφτανε στα ανώτερα κλιμάκια διοίκησης της Εταιρίας. Ο Γρηγόρης πρότεινε να το πληρώσει, αν και πίστευε ότι δεν έφταιγε. Υποσχόταν ότι θα επέβλεπε καλύτερα τους επόμενους εφοδιασμούς. Η απάντηση της Διοίκησης, της Ναυτιλιακής Γραμμής ήταν άμεση και σκληρή. Να πληρώσει ο εκτελωνιστής την αξία των ρολογιών και να διακόψουν συνεργασία μέχρι νεωτέρας.

Ο Γρηγόρης έβλεπε από μέρα σε μέρα την απομάκρυνση του πελάτη από τις δικές του υπηρεσίες. Τον στεναχωρούσε ακόμα περισσότερο η αδυναμία των άλλων συναδέλφων, να ταιριάξουν τις υπηρεσίες τους στο ρυθμό που λειτουργούσε η Ναυτιλιακή. Ήταν καλύτερος από τους άλλους και επιβεβαιωνόταν. Τα προβλήματα στους εφοδιασμούς έφταναν στα αυτιά του τακτικά. Οι υπάλληλοι της Ναυτιλιακής Εταιρίας είχαν ερωτηματικά και έτρεχαν να ακούσουν τον δικό του διάλογο. Χρόνια οι υπάλληλοι και ο Γρηγόρης μιλούσαν τη ίδια γλώσσα. Άλλαξε η εταιρία τρεις ίσως και τέσσερις εκτελωνιστές σε αυτό το διάστημα, όμως η επιστροφή στον παλιό δεν μπορούσε να γίνει, ήταν εντολή της Διοίκησης, του Διοικητικού Συμβουλίου απόφαση. Τα καλά λόγια των υπαλλήλων δεν ήταν αρκετά να αλλάξουν το κλίμα.

Παραλίγο να τον παρασύρει ένα μηχανάκι, όπως έβαζε το πόδι του στο πεζοδρόμιο της οδού, είχε φτάσει στην οδό Εθνικής Αντιστάσεως, του Πειραιά. Ακόμα τρεις δρόμους και έστριβε την Κολοκοτρώνη. Ήταν ακόμα στην διαδρομή προς το γραφείο του. Μέσα από τη στεναχώρια του έβλεπε τον μεγάλο όγκο των αυτοκινήτων, το μηχανάκι περνούσε απαρατήρητο, του φαινόταν σαν μικρή κουκίδα. Αυτή η κατάσταση κρατούσε πέντε μήνες τώρα. Ήλπιζε σε μια αλλαγή, σε μια επιστροφή της Εταιρίας, τα μηχανάκια θα πρόσεχε τώρα της οδού Εθνικής Αντιστάσεως;

Δεν γύρισε το κεφάλι του στα αριστερά. Το εντυπωσιακό κτίριο του Ταχυδρομείου δεν έπρεπε να είχε μετακινηθεί από τη θέση του. Πέρασε το κατάστημα γραφικής ύλης και βιβλίων του Βιβλιοπωλείου <Σμυρλή> με τα ακουστά τετράδια <Φοίνιξ> εκείνης της εποχής και κοίταξε από το τζάμι τους υπαλλήλους της Εμπορικής Τράπεζας, στο διπλανό κτίριο. Δύο δρόμοι ακόμα και θα έστριβε δεξιά στην οδό Κολοκοτρώνη. Το μυαλό του είχε μείνει εκεί, στο εφόδιο των ρολογιών, στην κακοτυχία του. Αυτούς τους πέντε μήνες αργούσε να πάει στο γραφείο, δεν είχε και πολλά πράγματα τα κάνει. Έχασε το μεγάλο πελάτη, σκεπτόταν. ……..

Από τον επόμενο μήνα είχε αποφασίσει να κατέβει για μεροκάματο στον Πετράκη, στη Ζώνη.

Ο Πετράκης ήταν υπόλογος μιας σειράς από ένσημα των Ταμείων Συντάξεων και Υγείας των Εκτελωνιστών. Με την ευκαιρία αυτή πουλούσε χαρτόσημα, τα μικρά γνωστά πολύχρωμα αριθμογραμμένα χαρτάκια με ονομαστική αξία σε δραχμές. Από τη μια πλευρά φαρδιά πλατειά οι τίτλοι Βασίλειο της Ελλάδος. Χαρτόσημα 5 δραχμών, 10 δραχμών, 20 δραχμών, 25 δραχμών 50 δραχμών. Από την άλλη μια επίστρωση κόλλας, το νερό ή το σάλιο του χρήστη δημιουργούσε τις προϋποθέσεις για να επικολληθούν σε έγγραφα. Τα χαρτόσημα ήταν χρήματα ρευστό στα χέρια των εκτελωνιστών. Πολλές φορές αγόραζαν χαρτόσημα από το Δημόσιο Ταμείο της Πλατείας Ιπποδάμειας. Έκαναν με αυτό τον τρόπο οικονομία τα ποσοστά κέρδους του Πετράκη που μεσολαβούσε. Όταν έχεις να καταθέσεις της επόμενη ημέρα πέντε διασαφήσεις, δεν περιμένεις να πας στον Πετράκη, στη Προληπτική. Γράφεις τη διασάφηση από βραδύς και κολλάς τα χαρτόσημα. Ο Πετράκης είχε εγκατασταθεί σε ένα πάγκο στο διπλανό κτίριο από αυτό των Τελωνείων Β και Ζ. Ο πάγκος σε σχήμα κισσέ εκτεινόταν σε παράλληλη γραμμή προς τον τοίχο γύρω, γύρω στη μεγάλη αίθουσα. Δεν είχε μόνο τη δική του είσοδο η αίθουσα, αλλά και μια δεύτερη που σε οδηγούσε στα Τελωνεία. Τα κισσέ αυτής της αίθουσας, ήταν επανδρωμένα από τελωνειακούς υπαλλήλους αλλά και από εκτελωνιστές. Ήταν το στέκι των εκτελωνιστών που δεν είχαν δικούς τους πελάτες, που έψαχναν για μεροκάματο. Η οικονομική κατάσταση του Γρηγόρη είχε εξαντληθεί, έπρεπε να στρέψει την προσοχή του σε αυτή τη μορφή αγοράς εργασίας, την υπεργολαβία.

***

Τα ζευγάρια των καλεσμένων όσο περνούσε η ώρα γέμιζαν τη μεγάλη σάλα του καφέ Μπαρ <Πισίνα>, στον όρμο της Φρεατίδας. Ο όρμος της Φρεατίδας είναι ένα τεχνικό λιμανάκι που διαμορφώθηκε τη δεκαετία του εβδομήντα και βρίσκεται μετά το Λιμάνι της Ζέας (Πασαλιμάνι). Πρόσφερε χώρο στα κότερα και στα πλοιάρια. Προξένησε κακό σε συνδυασμό με τον κυματοθραύστη που βρίσκεται στο ύψος της πλατείας Αλεξάνδρας. Τα θαλάσσια ρεύματα σταμάτησαν αναγκαστικά να φθάνουν σε όλη τη θαλασσογραμμή του Λιμένα Ζέας και του Όρμου Φρεαττύδας. Άνδρες και γυναίκες, μιας κάποιας ηλικίας προχωρούσαν από την είσοδο να βρουν τη θέση τους στα τραπέζια της αίθουσας. Ήταν μια δεξίωση του Συλλόγου των Εκτελωνιστών προς τιμή των Συνέδρων μετά από ένα δύσκολο και πολύωρο Συνέδριο Εργασίας. Η ημέρα στο Συνέδριο προχώρησε ως συνήθως με συνεχείς προτάσεις, αντιπαραθέσεις, συμπεράσματα. Κάποτε τελείωσε και το ραντεβού κλείστηκε για τις οκτώ το βράδυ στη μαρίνα της Φρεατίδας, για ένα μεζέ και ένα ποτό.

Σε τέτοιες εκδηλώσεις ήταν έθιμο, οι εκτελωνιστές να συνοδευόντουσαν από τις συζύγους τους. Η παρουσία της γυναίκας στις εκδηλώσεις γνωριμίας και διασκέδασης, έπαιρνε ένα περισσότερο επίσημο χρώμα από τις συγκεντρώσεις με συνδικαλιστικό περιεχόμενο. Εκείνη την εποχή η λέξη που ακουγόταν ήταν σύζυγος, συμβία, γυναίκα, το έτερον ήμισυ, μητέρα των παιδιών μου. Μετά κάπως αργότερα επεκράτησε η λέξη <σύντροφος> που περιελάμβανε περισσότερο την έννοια του ερωτικού συντρόφου παρά της νόμιμης συζύγου. Άλλαξε η σύνθεση του πληθυσμού και των προτιμήσεων του, στην εργασία, άλλαξε η μορφή της διασκέδασης, άλλαξε η οικοδομή και η διαμονή του αστικού πληθυσμού, άλλαξε η μορφή της οικογένειας.

Μια τέτοια ημέρα ο Γρηγόρης με τη νόμιμη γυναίκα του ακολούθησε τις οδηγίες που έδινε ο Πρόεδρος του Συλλόγου Εκτελωνιστών για η θέση του κάθε ζευγαριού. Ο Πρόεδρος του Συλλόγου βρισκόταν στην πόρτα και δεχόταν τους προσκεκλημένους του με χαμόγελο και λόγια που ακούγονται ευχάριστα στα αυτιά. Στα τραπέζια είχαν τοποθετηθεί τα κατάλληλα σερβίτσια από πιάτα, πιρούνια, μαχαίρια, κουτάλια και κουταλάκια, ποτήρια του νερού και του κρασιού, κανάτες γεμάτες με νερό και περίμεναν. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο Γρηγόρης χαιρετούσε και ξανά χαιρετούσε γυναίκες συναδέλφων που είχε κάποιο καιρό να τις δει. Οι συστάσεις και τα χαμόγελα σιγά, σιγά έφεραν τη ζεστασιά της συζήτησης των καλών και των κακών. Τα χαμόγελα γινόντουσαν πιο πλατειά όταν υπήρχε χιούμορ στη συζήτηση, γινόντουσαν όμως μάλλον γκριμάτσα στα δυσάρεστα, σε κάποιους θανάτους, σε κάποιες αρρώστιες,  σε δυστυχίες που περνούν οι άνθρωποι.

Η Ζωή, η γυναίκα του Γρηγόρη είχε αρχίσει από ώρα συζήτηση με τη Δέσποινα τη γυναίκα του συνάδελφου Χρήστου Χρήστου. Είχαν προβλήματα της εκμυστηρευόταν η Δέσποινα. Οι δουλειές περιορίστηκαν στο γραφείο, ο Χρήστος προσπαθούσε να μαζέψει τη δουλειά που είχε απομείνει. Είχε βάλει πλώρη για να βγει στη σύνταξη. Συμπεραίνει, μπορεί έτσι το γραφείο, που αποτελείτο από άλλους τρεις συνεργάτες, να επιβιώσει, για λίγο καιρό ακόμα.

“Έτσι τα οικονομικά μας βρίσκονται σε κάμψη”, συμπέρανε, η Δέσποινα.

“Ξέρεις Ζωή οι εκτελωνιστές παλεύουν με το χρόνο και τους ανθρώπους του Δημοσίου” και συνεχίζει: “αν κάτι πάει στραβά, χάνονται. Εσείς πως πάτε;”

“Ο Γρηγόρης τους τελευταίους μήνες δεν μιλιέται. Δύσκολα κρατιέμαι να μην επαναστατήσω. Έχει μειώσει το χρήματα που μου δίνει για φαγητό στο σπίτι και δεν ξέρω πώς να του συμπεριφερθώ.”

“Μήπως έχει πρόβλημα με κανένα πελάτη; Μήπως μειώθηκε η δουλειά του; Βρε Ζωή μήπως και είναι κανένα φουστάνι στη μέση; Προβληματίζεται ίσως με εκβιασμό;”

“Δεν πιστεύω ότι υπάρχει φουστάνι στη μέση. Λογικό είναι η σύζυγος να μαθαίνει την τελευταία απιστία. Όμως μια σύζυγος που γνωρίζει τα <σουσούμια> του άνδρα της ταρακουνιέται από τα υπόγεια ρεύματα ζωής του, βλέπει τα σημάδια μιας πιθανής εξωσυζυγικής σχέσης.” Στο άκουσμα αυτών των σίγουρων συμπερασμάτων της Ζωής, η Δέσποινα χαμογέλασε συγκαταβατικά: “Κάθε γυναίκα μπορεί να διακρίνει τα σημάδια της απιστίας του άνδρα της, αν θέλει. Μόνο η αδιάφορη γυναίκα – σύζυγος μένει απληροφόρητη”.

“Όπως ξέρεις δουλεύει χρόνια με τη Ναυτιλιακή Εταιρεία (Ελληνικές Γραμμές). Παρουσιάστηκαν κάποιες δυσκολίες τώρα τελευταία. Είναι ο βασικός του πελάτης. Προσπαθώ να τον πάρω κουβέντες αλλά δεν βγάζει άχνα..

Οι προσκεκλημένοι σχεδόν είχαν γεμίσει τα τραπέζια της αίθουσας. Η προσέλευση νέων θαμώνων άρχισε σιγά- σιγά να μειώνεται σε αριθμό. Όλοι είχαν κάτι να πουν με τον διπλανό τους, με τη γυναίκα του συναδέλφου του. Ο χρόνος κυλούσε αργά. Ήξεραν για το μικρό λογύδριο που θα εκφωνούσε ο Πρόεδρος του Συλλόγου Εκτελωνιστών. Το περίμεναν για να ξεμπερδεύουν και με αυτό. Μετά θα ξεκίναγε το σερβίρισμα του φαγητού. Έτσι γίνεται συνήθως. Χαμογελούν ή χειροκροτούν στον ομιλητή. Άλλοι μένουν παγερά αδιάφοροι,. Η ομάδα, κάθε ομάδα έχει όλα τα χαρακτηριστικά που την προσδιορίζουν. Χειροκροτητές, οπαδούς, αντιρρησίες, καλοθελητές, επαναστάτες, επίδοξους αρχηγούς, απροσάρμοστους. Αυτά δεν παύουν να προσδιορίζουν και τους εκτελωνιστές.

“Έμαθε μέσες άκρες ο άνδρας μου», συνεχίζει η Ζωή, η γυναίκα του Γρηγόρη “ότι η ναυτιλιακή <Ελληνικές Γραμμές> σταμάτησε να δίνει όλη τη δουλειά. Βρίσκεται στη διαδικασία ανεύρεσης ενός άλλου εκτελωνιστή. Αν αυτό γίνει πραγματικότητα θα περάσει η φτώχεια στην οικογένεια”

“Δυστυχώς ο πελάτης», διακόπτει η Δέσποινα, “ακόμα και αν κάνει λάθος επιλογές έχει δίκιο”.

“Μα είναι άδικο”

“Άδικο, να δίνει τη δουλειά του εκεί που αυτός πιστεύει ότι θα έχει καλύτερα αποτελέσματα;”

“Πώς να αδιαφορήσουμε για μια συνεργασία που διαρκεί τρία και πλέον χρόνια;”

“Το δίκαιο είναι πάντα με τον ισχυρό, με τον ετοιμοπόλεμο ……….”

“Μιλάς σαν να υπερασπίζεσαι τέτοιες αποφάσεις. Η διακοπή μιας συνεργασίες τόσων χρόνων χωρίς συνέπειες από τον ένα συμβαλλόμενο περιέχει αδικία και εγκυμονεί κινδύνους ………..”

“Σαν τι κινδύνους;”

“Το <διαζύγιο> έχει δυσάρεστα αποτελέσματα και προς τα δύο μέλη ανάλογα με τα χρόνια της συμβίωσης, της λεγόμενης σημερινής συνεργασίας. Όσο περισσότερα χρόνια λειτουργεί η συνεργασία τόσο δυσκολότερο είναι το <διαζύγιο>”.

“Ζωή, είμαι με το μέρος σου, όμως η οικονομία, μεταλλάσσεται σε νέα σχήματα, σε νέες μορφές συνεργασίας, δεν μπορούμε να την σταματήσουμε”

“Τι κουβεντιάζετε εκεί, εσείς οι δύο;” επεμβαίνει ο Γρηγόρης. Κοιτάζει με νόημα τη γυναίκα του, είναι σαν να την παρατηρεί και ύστερα χαμογελά στη Δέσποινα, είναι ένα χαμόγελο χωρίς περιεχόμενο. Έχει καιρό τώρα που χρησιμοποιεί αυτό το προσωπείο, δεν μπορεί να ησυχάσει, να γίνει δημιουργικός, να λάμψει πάλι το μάτι του.

“Κουβεντιάζουμε για τις δουλειές” πετάγεται η Δέσποινα και τον κοίταξε για ένα δευτερόλεπτο. Ο Γρηγόρης πήρε γρήγορα το πρόσωπό του από το βλέμμα της και γύρισε προς τη γυναίκα του.

“Εδώ δεν μιλάμε για δουλειές. Υπάρχουν άλλες στιγμές και άλλοι χώροι για τέτοια θέματα”.

“Μα ………”

“Είπα την άποψη μου, τώρα διασκέδασε. Και εσύ κυρία Δέσποινα διασκέδασε………….” Και έστρεψε την προσοχή του στην ορχήστρα και στον τραγουδιστή που ήταν στην στροφή του τραγουδιού <υπομονή, κάνε υπομονή και ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός>.

***

Δεν ήθελε ο Γρηγόρης σήμερα να πάει στο γραφείο κατ ευθείαν. Δεν είχε κέφια για νέες, κακές αναμνήσεις από τα χαμένα ρολόγια της Ναυτιλιακής. Σκεφτόταν να περάσει λίγο η ώρα, να <χαζέψει> σε κανένα μαγαζί με ηλεκτρικές συσκευές. Τώρα τελευταία του δημιουργήθηκε η ανάγκη να αγοράσει ένα φτηνό μικρό ραδιοφωνάκι για το καθιστικό του, στο σπίτι. Θα μπορούσε να ακούει τον αγώνα της αγαπημένης του ομάδας, του Ολυμπιακού αν δεν μεταδιδόταν από την τηλεόραση. Μόνος του, παρέα με το ραδιοφωνάκι και την σιγανή σε ένταση φωνή του εκφωνητή.

Περπάτησε ίσια μπροστά την οδό Τσαμαδού δεν έτριψε δεξιά την Κολοκοτρώνη για το Γραφείο, διέσχισε το τετράγωνο και έφτασε στο μέγαρο του Συλλόγου Εκτελωνιστών Πειραιώς Αθηνών, γνωστού και σαν ΣΕΠΑ. Θα διέσχιζε την κεντρική Λεωφόρο Βασιλέως Κωνσταντίνου, και μετά από επτά στενά θα συναντούσε τη Βασιλίσσης Σοφίας. Εκεί στη αριστερή πλευρά ήταν τα καταστήματα <Ράδιο Κορασίδης>. Μεγάλα καταστήματα με ποικιλία ηλεκτρικών συσκευών. Ευκαιρία να βρει και το μικρό ραδιοφωνάκι.

Ακόμα περπατούσε στην αριστερή πλευρά της Βασιλίσσης Σοφίας, σε αντίθετη κατεύθυνση προς το Πασαλιμάνι, Ήταν κάπως αφηρημένος, κάπως βιαστικός. Ήθελε να βγάλει από μέσα του την εμμονή στην απώλεια των ρολογιών. Δεν έβλεπε δίπλα του, αριστερά ή δεξιά, μόνο το πεζοδρόμιο έβλεπε. Ξαφνικά πιάνει τον εαυτό του να στρίβει και να μπαίνει στα καταστήματα των ηλεκτρικών ειδών <Ράδιο Κορασίδης>. Λειτούργησαν τα αντανακλαστικά του, σαν αυτόματος πιλότος αεροπλάνου. Ο προορισμός, η ρύθμιση της διαδρομής και η ταχύτητα. Η λογική κρίση είχε μετακινηθεί σε άλλα επίπεδα φαντασίωσης. Συνήλθε γρήγορα από αυτή την περίεργη κατάσταση και άρχισε να περιεργάζεται τις διάφορες ηλεκτρικές συσκευές. Ένας ολόκληρος κόσμος του ηλεκτρισμού στην εξυπηρέτηση του ανθρώπου. Προσανατολίστηκε προς τις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα.

Η φωνή της τηλεπαρουσιάστριας ακούστηκε στα αυτιά του σιγανή αλλά καθαρή. «Συνελήφθηκε στην Αθήνα σπείρα από λαθρέμπορους. Επικεφαλής της σπείρας ήταν ένας λογιστής, μεγάλης γνωστής ανώνυμου εταιρείας με αντικείμενο την εμπορία ηλεκτρικών και ηλεκτρονικών συσκευών. Κατασχέθηκαν δύο αποθήκες με κλοπιμαία. Μεταξύ αυτών βρέθηκαν, ηλεκτρικά πλυντήρια, κουζίνες, ραδιόφωνα, ρολόγια, τηλεοράσεις. Η σπείρα είχε δικτυωθεί με προσωπικό που εργαζόταν στα λιμάνια του Πειραιά, της Θεσσαλονίκης και της Πάτρας. Οι δράστες, ξαλάφρωναν τα κοντέινερ προτού τελωνιστούν και παραληφθούν από τους εισαγωγείς”.

Ο Γρηγόρης έμεινε με ανοικτό το στόμα σε αυτή την είδηση. Ταίριαζε με το δικό του τον καημό. Είχε σταματήσει να πιστεύει στην καλή του τύχη. Άλλωστε γνώριζε από πρώτο χέρι, από μέσα, για τις μικροκλοπές που παρουσιάζονταν κατά τον τελωνισμό των εμπορευμάτων. Ήταν όλες μικρής, ασήμαντης αξίας, αξίας ενός πακέτου τσιγάρων, άντε δύο. Η δική του <κλοπή> παρουσιάστηκε μετά τον τελωνισμό του εφοδίου. Δεν επέτρεψε στον εαυτό του να ελπίσει.

Το μυαλό του είχε κολλήσει στο έλλειμμα ρολογιών της Ναυτιλιακής και τώρα πρόσθετε και τη σπείρα λαθρέμπορων. Περπατούσε το διάδρομο στα καταστήματα <Ράδιο Κορασίδης> και δεν καταλάβαινε το χρόνο και το χώρο. Ενστικτωδώς οδήγησε τα βήματά του εκτός των καταστημάτων προς την κατεύθυνση του Γραφείου του. Είχε ξεχάσει την ανάγκη του για ραδιοφωνάκι. Δεν πίστευε σε τίποτε πλέον.

***

Έσπρωξε την πόρτα του γραφείου, ήταν χειμώνας καιρός και οι άλλοι συνάδελφοι, συγκάτοικοι, κρύωναν. Είπε ένα μισό καλημέρα και κάθισε στη θέση του. Κοίταξε την αλληλογραφία του αφηρημένος. Ένα γράμμα από την Ναυτιλιακή Εταιρία, πρώην πελάτης του πλέον, βρισκόταν μαζί με τους απλήρωτους λογαριασμούς. Μουρμούρισε κάτω από τα δόντια του; <Τι θέλουν πάλι; δεν φθάνει το κακό που μου έκαναν; το μαρτύριο φαίνεται ότι συνεχίζεται …….> Ενώ έλεγε τις κουβέντες του, άνοιγε απρόθυμα το φάκελλο. Δεν το άφησε τελευταίο, θα ήθελε να το πετάξει ίσως, δεν επιθυμούσε να διαβάσει κανένα μήνυμα. Αφηρημένα το βλέμμα του πέρασε πάνω από τις γραμμές της επιστολής με γράμματα της γραφομηχανής. Δεν καταλάβαινε το νόημα των λέξεων στην αρχή. Σκάλωσε στη λέξη <συνεργαστούμε> που εξέπεμπε υπόγειες κραυγές.

«Κύριε Γρηγόρη Γρηγορόπουλε …….»

 Με την παρούσα επιστολή, σας γνωρίζουμε ότι μετά από νέα απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου, επιθυμούμε να ξανά συνεργαστούμε στο αντικείμενο του εκτελωνισμού.

Ζητούμε συγγνώμη για τη μικρά αυτή χρονική διακοπή,

<Ο Διευθυντής Προμηθειών>

ΓΔ

Το αίμα του Γρηγόρη ξαναγύρισε στο πρόσωπό του. Γρήγορα ζωντάνεψε. <Κύριοι κερνάω μπύρες», φώναξε ξαφνικά και συνέχισε, «ξαναπήρα τις δουλειές της Ναυτιλιακής» και ξέσπασε από χαρά «ζήτω ωωωω …….»

Μετά από μικρή σιωπή ακολούθησε ένας καταιγισμός από ερωτήσεις.

«Η κλοπή των ρολογιών πως τακτοποιήθηκε Γρηγόρη;” ρώτησε ο Νίκος.

«Τους άλλαξε τα μυαλά κανένας από τα πρόσωπα που είχες βάλει να μιλήσουν; “ Πετάχτηκε ο Μένιος.

Δεν σταμάτησαν οι ερωτήσεις. Ήταν σαν μια καταρρακτώδη βροχή.

“Μήπως δεν μπορούσαν να εξυπηρετηθούν από άλλο συνάδελφο;» συνέχισε ο Μένιος.

“Μήπως σε συμπόνεσαν;”

“Μήπως νοστάλγησε η Εταιρεία τη μούρη σου;”

“Μήπως ήταν δύσκολη, ιδιότροπη δουλειά;»

Όλοι οι εκτελωνιστές του γραφείου δεν είχαν μια ξεκάθαρη απάντηση στα ερωτήματα που τους βασάνιζαν. Πέντε μήνες ήταν ένα καθημερινό θέμα για συζήτηση. Είχαν εξαντλήσει όλες τις πιθανότητες.

«Λοιπόν θα πάρω τηλέφωνο τη Μέλπω. Θα έχει νέα να μου πει» λέει ο Γρηγόρης και κατευθύνεται στη συσκευή που βρίσκεται στο ξύλινο γραφείο του. Όλοι οι παρευρισκόμενοι συμφώνησαν με ένα νεύμα. Επικράτησε σιωπή.

«Μέλπω, ο κύριος Γρηγόρης είμαι. Τι κάνεις; καλά, καλά……»

«Πες μου για το γράμμα που μου στείλατε»

«Φαντάζομαι ότι θα πέρασε από τα χέρια σου. Ναι, ναι ……..»

«Ξέρω ότι είσαι και προσωπικά χαρούμενη για την επανάληψη της συνεργασίας μου με την Εταιρεία»

«Ναι, ναι επανέρχομαι σαν εκτελωνιστής στην Εταιρεία. Ναι θριαμβευτικά ναι!!!

«Η εντολή είναι να δίνεις μόνο σε μένα τις δουλειές; Ναι, ναι, ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Αμοιβαία η εκτίμηση»

«Πως είπες ; βρέθηκαν τα κλοπιμαία;»

«Που βρέθηκαν; στη μαύρη αγορά της Πάτρας; Α!Α!Α!

«Ο δράστης ήταν ανιψιός του Αποθηκάριου;

«Πω, Πω!! η Ασφάλεια Οικονομικού Εγκλήματος της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Πατρών, μετά από ανώνυμη καταγγελία ανακάλυψε το κρησφύγετο των δραστών. Μάλιστα, μάλιστα, βρέθηκαν ρολόγια, αρώματα, ουίσκι, κρασιά επώνυμα, ολόκληρη καραβιά, που λένε και οι ναυτικοί, μάλιστα.!!

«Τσακώθηκαν μεταξύ τους οι δράστες; στη μοιρασιά;

«Πως !!!δεν τα βρήκαν στη μοιρασιά;

«Ευχαριστώ Μέλπω. Να είσαι καλά» και γυρνώντας στους συναδέλφους του ο Γρηγόρης είπε:

«Το καλό πάντα επιπλέει Κύριοι, σήμερα το μεσημεριάτικο τραπέζι είναι δικό μου».

«Και οι μπύρες βέβαια;» λέει ο Νίκος.

«Και οι μπύρες και οι μπύρες γαμώτο»

Σεπτέμβριος 2006

Σημ: Οποιαδήποτε ομοιότητα με την πραγματικότητα είναι εντελώς συμπτωματική