Παράθυρο Φονιάς (Αστυνομικό Διήγημα) 9 Μαΐου 2014

Διηγήματα Με πρωταγωνιστή τον Αστυνόμο Πέτρο Πέτρου, τον απλησίαστο 2Π 1.Οι Νεαροί Επιβήτορες 2.Φαλτσέτα χωρίς Αίμα 3.Ο Γρηγόρης ο Γόης 4.Παράθυρο Φονιάς 5.Το Πρώτο μου Σκασιαρχείο 6.Αεροπορική Χρηματαποστολή 7.Εργατικό ατύχημα 8.Το Παρκάρισμα 9.Ο Μπαμπίτης ο Μάγκας 10.Κληρονομητήριο Επιδρομή στο Νεκροταφείο

Παράθυρο Φονιάς

«Κατίνα έλα να ακούσεις μια είδηση»

«Τι συμβαίνει;» «Στο σχολείο του Νίκου έγινε ατύχημα»

Διαβάζει το σχετικό κείμενο της εφημερίδας:

Παράθυρο φονιάς στην Εμπορική Σχολή του Πειραιά έπεσε, σε διερχόμενο άνδρα, σαράντα πέντε ετών και τον έστειλε στο νοσοκομείο με βαριές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις. Το παραθυρόφυλλο έπεσε από ύψος τεσσάρων μέτρων. Ό άτυχος άνδρας μετακομίστηκε στο Τζάνειο Νοσοκομείο για να διαπιστωθεί η σοβαρότητα του ατυχήματος. Οι γιατροί επιφυλάσσονται να απαντήσουν προτού να περάσουν είκοσι τέσσερες ώρες. Η αστυνομία ερευνά την υπόθεση για τα αίτια της πτώσης του παράθυρου. Ανακρίνονται καθηγητές και μαθητές για πιθανή ευθύνη τους στο ατύχημα.

«Είδες Κατίνα πως λειτουργεί η παλιά παροιμία σε καθημερινή βάση; «όποιος του μέλει να πνιγεί, ποτέ του δεν πεθαίνει» πρέπει να προσέχουμε ακόμα και όταν βαδίζουμε στο πεζοδρόμιο ……..»

«Έλα καημένε Γιώργο. Σιγά μήπως πρέπει να προχωράμε και να κοιτάζουμε τα παράθυρα από πάνω μας»

«Ο Θεούλης μας έδωσε απέραντη γη να εγκατασταθούμε, να καλλιεργήσουμε, να περπατήσουμε. Εμείς εκεί, μας αρέσουν τα ψηλά, ο ουρανός, τα άστρα, τα αεροπλάνα, οι ανελκυστήρες, οι πολυκατοικίες, οι ουρανοξύστες ……… όμως δεν μπορούμε να τον φτάσουμε»

«Να και ο γιος μας, ο Νίκος»

«Έλα εδώ Νίκο. Διαβάζουμε στην σημερινή εφημερίδα για το ατύχημα στο Σχολείο σου. Ξέρεις κάτι περισσότερο;»

«Όχι ………… ναι. Καλλίτερα να μην σας πω, τι έγινε. Πρωταγωνιστές είναι οι συμμαθητές μου. Όλη η τάξη είναι σε διαδικασία ανάκρισης»

«Πες μας λεπτομέρειες»

«Δεν μπορώ να σας πω προτού ξεκαθαρίσουν τα πράγματα. Έγιναν μερικά παρατράγουδα και φασαρία, όταν είχαμε κενή ώρα στο μάθημα των Αρχαίων»

«Και ποια σχέση έχουν οι δικές σας τρέλες με το ατύχημα;»

«Από το παράθυρο της δικής μας τάξης έπεσε το παραθυρόφυλλο»

«Στο δρόμο έπεσε το παραθυρόφυλλο;»

«Στην οδό Ηραΐσκου. Στο χώρο της Σχολής έχει κτιστεί ένας σταθμός ΔΕΗ για την ενίσχυση με ρεύμα της Περιοχής. Το θυμάσαι; εκεί δίπλα έπεσε το παραθυρόφυλλο. Από τον πρώτο όροφο»

«Ποιο είναι το ύψος;»

«Θα ξεπερνά τα τέσσερα μέτρα. Τον άτυχο, τον άνθρωπο»

***

Το κτίριο της Εμπορικής Σχολής Πειραιά ήταν κτισμένο με προδιαγραφές να χρησιμοποιηθεί για μαθητές. Το ημιυπόγειο είχε τις αποθήκες και τα εργαστήριο Φυσικής και Χημείας. Το ισόγειο και ο πρώτος όροφος είχε διάταξη σχήματος Πι (Π) για πολύ φως και ήλιο. Άλλες τάξεις ήταν μικρές, άλλες τάξεις ήταν μεγάλες. Η σκάλα για τον πρώτο όροφο ήταν ευρύχωρη. Τα σκαλοπάτια χώραγαν περισσότερο από έξη παιδιά σε ευθεία διάταξη. Η Διεύθυνση της Σχολής και η Αίθουσα των Καθηγητών ήταν από τη δεξιά μεριά όπως μπαίνουν από την κύρια είσοδο.

Το μπροστινό προαύλιο με τη σκάλα εισόδου συμπλήρωναν τον χαρακτήρα του Δημόσιου Κτιρίου. Η οπίσθια αυλή ήταν φανερά μεγάλη. Ο τότε Διευθυντής, στο τέλος της δεκαετίας του πενήντα, είχε διαχωρίσει την οπίσθια αυλή να τη χρησιμοποιούν στο διάλειμμα τα κορίτσια, ενώ το μπροστινό προαύλιο προοριζόταν για τα αγόρια με προέκταση το πεζοδρόμιο της Ελευθερίου Βενιζέλου.

Το κτίριο ήδη φαινόταν παλαιό. Πρέπει να ήταν προπολεμικό. Όμως οι μαθητές είχαν την δική τους άποψη. Ήξεραν να συμπεριφέρονται με μαθητική δεοντολογία. Ήξεραν ότι ήσαν περαστικοί. Τα προηγούμενα χρόνια είχαν φοιτήσει εκεί χιλιάδες μαθητές. Στα επόμενα χρόνια θα φοιτούσαν εξίσου νέοι χιλιάδες μαθητές. Θα έμενε ένα κτίριο σύμβολο. Ένα κτίριο θρύλος. Το πρόσεχαν με τον τρόπο τους. Δεν το κατέστρεφαν. Σπάνια υπήρχε θράση τζαμιών ή δυνατά κτυπήματα στις πόρτες. Η καταστροφική διέξοδο των μαθητών περιοριζόταν στα θρανία τους. Συνέβαλλαν σ’ αυτό και οι αυστηροί και απρόσιτοι καθηγητές. Την πρώτη θέση κατείχε φυσικά ο Διευθυντής της Σχολής.

Ήταν προπαραμονή για τις διακοπές του Πάσχα. Ο ουρανός ήταν μουντός. Αν έριχνες το βλέμμα προς την Κούλουρη (το νησί της Σαλαμίνας) θα έβλεπες τα μαύρα σύννεφα να μετακινούνται απειλητικά προς βορρά. Σύντομα θα ερχόταν ή βροχή και στον Πειραιά. Ο άνεμος ήταν ισχυρός. Φαίνεται ότι θα γινόταν ισχυρότερος. Οι διαβάτες εκείνο το πρωινό βάδιζαν λιγάκι σκυφτά. Μετατόπιζαν το κέντρο βάρους του κορμιού τους. Προσπαθούσαν να διασχίσουν το σφοδρό άνεμο που αντιμετώπιζαν. Το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν στο άνοιγμα και στο κλείσιμο μιας πόρτας. Καταβαλλόταν ιδιαίτερα μεγάλη προσπάθεια. Μια άστοχη κίνηση και η πόρτα κτύπαγε με δυνατό κρότο στην κάσα της, έτοιμη να καταρρεύσει. Ο Θεούλης έδειχνε την παρουσία του εκείνες τις ώρες. Χρειάζεται αυτή η υπενθύμιση. Η ηρεμία συνήθως δεν προβληματίζει.

Η έκτη τάξη (ισοδύναμη με την ογδόη οκταταξίου Γυμνασίου) βρίσκεται στον πρώτο όροφο του κτιρίου, σε μια μικρή αίθουσα. Έχει συγχωνευτεί το τμήμα αρρένων και θηλέων σε ένα. Μια στατιστική δείχνει ότι οι πρώτες τάξεις ξεκίναγαν με εκατό και πάνω μαθητές σε δυο τάξεις, για να καταλήξουν σε σαράντα περίπου μαθητές αγόρια και κορίτσια. Τα κορίτσια αποτελούν την πλειοψηφία της τάξης. Είναι τα δύο τρίτα των αγοριών. Είναι φυσική συνέπεια μιας αυξανόμενης πειθαρχίας εκ μέρους των καθηγητών, όσο εξελισσόταν η ηλικία των αγοριών από εφηβική προς νεανική.

«Φίλιππα κοίταξε κάτω στο γραφείο, θα έλθει ο κος Σεφεριάδης « λέει ο Μερκούρης «Είσαι επιμελητής αυτό το δεκαπενθήμερο. Μάθε»

«Πηγαίνω για διερεύνηση. Άλλωστε όλοι ξέρετε ότι την επιμελητεία την έχω εκχωρήσει σε όλη την τάξη. Όλοι είμαστε επιμελητές» Φωνές ακούστηκαν, κάτι σαν «Ζήτω ……. Ζήτω ………..»

Ο Φίλιππας έβλεπε τη θέση του επιμελητή της τάξης, σαν αναγκαστική υποχρέωση. Ο Διευθυντής είχε επιβάλλει την εκ περιτροπής επιμελητεία κάθε δέκα πέντε ημέρες. Η ιδιότητα του επιμελητή της τάξης εθεωρείτο μια υπηρεσία κοντά στον καθηγητή, μια υπηρεσία που σε υποχρέωνε να κάνεις αναφορές για συμμαθητές σου. Μια υπηρεσία που έπρεπε να απαντάς σε περίεργες ερωτήσεις, μια υπηρεσία που είχε στοιχεία δουλοπρέπειας. Έπρεπε πρακτικά να λες ναι ή να αναφέρεις ότι γίνεται στην τάξη σε απουσία του καθηγητή.

«Παιδιά ησυχία ………» φώναξε ο Φίλιππας «Ο καθηγητής δεν θα έλθει. Μπορούμε να κάνουμε ότι θέλουμε. Λείπει και ο Διευθυντής»

«Νίκο έλα εδώ!!!»

«Γιώργο έλα εδώ!!!»

«Πέτρο έλα εδώ!!!»

«Δέσποινα έλα εδώ»

«Ανδρέα έλα εδώ!!!»

«Ζέτα έλα εδώ!!!»

«Άρη έλα εδώ»

Άρχισαν να σχηματίζονται μικρές παρέες. Έγινε η αλλαγή θέσεων στα θρανία. Οι θιασώτες του φραμπαλά πήγαν κοντά στις μαθήτριες. Ξεκίνησε μια συζήτηση χωρίς τέλος και χωρίς διακοπή. Συζήτηση χωρίς νόημα με μόνο στοιχείο το φλερτ. Στοιχείο ουσιαστικό της εποχής.

«Άρη τι κάνεις εκεί;» Ο Άρης στεκόταν δίπλα από την πόρτα και είχε τοποθετήσει τα χέρια του στις μεσαίες εσοχές της. Είχε ακουμπήσει την πλάτη του στο ένα φύλο της πόρτας, έτσι αυθόρμητα, χωρίς λόγο. Ήταν δυνατό παιδί, είχε ασχοληθεί και με τον αθλητισμό. Έβαλε δύναμη και το φύλλο της πόρτας έφυγε από τον μεντεσέ του. Η πόρτα ακούμπησε στο δάπεδο. Ήταν εύκολο. Πιθανώς να μιμείτο τον χθεσινό ξυλουργό στην νέα προέκταση, που έκανε ο πατέρας του, στο σπίτι τους

«Άρη κοίτα;» φώναξε ο Φίλιππας και έκανε ασυναίσθητα την ίδια κίνηση. Το φύλλο της πόρτας ξέφυγε από το αρσενικό μεντεσέ και βρόντηξε στο δάπεδο. Η δύναμη των χεριών του Φίλιππα δεν άντεξε το μεγάλο και ξαφνικό βάρος του δεύτερου φύλου της πόρτας.. Όλα τα κεφάλια των μαθητών γύρισαν ξαφνικά προς το μέρος του Φίλιππα. Άκουσαν τον δυνατό ήχο. Μετά ξαναγύρισαν στις παρέες τους, χωρίς σχόλια. Ο θόρυβος μεγάλωσε μέσα στην τάξη. Τα μικρά πηγαδάκια ζωήρευαν και φλερτάριζαν.

Το καλό και το κακό έχουν την ίδια προτίμηση στη λογική του μαθητή. Το Σχολείο καλείται σε μεγάλο μέρος να δείξει σε αυτόν τη διαφορά.

Μερικά παιδιά δεν θέλησαν να περάσουν την ώρα τους στην τάξη. Σκέφτηκαν να βγουν έξω από το Σχολείο. Ήταν λιγάκι δύσκολο και ριψοκίνδυνο να περάσουν μπροστά από την αίθουσα των καθηγητών, προς την κεντρική είσοδο του κτιρίου. Η εύκολη λύση ήταν το παράθυρο. Ανέβηκαν σε ένα από τα παράθυρα, έριξαν το κορμί τους από την έξω πλευρά κρατώντας με τα χέρια τους την άκρη του πρεβαζιού και πήδησαν κάτω. Ένα ύψος ήταν δεν ήταν δυόμισι μέτρα από τα πόδια τους.

Στην γωνία χιαστή ήταν το καφενείο του Ηρακλή. Ένα παλιό γωνιακό κτίσμα που μπορούσε να ήταν μπακάλικο προ του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Τα παντζούρια μακριά και μπακλαβαδωτά, το εσωτερικό δάπεδο του μαγαζιού από ξύλο. Όλα θύμιζαν κατασκευές που κυριαρχούσε το ξύλο.

Εκεί συγκεντρώνονταν οι μαθητές πολύ πρωί προ της έναρξης των μαθημάτων. Εκεί αποφασιζόταν ποιοι θα κάνουν σκασιαρχείο. Ήταν τόπος συνάντησης των μαθητών που διεκδικούσαν και άλλα δικαιώματα στην ζωή, πέρα από αυτά που τους παρείχε η ιδιότητα του μαθητού.

-       διεκδικούσαν το δικαίωμα να βλάψουν τον εαυτόν τους καπνίζοντας. Αν μάλιστα το τσιγάρο ήταν αμερικάνικο (Τσέτσερφιλντ ή Μάλμπορο) τότε ήθελαν να βλάψουν τον εαυτόν τους δύο φορές

-       διεκδικούσαν να μη παρουσιαστούν στο μάθημα της Άλγεβρας ή των Αρχαίων Ελληνικών γιατί ήθελαν να πάνε κινηματογράφο. Κατά προτίμηση στο Σινέ Φως της οδού ΙΙ Μεραρχίας ή στο Αλκαζάρ της Φίλωνος του Πειραιά. Κάποιοι πιο προχωρημένοι πήγαιναν στο Ροζικλαίρ της Αθήνας. Αυτοί οι κινηματογράφοι δούλευαν όλη την ήμερα

-       διεκδικούσαν να παγαίνουν στο καφενείο τους για να πίνουν καφέ βαρύ γλυκό ή να παίζουν τάβλι για να ξεδώσουν από την χθεσινοβραδινή πίεση της οικογένειας

-       διεκδικούσαν το δικαίωμα να βάζουν βρομόλογα στο στόμα, έτσι για να ακούν ένα διαφορετικό ήχο στο διάλογό τους

«Φίλιππα, Νίκο, Άρη όλοι σταματήστε. Συνέβηκε κάτι τρομερό. Ένας περαστικός κτυπήθηκε με το παράθυρο που έπεσε στο δρόμο. Κτυπήθηκε άσκημα και τον πήγαν για το Τζάνειο. Θα έχουμε μπελάδες …………»

Νεκρική σιγή έπεσε στην τάξη. Όλοι σκεπτόντουσαν την αυριανή ημέρα. Την οργή του Διευθυντή. Την ήρεμη φωνή του. Ο Πισώβαρος, έτσι ήταν το μαθητικό παρατσούκλι του, θα ήταν στο στοιχείο του και πάλι. Σε κλάσμα του δευτερολέπτου όλη η τάξη χύθηκε στον διάδρομο, γρήγορα και απρόσεκτα κατέβηκε την εσωτερική σκάλα του Σχολείου και όρμησαν στην οδό Ελευθερίου Βενιζέλου. Τα λίγα αυτοκίνητα που πέρναγαν δεν αποτελούσαν ουσιαστικό κίνδυνο δυστυχήματος. Έστριψαν αριστερά την Ηραΐσκου και σήκωσαν, όλοι μαζί τα κεφάλια τους προς το παράθυρα της τάξης.

Μετά ενστικτωδώς με μάτια ερευνητικά ακολούθησαν τη διαδρομή που πήρε το παραθυρόφυλλο όταν έφυγε από τη θέση του. Στο πεζοδρόμιο ήταν ακόμα μικρά σπασμένα γυαλιά, όσα δεν μπόρεσε να μαζέψει ο Επιστάτης. Στην αντικρινή γωνία ήταν μαζεμένοι μερικοί αργόσχολοι, περαστικοί και σχολίαζαν το γεγονός:

«Τον πήρε ένα ΙΧ να τον πάει στο Τζάνειο»

«Το κεφάλι του ήταν πλημμυρισμένο στα αίματα»

«Τον βρήκαν με το παραθυρόφυλλο περασμένο στο λαιμό»

¨Ένας καθηγητής πλησίασε την ομάδα των μαθητών και είπε σε αυστηρό τόνο:

«Μπρος γρήγορα στην τάξη. Δεν υπάρχει τίποτε να δείτε. Στην τάξη σας και να περιμένετε την τιμωρία σας»

Με σκυμμένο το κεφάλι τα παιδιά της έκτης τάξης γύρισαν στην τάξη και στα θρανία. Η κουβέντα άρχισε πάλι να ζωηρεύει. Τώρα είχαν και άλλα στοιχεία να αναλύσουν. Μια κοριτσίστικη φωνή φώναξε:

«Ρε παιδιά ποιος ξεκόλλησε το παράθυρο;»

Διακόπηκε κάθε κουβέντα και κάθε κίνηση στη στιγμή. Ο ένας μαθητής κοίταζε τον διπλανό του. Έψαχνε πίσω τον χρόνο, ο καθένας, να θυμηθεί τον συμμαθητή που ανέβηκε στο πρεβάζι, να ξεκολλήσει το παραθυρόφυλλο. Μια φωνή μίλησε με αναφιλητά:

«Χάθηκε μια ζωή. Πως θα αντικρίσουμε το παιδί του;»

Στην διάρκεια μιας ώρας που απουσίαζε ο Καθηγητής, οι μαθητές βρήκαν την ευκαιρία να ξηλώσουν όλα τα παράθυρα και τις πόρτες της τάξης «έτσι για πλάκα»

***

Ο Αστυνόμος Πέτρος Πέτρου κατεβαίνει την κατηφόρα της οδού Βασ. Γεωργίου στον Πειραιά, κοντά στο άγαλμα της Μητέρας. Είναι πρωί γύρω στις επτά, στο μυαλό του στριφογυρίζει η υπόθεση των μαθητών της Εμπορικής Σχολής. Νοιώθει ανάλαφρος στο περπάτημα. Πάντα θυμάται την ευεργετική τακτική της γυναίκα του να έχει στη διάθεσή του ένα ζευγάρι καθαρό κάλτσες κάθε πρωί. Δεν θυμάται πόσα χρόνια.

Αχ αυτή η ανεμελιά,

Αυτή η ξεροκεφαλιά

Αυτή η αφέλεια

Αυτό το αυθόρμητο

Αυτό το νεαρό της ηλικίας

Μπορεί να καταλήξει σε ανθρώπινη τραγωδία. Ξήλωσαν όλα τα κουφώματα της τάξης και ένα παράθυρο έπεσε στο κεφάλι ενός περαστικού. Έτσι του ανέφεραν το ατύχημα. Ο υπαίτιος μαθητής κινδυνεύει να κατηγορηθεί μέχρι για φόνο εξ αμελείας, εάν το θύμα καταλήξει.

Κάποια στιγμή ο Πέτρου σηκώνει το κεφάλι του και κοιτάζει γύρω του, «Βρε πως αφαιρέθηκα» μονολογεί. Είχε περάσει την οδό Βασ. Κωνσταντίνου και την Κολοκοτρώνη και βάδιζε για τη Νοταρά. Κάνει στροφή προς τα πίσω για να πάει στο γραφείο του, στην Διεύθυνση του Πειραιά, στον τρίτο όροφο. «Πάλι άφησα τις σκέψεις μου να με επηρεάσου» σκέπτεται.

«Κύριε Πέτρου» λέει ο Δημήτρης ο συνεργάτης του.

«Από το Τζάνειο Νοσοκομείο. Είναι ο Διευθυντής. Για το ατύχημα της Εμπορικής Σχολής»

«Μάλιστα Πέτρου Αστυνόμος»

‘Κύριε Πέτρου, το θύμα βρίσκεται σε σταθερή κατάσταση. Θα μπορέσουμε να πούμε κάτι παραπάνω για την εξέλιξη της υγείας του μετά σαράντα οκτώ ώρες»

«Περιγράψτε μου τον τραυματισμό»

«Ένα αιχμηρό αντικείμενο φαίνεται ότι κτύπησε στην άκρη, το δεξιό τμήμα της κεφαλής, προφανώς κόχη ξύλου ή σίδερου. Από την πρόσκρουση έγδαρε και παρέσυρε όλο το δέρμα του κροταφικού τμήματος της κεφαλής και ένα τμήμα του προσώπου. Σε μερικά τμήματα φάνηκαν τα οστά. Υπάρχουν σοβαρά τραύματα στο τριχωτό της κεφαλής από αιχμηρά αντικείμενα, προφανώς σπασμένα γυαλιά. Επίσης λιγότερης σημασίας τραύματα στο στήθος και στη δεξιά κνήμη του χεριού. Έχουμε ραΐσματα των οστών του κρανίου, χωρίς να γνωρίζουμε τις επιπτώσεις των.

«Ο τραυματισμένος έχασε πολύ αίμα. Ήδη έχουν ειδοποιηθεί οι οικείοι του»

«Ευχαριστώ κύριε Σκαρπαλούζο, όταν θα έχετε νεότερα της εξέλιξης του ασθενούς ενημερώστε με. Κρίνετε ύποπτος μαθητής και ……. καταλαβαίνετε»

«Δημήτρη πες στα παιδιά της Σήμανσης να συντάξουν την έκθεση πραγματογνωμοσύνης. Επιμένω να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή. Να ερευνηθούν όλα τα πιεστήρια του ατυχήματος. Να υπάρχουν φωτογραφίες. Να σχεδιαστεί η αναπαράσταση του ατυχήματος. Όλες οι λεπτομέρειες. Πρόκειται για αφελής συμπεριφορά δεκαεπτάχρονου μαθητή. Αν στοιχειοθετηθεί κατηγορία σε βάρος του μαθητή, δεν πρέπει να κάνουμε λάθος. Το θύμα είναι σε καταστολή. Καταλαβαίνεις ………..

«Δημήτρη……. Πάμε δύο λεπτά στο κτίριο της Σχολής. Χρειάζομαι να δω τον τόπο του δυστυχήματος. Να μην μας ξεφύγει τίποτα. Είμαι με το μέρος των μαθητών, αλλά υπηρετώ τον Νόμο. Όχι στο ψυχρό γράμμα του Νόμου, αλλά στην ψυχή του, αυτή που ενώνει τους ανθρώπους σε ομάδες, σε φυλές, σε κοινωνίες, σε πόλεις, σε κράτη.»

***

Οι μαθητές ένας, ένας πέρναγαν την εξωτερική είσοδο της Σχολής και σιγομουρμούριζαν. Κατανοούσαν ότι σήμερα η έκτη τάξη του Σχολείου τους, θα πέρναγε μια δύσκολη και διαφορετική μέρα. Το χθεσινό ατύχημα θα είχε οπωσδήποτε επιπτώσεις πάνω τους. Επιτέλους το κουδούνι κτύπησε στη ώρα του και συγκεντρώθηκαν στον ελεύθερο κλειστό χώρο του Ισογείου, για προσευχή. Η μαθήτρια, η πιο ταλαντούχα, με καθαρή φωνή ξεκίνησε την προσευχή «Πιστεύω εις ένα Θεό Πατέρα Παντοκράτορα ………….»

«Παιδιά έρχεται ο Πισώβαρος, έρχεται η προσωποποίηση της αποβολής» Μπαίνει στη αίθουσα ο Διευθυντής και με την ήρεμη, σκληρή φωνή του, αναγγέλλει:

«Δύο, δύο όλοι οι μαθητές θα περάσουν διαδοχικά από το γραφείο μου. Θα αρχίσουμε από τους δύο επιμελητές. Θέλω να μάθω ποιος έβγαλε τις πόρτες και τα παράθυρα χθες. Περιμένω …….»

Κατέβηκε από την έδρα ήρεμος και καθημερινός και κατευθύνθηκε προς την πόρτα της αίθουσας. Το ανθρώπινο κορμί του είχε πάρει ένα περίεργο σχήμα σε αυτή την ηλικία που ήταν. Ήταν αρκετά παχύς και οι γλουτοί του προεξείχαν αισθητά. Το βάδισμα του, τους έκανε ακόμα πιο μεγάλους. Εξ αιτίας αυτής της μορφής, τον ονόμασαν οι μαθητές «Πισώβαρο». Είχες τη αίσθηση ότι τον βάραιναν τα οπίσθιά του και έγερνε στο περπάτημα το κορμί του προς τα εμπρός, προκειμένου να βρει ισορροπία στην κίνηση.

Χαρακτηριστικό είναι, ότι ένας μαθητής σχολίασε τα «οπίσθιά του», σαν έτοιμο αεροδρόμιο για προσγείωση αεροπλάνου. Η επιβολή ποινών, η αποβολή ή η μείωση της μαθητικής διαγωγής, δεν φέρνουν συνήθως θετικά αποτελέσματα. Αντίθετα μειώνουν τον δημιουργικό πληθυσμό των μαθητών. Επιτυχία στην εκπαίδευση είναι το σταμάτημα της μαθητικής αταξίας στη γέννησή της.

Η προσέλευση των μαθητών δύο, δύο στο γραφείο του Διευθυντή, δεν έφερε το αποτέλεσμα που αναμενόταν. Οι μαθητές κράτησαν το στόμα τους κλειστό και δεν μαρτύρησαν τα παιδιά που έβγαλαν τις πόρτες και τα παράθυρα, από τους μεντεσέδες. Η συμπεριφορά της μαθητικής ομάδας ήταν άψογη. Τα στόματα κρατήθηκαν κλειστά. Η πρώτη δοκιμασία πέρασε. Το ηθικό των μαθητών δεν μειώθηκε.

Οι μαθητές φέρουν ευθύνη για αυτές τις ξεροκεφαλιές τους. Έχουν υποχρέωση να τηρούν την τάξη μέσα στο σχολείο. Να αυτοπειθαρχούν. Όμως άραγε μόνο οι μαθητές έχουν την υποχρέωση να αυτοπειθαρχούν; μήπως και οι καθηγητές έχουν το μερίδιο τους, σε αυτή την ευθύνη; η αδυναμία τήρησης της διαδικασίας από τους καθηγητές επιτρέπει την χαλάρωση της μαθητικής πειθαρχίας. Γιατί να μην υπάρχει καθηγητής και να δημιουργηθεί κενή ώρα στο μέσο της μαθητικής ημέρας;

Η διαδικασία της ανάκρισης από τον Διευθυντή τελείωσε. Οι μαθητές φανερά ανακουφισμένοι περίμεναν την απόφαση του.

«Παιδιά έρχεται ο Διευθυντής …..»

«Λοιπόν παιδιά. Δεν θέλετε να αναφέρεται αυτούς που έβγαλαν τις πόρτες και τα παράθυρα. Τόσο το χειρότερο για εσάς. Συνεννοήθηκα και με τους άλλους καθηγητές»

Πέρασαν αρκετά δευτερόλεπτα, για να ακουστεί πιο σκληρή η τιμωρία.

«Όλη η τάξη, όλοι σας θα πάρετε τέσσερες ημέρες αποβολή»

Α!! Α!! Α!!

·          Μια μαθήτρια άρχισε να κλαίει.

·          Μια άλλη μάζεψε την τσάντα της και σηκώθηκε να φύγει χαμογελαστή.

·          Μια άλλη ξεκίνησε να λέει, ότι θα γλιτώσει τα μαθηματικά της Τρίτης. Δεν μπορούσε να λύσει τις ασκήσεις.

·          Μια άλλη χτύπησε παλαμάκια. Θα έκανε ταξίδι, εκδρομή με τον πατέρα της στο Λονδίνο.

·          Ένας μαθητής γύρισε το κεφάλι στον διπλανό του και τον παρότρυνε» Νίκο πάμε να παίξουμε τάβλι στον Ηρακλή;»

·          Ένας άλλος μαθητής ακούστηκε να μουρμουρίζει: “έχω διαγωνισμό για το Lower στα Αγγλικά, ευκαιρία να διαβάσω.

·          Ένας άλλος μαθητής ρωτά τον πίσω του: “έχει φέρει καλά έργα το Σινέ Φως; να δω πως θα εξοικονομήσω τα εισιτήρια»

·          Ένας άλλος μαθητής έβγαλε ένα χαρτάκι και έκανε υπολογισμούς «τι κάνεις εκεί Ανδρέα;» “μετράω τις απουσίες μου. Αυτή η αποβολή ήταν απρόβλεπτη. Έχω 102 απουσίες και με 25 ακόμα πάμε στις 127. Στις 130 πηγαίνω για το Φεβρουάριο»

«Κύριε Διευθυντά!» σηκώνει το χέρι της η πρώτη μαθήτρια.

«Τι θέλεις Αναγνωστοπούλου;»

«»Κύριε Διευθυντά τεχνικά δεν γίνεται. Τέσσερις ημέρες και όλη η τάξη αποβολή. Δηλαδή θα σταματήσουν τα μαθήματα;»

«Όχι βέβαια Αναγωνστοπούλου η αποβολή θα είναι εκ περιτροπής. Τέσσερις μαθητές θα πάρουν αποβολή για τέσσερες ημέρες, όταν θα έλθουν αυτοί θα πάρουν οι τέσσερις επόμενοι και ούτω καθεξής»

«Α!! μάλιστα» και άρχισαν μα τρέχουν δάκρυα από τα ματιά της.

Περιμένετε παιδιά. Έχει και συνέχεια. Έρχεται ο Αστυνόμος Πέτρου να ανακαλύψει τον φυσικό αυτουργό του ατυχήματος»

Οι Καθηγητές πρέπει να εμπνέουν τον σεβασμό στους μαθητές όχι με το κύρος που δίνει η θέση τους ή η ηλικία τους, αλλά με τις γνώσεις τους. Σεβασμός και συμμετοχή στις γνώσεις τους, αυτή είναι η βασική λειτουργία της μαθητικής κοινότητας.

***

Ο Αστυνόμος Πέτρου όσο σκεπτόταν την υπόθεση του ατυχήματος της Εμπορικής Σχολής, τόσο στεναχωριόταν. Τώρα!! παιδιά άμυαλα, έκαναν μια ανοησία, θα πρέπει να πληρώσουν γι’ αυτό; και τι σύμπτωση συνθηκών; «Ε!!! Αστυνόμε» του έλεγε μια φωνή μέσα του. Σε βάλανε σε αυτή τη θέση να εφαρμόζεις τη λογική σου, όχι το συναίσθημα. Πρόσεχε…..»

«Κύριε Πέτρου, είναι η ώρα να πάμε στη Σχολή» άνοιξε την ενδιάμεση πόρτα ο Δημήτρης, ο βοηθός του.

«Σε λιγάκι Δημήτρη»

Δεν είχε την έκθεση της Σήμανσης, με όλα τα στοιχεία του ατυχήματος. Δεν άκουγε καλά νέα από το Νοσοκομείο για την υγεία του θύματος και έσφιγγε την καρδιά του.

«Κύριε Πέτρου;»

‘Τι είναι πάλι;»

«Η Σχολή …….. «

«Πάμε Δημήτρη» φώναξε άθελά του, νευριασμένα. Πήρε μαζί του τις σημειώσεις που είχε κρατήσει και κατευθύνθηκε προς τις σκάλες. Ο ανελκυστήρας εκείνη τη στιγμή ήταν φυλακή γι’ αυτόν. Όσο κατέβαινε τα σκαλοπάτια, τόσο πίεζε τον εαυτόν του να κάνει γρήγορα. Δεν ήθελε να έλθει αντιμέτωπος με την πραγματικότητα.

«Λοιπόν παιδιά θα ξεκινήσουμε την ανάκριση από τα κορίτσια. Θα έρχονται πέντε, πέντε στην αίθουσα των καθηγητών, για να απαντήσουν στις ερωτήσεις μου. Έχετε υπόψη σας ότι έχω πλούσια και σοβαρά στοιχεία στα χέρια μου. Γνωρίζω τους σκασιάρχες της τάξης από το απουσιολόγιο, πήρα τις πληροφορίες μου από το καφενείο του Ηρακλή. Προσπάθησα να συγκεντρώσω τα βιογραφικά των οικογενειών σας. Όλα αυτά είναι ενδείξεις. Χρήζουν διευκρινίσεων ……….»

«Είσαι η Ζέτα Σμυρναίου»

«Μάλιστα»

«Είδες ποιος έβγαλε τις πόρτες;»

«Όχι»

«Που ήσουν εκείνη τη στιγμή;»

«Στο θρανίο μου»

«Σε ποιο θρανίο;»

«Στο πέμπτο της τρίτης σειράς»

Ο Αστυνόμος πλησίασε τον πίνακα και άρχισε να σχεδιάζει την διάταξη των θρανίων στην τάξη. Ύστερα σχεδίασε κύκλο με το αρχικό της μαθήτριας.

«Τι έκανες;»

«Χάζευα ……..»

«Και δεν είδες ή άκουσες το ξήλωμα της πόρτας; σκέψου λίγο. Περιμένω, δεν βιάζομαι. Έχουμε ολόκληρο το πρωινό, το απόγευμα, τη νύκτα και συνεχίζουμε. Σκέψου. Βοήθησε, για το συμφέρον σου. Δεν θα φύγω από εδώ αν δεν μάθω με λεπτομέρειες, όλες τις κινήσεις των παιδιών της τάξης»

«Δεν θυμάμαι …….»

«Ήταν αγόρια που ξήλωσαν την πόρτα;»

«Ναι»

«Ο Γιώργος ………. που ήταν;»

«Στο θρανίο του»

«Σε πιο θρανίο;»

«Στο πρώτο της πρώτης σειράς» Ο Αστυνόμος πλησίασε τον πίνακα και πρόσθεσε έναν καινούργιο κύκλο.

«Και δεν θυμάσαι ποιοι ήταν όρθιοι;»

«Οι επιμελητές» Ο αστυνόμος πλησίασε τον πίνακα και πρόσθεσε δύο κύκλους.

«Και ποιοι άλλοι;»

«Δεν θυμάμαι»

«Έχεις ακούσει για τη θεωρία της Χάρλεϋ;»

«Έχω»

«Και δεν τρομάζεις»

«Σας παρακαλώ, κύριε Αστυνόμε, σαν λέω ειλικρινά δεν θυμάμαι ………» και άρχισε τα κλάματα.

«Καλά μπορείς να φύγεις. Να πας στην αίθουσα με τους άλλους»

«Είσαι η Δέσποινα Παπακωνσταντίνου»

«Μάλιστα»

«Ποιοι ήταν όρθιοι μέσα στην αίθουσα; η προηγούμενη συμμαθήτρια σου μας είπε, ότι ήσαν οι επιμελητές. Άλλοι ποιοι ήταν όρθιοι;»

«Ο Άρης Γιαννόπουλος και ο Νίκος Αλεξόπουλος»

Είχαν περάσει δύο ώρες έντασης. Ο Αστυνόμος Πέτρου είχε ανακρίνει σχεδόν τριάντα μαθητές, αγόρια και κορίτσια. Δεν είχε καταλήξει σε συμπεράσματα. Όσο πέρναγε η ώρα αγωνιούσε. Ήξερε ότι πλησίαζε η ώρα της αποκάλυψης. Οι πληροφορίες που συγκέντρωνε από την ανάκριση, λίγο, λίγο κατέληγαν στον φυσικό αυτουργό του ατυχήματος. Ο πίνακας με τους κύκλους είχε δείξει τους μαθητές που συμμετείχαν στο ξήλωμα της πόρτα και των παραθύρων.

Οι μαθητές της έκτης τάξης άρχισαν να διαιρούνται σε δύο ομάδες κάτω από το βάρος των περιστάσεων. Η μια ομάδα αντιπροσώπευε του «καλούς στα μαθήματα» μαθητές και η άλλη ομάδα «τους κακούς στα μαθήματα». Ο Γιώργος της «καλής ομάδας» έσπασε. “Έλα ρε Φίλιππα ήσουν επιμελητής, όμως εσύ έβγαλες από τον μεντεσέ την πόρτα. Σε είδα»

«Σοβαρά;»

«Σοβαρά μη με διαψεύδεις»

«Μαρτυριάρη!!!” Ακούγονται πολλές φωνές μαζί. “Προδότη!!!” Άλλη μπάσα φωνή από την άλλη γωνιά της τάξης.

«Παιδιά!! Παιδιά!! Ο Αστυνόμος άρχισε να νευριάζει. Απειλεί με Χάρλευ στο υπόγειο της Ασφάλειας» μπαίνει μέσα την τάξη μια φουριόζα παχουλή μαθήτρια με σοβαρή φωνή «Τα πράγματα αγριεύουν»

«Τα είδατε που σας τα λέω» μπαίνει σαν σφήνα ο Γιώργος της «καλής ομάδας». «Εγώ με τίποτα δεν κατεβαίνω τα σκαλοπάτια στο υπόγειο της Ασφάλειας. Μαρτυράω και ………. τη μάνα μου»

Ο Φίλιππας παίρνει το λόγο:

«Το πρόβλημα δεν είναι ποιος ξήλωσε τις πόρτες και τα παράθυρα, αλλά ποιος ξήλωσε αυτό, το συγκεκριμένο παράθυρο, που έπεσε στο πεζοδρόμιο και κτύπησε τον περαστικό. Γαμώτο, εκείνη τη στιγμή βρέθηκε και αυτός να περνάει;     «

«Ποιος από όλα τα αγόρια το ξήλωσε;»

Βαρειά σιωπή έπεσε στην τάξη. Ο ένας κοίταζε στον άλλο. Ο Φίλιππας γύρναγε τα μάτια του σε κάθε έναν:

«Νίκο; Πέτρο; Γιώργο; Μερκούρη; Άρη; ………..»

Όλοι ένευσαν αρνητικά.

«Γαμώτο μου. Τι κάνουμε τώρα;»

Μια αυστηρή φωνή διακόπτει. Ο καθηγητής των Αρχαίων εμφανίστηκε στην πόρτα:

«Να έλθει στη αίθουσα ανακρίσεων ο Φίλιππας, ο Νίκος, ο Γιώργος, ο Μερκούρης, ο Άρης. Εντολή του Αστυνόμου»

«Καλά κύριε καθηγητά, εγώ ανακρίθηκα, πάλι;» λέει ο Γιώργος της «καλής ομάδας»

«Ναι πάλι, χωρίς κουβέντες»

« Όχι δεν έρχομαι, δεν μπορώ να αντέξω άλλο αυτή την πίεση. Θα φωνάξω τον πατέρα μου. Θέλω τον πατέρα μου»

«Ηρέμησε. Αν δεν φταις, δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα»

«Ελάτε παιδιά τελειώνουν οι ανακρίσεις. Ο Αστυνόμος πιστεύει ότι έφτασε το τέλος. Ελάτε ……..»

«Είσαι ο Φίλιππας, ο Νίκος, ο Μερκούρης, ο Γιώργος, ο Κώστας, ο Άρης» Ο Πέτρου κάθε φορά που ανέφερε το όνομα μαθητή, τον κοίταζε στα μάτια, να τον αποτυπώσει στη μνήμη του. Να βάλει το μυαλό του να δουλέψει προς την κατεύθυνση της λύσης. Ύστερα έριχνε ματιές στις σημειώσεις του:

·          στο όνομα Φίλιππας : πολλές αποβολές αυτό το παιδί. Διαξιφισμούς με τους καθηγητές. Ήταν άριστος μαθητής στα Λογιστικά και στα Μαθηματικά. Ήθελε να νοιώθει ελεύθερος

·          στο όνομα Άρης : αθλητικός τόπος. Έπαιρνε μέρος σε αθλητικά αγωνίσματα. Αυτοελεγχόμενος με επιτυχία στον θηλυκό πληθυσμό.

·          Στο όνομα Ανδρέας: αδιαφορούσε για την επίδοσή στα μαθήματα του. Το βλέμμα του ήταν από τώρα στραμμένο στη θάλασσα

·          Στο όνομα Μερκούρης: η πεποίθηση στις γνώσεις του, τον έκαναν να κερδίζει την πρωτιά στην παράδοση της κόλλας σε κάθε διαγώνισμα. Είχε σοβαρό ερωτικό δεσμό και πήγαινε για γάμο

·          Στο όνομα Πέτρος: αθλητικός τύπος με περιορισμένη αντίληψη. Γνώριζε μόνο την στρογγυλή μπάλα και το περιβάλλον της. Διάβαζε αλλά δεν απέδιδε

·          Στο όνομα Γιώργος: στο διάβασμα είχε παραχωρήσει την ψυχή του από καιρό. Οι συμμαθητές του τον έλεγαν «σπασίκλα». Ήθελες τις λύσεις τις άλγεβρας θα πήγαινες σε αυτόν. Ήθελες περίληψη της ιστορίας σε αυτόν.

«Εσύ Φίλιππα έβγαλες το ένα φύλλο της πόρτας, εσύ Άρη έβγαλες το άλλο φύλο της πόρτας, εσύ Ανδρέα πήδηξες από το παράθυρο να πας στο καφενείο του Ηρακλή, εσύ ………»

«Κύριε Αστυνόμε τηλέφωνο από τη Σήμανση» λέει ο Δημήτρης, ο βοηθός του.

«Ναι ….. διάβασέ μου την έκθεση. Ο Πέτρου άκουγε με σφιγμένο το πρόσωπο. Όλοι οι παρευρισκόμενοι προσπαθούσαν να φανταστούν τη συζήτηση. Κάποια στιγμή τελείωσε το τηλέφωνο. Ο Αστυνόμος Πέτρου κατέβασε το ακουστικό με προσοχή, λες και φοβόταν μην σπάσει. Προτού ανοίξει το στάμα του, το τηλέφωνο ξανακτύπησε. Σήκωσε το ακουστικό ο Δημήτρης.

«Αυτή τη φορά είναι ο Διευθυντής του Τζανείου»

«Ναι ευχαριστώ Γιατρέ. Να είσαι καλά»

Γυρνά στο ακροατήριο με διάθεση:

«Νεαροί μου κύριοι, αυριανοί ακαδημαϊκοί πολίτες, τα πράγματα πήραν ευχάριστη τροπή για μένα και για σας. Ο φυσικός αυτουργός, αυτός που ξήλωσε το παράθυρο είναι ……………. το ίδιο το παράθυρο και ο δυνατός αέρας. Η Σήμανση απεφάνθη ότι είχε σκουριάσει ο μεντεσές μέσα στο σάπιο ξύλο. Έτσι ο ισχυρός άνεμος που φύσηξε εκείνη την ώρα, παρέσυρε το φύλλο και το πέταξε στο δρόμο. Το παράθυρο φονιάς ολοκλήρωσε τον κύκλο του»

Α!! Α!! Α!! με μια φωνή έκαναν όλα τα παιδιά. Ευχαριστούμε. Θα το θυμόμαστε για όλη μας τη ζωή

«Κύριε Αστυνόμε μια παράκληση” παρεμβαίνει ο Φίλιππας “Μην πείτε στον Διευθυντή, ποιοι έβγαλαν τις πόρτες και τα παράθυρα. Θα μας γεμίσει αποβολές»

«Δεν απαντάω σε τέτοιες παρακλήσεις» και χαμογέλασε με νόημα.

«Παιδιά δύο λεπτά. Το ευχάριστο είναι ότι και το θύμα ξέφυγε τον κίνδυνο. Θα γίνει τελείως καλά, είναι θέμα χρόνου»

ΤΕΛΟΣ

Σημ: Οποιαδήποτε ομοιότητα με την πραγματικότητα είναι εντελώς συμπτωματική

Δείτε πίνακα διηγημάτων στην Ανάρτηση της 6/5/2014