Το Παρκάρισμα (Αστυνομικό Διήγημα) 15 Μαΐου 2014

Διηγήματα Με πρωταγωνιστή τον Αστυνόμο Πέτρο Πέτρου, τον απλησίαστο 2Π 1.Οι Νεαροί Επιβήτορες 2.Φαλτσέτα χωρίς Αίμα 3.Ο Γρηγόρης ο Γόης 4.Παράθυρο Φονιάς 5.Το Πρώτο μου Σκασιαρχείο 6.Αεροπορική Χρηματαποστολή 7.Εργατικό ατύχημα 8.Το Παρκάρισμα 9.Ο Μπαμπίτης ο Μάγκας 10.Κληρονομητήριο 11.Επιδρομή στο Νεκροταφείο

Ο επισκέπτης που πάει στην Επίδαυρο, είναι διατεθειμένος να απολαύσει με ανοικτή καρδιά όλο το αρχαίο κάλλος, είτε αυτό είναι γλυπτική και ζωγραφική μέσα στο Μουσείο, είτε είναι φυσικό περιβάλλον όπως το επέλεξαν οι αρχαίοι, είτε τέλος είναι θεατρική παράσταση αρχαίας τραγωδίας όπως την παρουσιάζουν οι σημερινοί θεατράνθρωποι.

Ο Φίλιππας ήταν τακτικός επισκέπτης της Επιδαύρου. Ήθελε να περνά δύο ή τρεις ευχάριστες ώρες ακούγοντας τον αρχαίο λόγο σε όλη του την μεγαλοπρέπεια, καθισμένος στο πέτρινο απέραντο αμφιθέατρο. Ήθελε να απολαμβάνει την γαλήνη της νύκτας και τον μοναδικό μουσικό ήχο που ακουγόταν από την τραγωδία που έπαιζαν οι ηθοποιοί. Ξεχώριζε μια ή δύο τραγωδίες σε κάθε καλοκαιρινή σαιζόν με αναγνωρισμένους ηθοποιούς και έκανε τη διαδρομή από Κηφισιά στην Επίδαυρο έτσι, σαν εκδρομή.

Το θέατρο της Επιδαύρου ξεπερνά σε χωρητικότητα τις 20000 θέσεις θεατών. Όλοι αυτοί έρχονται με δικά τους αυτοκίνητα και μικρός αριθμός με πούλμαν. Είναι όμορφα να βλέπεις τους άνδρες της τροχαίας να ταξινομεί στο μεγάλο αλσύλλιο, σε μικρή απόσταση έξω από το αρχαίο θέατρο, όλα τα αφικνούμενα αυτοκίνητα που καταφθάνουν μαζικά και συνεχόμενα. Συνήθως η έναρξη της παράστασης είναι γύρω στις εννέα η ώρα το βράδυ. Η άφιξη των θεατών με αυτοκίνητα, ξεκινά από τις επτά η ώρα, σχεδόν δύο ώρες νωρίτερα. Μια σειρά από τροχονόμους σε καθοδηγούν στην κατάλληλη θέση. Ο στόχος είναι να χωρέσουν όλα τα αυτοκίνητα των επισκεπτών στο αλσύλλιο, αλλά και να είναι εύκολο να αποχωρήσουν μετά τη λήξη της θεατρικής παράστασης. Συνήθως τα ταξινομούν ανά δύο με το μπροστινό τμήμα τους να βλέπει προς το θέατρο. Αφήνουν ένα ενδιάμεσο κενό σαν διάδρομος, που επιτρέπει είτε στο πρώτο αυτοκίνητο, είτε στο δεύτερο να κινηθεί προς στις δύο καθέτους ασφαλτοστρωμένους δρόμους, που οδηγούν στον δημόσιο δρόμο της επιστροφής.

Το μεγάλο αλσύλλιο είναι παραλληλόγραμμο με την στενή του πλευρά να βλέπει το αρχαίο θέατρο. Το διασχίζουν δύο ασφαλτοστρωμένοι δρόμοι που καταλήγουν σε έναν κάθετο τρίτο, που οδηγεί στον δημόσιο δρόμο προς την Κωμόπολη του Λυγουριού ή προς την Κοιλάδα, την Ερμιόνη ήτο Κρανίδι. Σήμερα το έδαφος του αλσυλλίου είναι ξερό με την επιφάνεια  καλυμμένη από λεπτή σκόνη. Έμοιαζε με τις παλιές αλάνες των πόλεων την δεκαετία του πενήντα και εξήντα, τότε που δεν είχαν ξεκινήσει ακόμα να ορθώνονται οι πολυκατοικίες και τα παιδιά έπαιζαν τα παιγνίδια τους και κυρίως το ποδόσφαιρο, στους χωματένιους δρόμους. Παλαιότερα το αλσύλλιο είχε πλούσιο γρασίδι και η αίσθηση του επισκέπτη – θεατή, ήταν ακόμα πιο εντυπωσιακή. Ένοιωθε ότι έμπαινε σε ένα χώρο ιερό και μυστηριακό. Ακολουθούσε τις οδηγίες των τροχονόμων, ρολάροντας το αυτοκίνητο στο καταπράσινο γρασίδι, λες και πέρναγε σε έναν καινούργιο άγνωστο κόσμο. Ύστερα παρκάριζε και ξεκίναγε ένα οδοιπορικό μικρό αλλά απολαυστικό, πάνω στο απέραντο πράσινο τάπητα. Δινόταν η εντύπωση ότι σε λίγο θα γνώριζε τα μυστήρια του άγνωστου αυτού κόσμου. Απόλαυση μυαλού κι' οφθαλμών.

Ο Φίλιππας όπως κάθε φορά, έτσι και στην σημερινή επίσκεψη του στην Επίδαυρο, αφού ακολούθησε πιστά, δεν μπορούσε να κάνει και αλλιώς, τις οδηγίες των τροχονόμων και τους ήχους της σφυρίχτρας, στάθμευσε το αυτοκίνητό του, άνοιξε την μπροστινή πόρτα και πάτησε το ποδάρι του στο ξερό καλοκαιρινό έδαφος. Το ίδιο έκανε και η γυναίκα του. Οσμίστηκε την λεπτή σκόνη που αναρριχήθηκε από το έδαφος μέχρι την μύτη του. Μόλις είχε αρχίσει να χάνεται η δυνατή λάμψη του ήλιου. Τα δένδρα σκίαζαν ακόμα περισσότερο το τοπίο. Πλήθος κόσμου γύρω από τον Φίλιππα σε μια και μοναδική κατεύθυνση. Αισθανόταν ότι τα βήματα των ανθρώπων είχαν γίνει βιαστικά. Έπρεπε γρήγορα να πάνε στις θέσεις του θεάτρου που τους περίμεναν. Μεγάλο το θέατρο, μακρύς ο χρόνος για την πλήρωσή του. Γρήγορα βημάτισε και ο Φίλιππας παρασύροντας και τη γυναίκα του. Τα ρεύματα των ανθρώπων μεγάλωναν στις ασφάλτους που κατευθύνονταν στην κεντρική άσφαλτο που οδηγούσε προς το Αρχαίο Θέατρο. Όσο πλησίαζαν προς την είσοδο, το πλήθος του κόσμου γινόταν πυκνό, μια μάζα, που σχεδόν δεν διέκρινες κενό μεταξύ των ανθρώπων, έλεγες τώρα θα ενωθούν. Άνδρες, γυναίκες και νεαρά παιδιά με τον επικεφαλής της κάθε παρέας, να κρατά το εισιτήριο στο χέρι, σε κάθε ζήτηση.

Ο Φίλιππας όταν πήγαινε στην Επίδαυρο, να θεατριστεί, ένοιωθε ότι ήταν προσκυνητής, σε αυτό που ονομάζουμε σήμερα αρχαίος ελληνικός πολιτισμός. Η συρροή του κόσμου πάντα τον εντυπωσίαζε. Αυτό το ρεύμα του πλήθους που ανηφόριζε για το αρχαίο θέατρο ήταν μοναδικό. Το αμφιθέατρο φάνταζε στα μάτια του υπέρογκα μεγάλο. Και η παράσταση; αν η παράταση είχε και επιτυχία, όλα μαζί ερχόντουσαν να εκστασιάσουν την ψυχή του ανθρώπου. Οι περισσότεροι επισκέπτες – θεατές ένοιωθαν προσκυνητές, προσκυνητές στον ναό της αρχαίας σοφίας. Αυτή την αίσθηση είχε και ο Φίλιππας όταν ολοκληρωνόταν αυτή η «εκδήλωση».

Τα φώτα της σκηνής άναψαν. Ένδειξη ότι τελείωσε η παράσταση της αρχαίας τραγωδίας. Τώρα ξεκινά η αντίστροφη διαδικασία της επιστροφής. Η αναγκαία εκκένωση του χώρου. Κάθε παρέα μετακινείται σιγά, σιγά προς τον κεντρικό δρόμο και την έξοδο του Αρχαίου Θεάτρου. Τα αυτοκίνητα είναι παρκαρισμένα και περιμένουν τους ιδιοκτήτες τους. Περιμένουν να τα ξεκινήσουν. Ο Φίλιππας με τη

γυναίκα του κουβεντιάζουν και σχολιάζουν την παράσταση. Προσπαθούν να διευκρινίσουν στις καλές στιγμές της παράστασης.

Αυτός ο ηθοποιός ήταν πολύ καλός…….

Τα κουστούμια της παράστασης ήταν εντυπωσιακά όμορφα…….

Το κείμενο δεν αποδόθηκε με την πρέπουσα προσοχή. Ο σκηνοθέτης έκοψε πολλά αποσπάσματα του πρωτότυπου κειμένου, με συνέπεια να διαρκέσει η παράσταση μια ώρα και ένα τέταρτο. Ο Φίλιππας ένοιωσε ότι είχε ένα κενό μέσα του. Δεν γέμισε την ψυχή του με την ανάλογη ποσότητα θεατρικού. διαλόγου. Ένοιωθε ότι η παράσταση δεν τελείωσε. Είχε ακόμα και άλλη συνέχεια …….

Μπορεί να είσαι πετυχημένος κινηματογραφικός αστέρας, αλλά δεν ταιριάζεις στην αρχαία παράσταση. Κάθε άνθρωπος έχει το δικό του στίγμα ……….

Χωρίς να το καταλάβουν είχαν πάρει και αυτοί τον δρόμο για τη θέση που ήταν το αυτοκίνητο. Η ατμόσφαιρα γέμιζε από ήχους μηχανής αυτοκινήτων. Άλλος έβαζε μπροστά, άλλος πάταγε το γκάζι για να ξεκινήσει ή να δοκιμάσει τη μηχανή, άλλος τροχοδρομούσε το αυτοκίνητό του προς τις ασφάλτους, άλλος κουβέντιαζε δυνατά τη σκηνική επιτυχία της παράστασης, άλλος φώναζε με χαρά, χαμογελώντας ότι βρήκε το αυτοκίνητό του.

Ο Φίλιππας έφτασε στο σημείο που πίστευε ότι ήταν το αυτοκίνητό του. Κοίταξε δεξιά, κοίταξε αριστερά, ύστερα κοίταξε τη γυναίκα του και είπε:

«Το βλέπεις εσύ, εγώ δεν βλέπω το αυτοκίνητο ….….»

«Εδώ δεν το είχαμε βάλει;» περισσότερο αναρωτήθηκε, παρά απάντησε η γυναίκα του.

«Μήπως είναι αυτό το Ρενώ, στα δεξιά;» πήγαν κοντά, άλλα δεν ήταν το δικό τους.

«Αυτό εκεί κάτω στο θάμνο, μοιάζει με το δικό μας» τους έπιασε η επιθυμία να τρέξουν αλλά συγκρατήθηκαν. Όταν έφτασαν απογοητεύτηκαν, ήταν ένα AUDI που έμοιαζε με τη φιγούρα του δικού τους.

«Κάπου εδώ θα είναι, δεν μπορεί. Ας προχωρήσουμε παρακάτω………. ξεχάσαμε την ακριβή θέση παρκαρίσματος ……»

«Ναι πάμε»

Προχώρησαν στο αλσύλλιο, προχώρησαν αλλά δεν το έβλεπαν. Όλο τους ξεγέλαγαν τα σχήματα και τα χρώματα των άλλων αυτοκινήτων. Εν τω μεταξύ τα περισσότερα αυτοκίνητα είχαν φύγει. Η αλάνα άρχισε να αδειάζει. Αραιά και που, μερικά αυτοκίνητα ήταν ακόμα σταθμευμένα. Περίμεναν τους καθυστερημένους ιδιοκτήτες τους. Ήταν από τους τελευταίους. Όμως το αυτοκίνητο του Φίλιππα δεν εντοπιζόταν. Η αμφιβολία άρχισε να μπαίνει σαν ζιζάνιο, στο μυαλό του Φίλιππα. Κοίταζε το ένα αυτοκίνητο, κοίταζε το άλλο, πουθενά το δικό του. Ήδη είχαν κάνει για δεύτερη φορά τη διαδρομή. Διέσχισαν ολόκληρη τη λεκάνη του αλσυλλίου και το επάνω τμήμα της και το κάτω. Κοίταζαν δεξιά, προς τη μεριά του δάσους, αυτό το τμήμα της αλάνας ήταν από ώρα άδειο. Οι ιδιοκτήτες βιάζονταν περισσότερο από τους άλλους να αποχωρήσουν από τον χώρο. Είχαν παραμείνει ένα, δύο αυτοκίνητα- τροχόσπιτα. Δεν έβλεπαν ενδιαφέρον προς τα εκεί.

Είχε περάσει μία, μιάμιση ώρα περπατώντας στο αχανές αλσύλλιο. Τα πόδια του Φίλιππα και της γυναίκας του άρχιζαν να κουράζονται. Τα παπούτσια είχαν γεμίσει από την λευκή άσπρη σκόνη, που σηκώνεται στα ξερά καλοκαιρινά εδάφη, όταν τα πατάς. Έπρεπε να πάρει μια απόφαση. Άρχισε να σκέπτεται ότι του <έκλεψαν> το αυτοκίνητο. Δεν ήθελε να δείξει τη στεναχώρια του και ήλπιζε να κάνει λάθος, όμως έπρεπε να κάνει κάτι. Η ώρα περνούσε. Άσκημες σκέψεις περνούσαν από το μυαλό του. Κλοπές, ανακρίσεις αστυνομίας, εφορίες και τέλη κυκλοφορίας, ξενοδοχεία διανυκτέρευσης, μικρές και μεγάλες στεναχώριες, αγορά καινούργιου αυτοκινήτου, ξόδεμα χρημάτων απρόβλεπτα και τον περίμενε ένας ύπνος δύσκολος, εκτός του σπιτιού του. Ατυχίες συνεχόμενες. Τέτοιες στιγμές ο Φίλιππας δεν συνήθιζε να κουβεντιάζει, ήθελε μόνο να σκέπτεται για να βρει διεξόδους, τίποτε περισσότερο Αν τα πράγματα ήταν όπως σκεπτόταν, έπρεπε να ζητήσει βοήθεια από την αστυνομία.

***

Ο Αστυνόμος Πέτρος Πέτρου με τον βοηθό του Υπαστυνόμο Δημήτρη Καλότυχο, ήταν στο γραφείο υπηρεσίας του πολυδυναμικού Αστυνομικού Τμήματος του Λυγουριού, η κοντινότερη κωμόπολη στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου. Έχουν πάρει απόσπαση για τους δύο καλοκαιρινούς μήνες, από την Διεύθυνση της Αστυνομίας του Πειραιά, όπου υπηρετούν. Ήταν Σάββατο βράδυ και περίμεναν να τελειώσει η παράσταση του Αρχαίου Θεάτρου, για να αποχωρήσουν και αυτοί. Να πάνε στις οικογένειές τους, εκεί κοντά στην άκρη της Κωμόπολης του Λυγουριού, όπου είχαν μετεγκατασταθεί από τον Πειραιά.

Ο Αστυνόμος είχε ενταχθεί από την αρχή του έτους, σε ένα κοινοτικό πρόγραμμα που απευθυνόταν στα στελέχη της Ελληνικής αστυνομίας, με την ονομασία «Συνεκπαίδευση και Ενημέρωση». Το κοινοτικό πρόγραμμα προέβλεπε απόσπαση για δύο μήνες των στελεχών των αστυνομικών τμημάτων των μεγαλουπόλεων, κυρίως της Αθήνας, του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης, προς την περιφέρεια, με αντίστοιχη απόσπαση των στελεχών της περιφέρειας προς τα μεγάλα αστικά κέντρα. Ο στόχος αυτού του κοινοτικού προγράμματος, ήταν να δουν στην πράξη όλα τα τοπικά συμβάντα και να προσφέρουν καλύτερες υπηρεσίας στο ελληνικό κοινό. Το πρόγραμμα προέβλεπε δίμηνη απόσπαση μαζί με την διοργάνωση εκδηλώσεων της υπηρεσίας, με συμμετοχή των οικογενειών τους. Ήταν μια καλή ευκαιρία για «διακοπές» με την οικογένεια, σκέφτηκε ο Αστυνόμος Πέτρου και το συζήτησε με τον βοηθό του, Υπαστυνόμο Δημήτρη Καλότυχο, που ασμένως συμφώνησε. Δεν είχε συνηθίσει σε τέτοιες αποφάσεις του προϊσταμένου του. Ο Πέτρου είχε την υπηρεσία στο πετσί του, δεν αναγνώριζε διακοπές και χαρές. Παραδόξως πως υιοθέτησε μια τέτοια ενέργεια.  Ήταν καλοκαίρι, τα παιδιά δεν είχαν σχολείο και τα έξοδα της μετεγκατάστασης της οικογένειας προβλεπόταν να πληρωθούν από το πρόγραμμα. Μεταξύ των άλλων το πρόγραμμα πρόβλεπε να επιτευχθεί μια ομογενοποίηση των υπηρεσιών ασφαλείας, μέσω των αποσπάσεων, προς όλους τους πολίτες της Ελλάδας, είτε ζουν στα μεγάλα αστικά κέντρα είτε στην περιφέρεια.

«Δημήτρη η ώρα είναι μια, πάω εδώ δίπλα στην ταβέρνα, να φάω μια μακαρονάδα. Το βράδυ και το ελαφρύ φαγητό, πάνε μαζί. Κοίταξε να

κλείσεις τις εκκρεμότητες όλης της ημέρας και φύγε για το σπίτι» λέει ο Αστυνόμος Πέτρου «θα αναλάβει από εδώ και εμπρός ο τοπικός συνάδελφος του Λυγουριού, μέχρι το πρωί»

«Να τελειώσω τις εγγραφές στο βιβλίο συμβάντων της υπηρεσίας και φεύγω ………»

Μετά από λίγα λεπτά, κτυπά η πόρτα του γραφείου και μπαίνει ο σκοπός υπηρεσίας του τμήματος, στο γραφείο του Υπαστυνόμου Δημήτρη.

«Ο Κύριος Αστυνόμος δεν είναι εδώ;»

«Όχι μόλις έφυγε ……..»

«Είναι ένα ζευγάρι έξω. Παρακολούθησε την παράσταση του θεάτρου και θέλει να δηλώσει ότι χάθηκε το αυτοκίνητό του………… από τη θέση παρκαρίσματος που το είχαν ……….»

«Στείλε τους μέσα …..»

«Μάλιστα»

«Πέστε μου κύριε» απευθύνετε στον κύριο που μπήκε στο γραφείο, συνοδευόμενος από μία κυρία «τι έγινε με το αυτοκίνητο σας;»

«Είμαστε από την Αθήνα. Ήλθαμε να παρακολουθήσουμε την παράσταση της αρχαίας τραγωδίας Ανδρομάχη, στην Επίδαυρο. Παρκάραμε σύμφωνα με τις οδηγίες των οργάνων της τάξεως, στο μέρος που μας υπέδειξαν. Μετά την παράσταση ψάξαμε για το αυτοκίνητο, αλλά δεν το εντοπίσαμε ……»

«Δώστε μου τα πλήρη στοιχεία του αυτοκινήτου ……..»

«Μάρκας Ρενώ, Chamade, χρώματος σταχτί, αριθμός κυκλοφορίας ΥΙΧ 5984»

«Άλλα χαρακτηριστικά …….. σκάρες, κάτι περίεργο, κάτι που να τραβά την προσοχή ……..»

«Όχι, όχι είναι ένα συνηθισμένο αυτοκίνητο. Τίποτα το ιδιαίτερο επάνω του ……»

«Ψάξατε το αλσύλλιο ……….»

«Δύο και τρεις φορές, επισταμένα. Όμως πουθενά δεν το βρήκαμε ……… δεν έπρεπε να φυλάγετε ο χώρος από τους κακόβουλους;»

«Βιαζόσαστε να βγάλετε συμπεράσματα. Όλα θα γίνουν. Υπομονή, ελάτε μαζί μου …….» και τους οδηγεί στο διπλανό κτίριο- ταβέρνα που είναι καθισμένος σε μια άκρη ο Αστυνόμος Πέτρος Πέτρου και τρώει την μακαρονάδα του. Πλησιάζουν σιγά, σιγά και περιμένοντας τον Αστυνόμο να σηκώσει το κεφάλι του από το πιάτο. Ιερή η στιγμή του φαγητού, για κάθε περίπτωση όσο και αν είναι κατεπείγουσα.

Το τραπέζι του είχε μόνο ένα πιάτο με μακαρόνια και τυρί, τίποτα άλλο. Πάντα ο Αστυνόμος προσπαθούσε να ακολουθεί τη λογική του φτωχού τραπεζιού. <Λιγότερα φαγητά στο τραπέζι, λιγότερο λίπος αποθηκεύει το σώμα του ανθρώπου> έλεγε. Δεν έπινε ποτέ τυχαία ένα μπουκάλι μπύρα. Έλεγε πάντα ότι το αφήνει να το πιει με την παρέα. Το μπουκάλι μπύρα έχει λόγω ύπαρξης μόνο με παρέα. Μόνος του ένοιωθε άσχημα, έκανε κατάχρηση, να πίνει μπύρα ή κρασί με το φαγητό του.

Είχε ξεκινήσει τη διαδικασία να γεμίσει το πιρούνι του με μακαρόνια. Συνήθως τα μακαρόνια τρώγονται με ένα πιρούνι, τα κρεμάς στις μυτερές προεξοχές του και προσπαθείς να γεμίσεις το στόμα σου. Μερικές φορές το κατορθώνεις, άλλες όχι. Το θέαμα τότε γίνεται ….. για γέλια. Αν είσαι περισσότερο προσεκτικός και τυπικός στην δημόσια εμφάνιση σου, έχεις ένα κουτάλι επιπλέον, που βοηθά το πιρούνι να συγκεντρώσει σε μπάλα τα μακαρόνια, που κρεμάστηκαν στις προεξοχές του. Ο Αστυνόμος Πέτρος Πέτρου είχε μια άλλη πρωτότυπη μέθοδο να απολαμβάνει τα μακαρόνια του. Ζητούσε πάντα ένα μαχαίρι να προστεθεί στο σερβίτσιο από το σερβιτόρο. Ο σερβιτόρος πρώτα κοίταζε με έκπληξη τον πελάτη αλλά ύστερα συμμορφωνόταν και εκτελούσε την επιθυμία. Μετά από περιέργεια παρακολουθούσε. Έπιανε ο Αστυνόμος το μαχαίρι, έκοβε λίγα μακαρόνια σε μικρά τεμάχια, τα βοήθαγε με το μαχαίρι να μπουν επάνω στην επιφάνεια του πιρουνιού και τα οδηγούσε στο στόμα του. Δεν τα κάρφωνε τα μακαρόνια, τα έβαζε στην επιφάνεια του πιρουνιού. Τα μακαρόνια με το τυρί, μετά τον τεμαχισμό τους σε μικρά κομμάτια, γινόντουσαν μια μάζα συνεκτική, που μπορούσε να μεταφερθεί με το πιρούνι στο στόμα, χωρίς απρόοπτα.

«Κύριε Αστυνόμε, εδώ το ζευγάρι έχασε το αυτοκίνητό στην παράσταση του αρχαίου θεάτρου …..»

«Υπάρχει κάτι περίεργα ασυνήθιστο στο συμβάν Δημήτρη» ρωτά ο Αστυνόμος.

«Όχι, όλα φαίνονται ομαλά, σύμφωνα με τα στοιχεία που μου έδωσαν οι κύριοι αλλά και τις πληροφορίες που έχουμε μέχρι αυτή τη στιγμή»

«Καλά, καλά, κάνε ένα κόπο, πάρε το αυτοκίνητο μου, βάλε μέσα τους κυρίους και γύρισε όλο το αλσύλλιο, κυρίως την πλευρά προς το δάσος των δένδρων. Εκεί στην ελαφριά ανηφόρα. Εκεί είναι το αυτοκίνητο, δεν χάθηκε, δεν το έκλεψαν. Οι κύριοι είναι αποπροσανατολισμένοι………. ανθρώπινο»

«Κύριε Αστυνόμε είπαν ότι έψαξαν …….»

«Με τα μάτια του θεάτρου, όχι με τα μάτια της καθημερινότητας. Έλα τώρα …….. δεν υπάρχουν τέτοια περιστατικά που να δικαιολογεί εξαφάνιση. Το ξέρεις άλλωστε …….»

«Μάλιστα κύριε Αστυνόμε ………. κατάλαβα. Γέμισε η καρδιά τους από θέατρο και άδειασε από αυτοκίνητο …..»

«Σωστά επισημαίνεις Δημήτρη ……..»

«Να μας βρείτε δωμάτιο σε ξενοδοχείο της περιοχής, να μείνουμε σήμερα το βράδυ, σας παρακαλούμε ……….» λέει ο Φίλιππας και συνεχίζει «δεν πρέπει να φυλάγεται ο χώρος από τα όργανα της τάξεως, κύριε Αστυνόμε;»

«Φυσικά και φυλάγεται ο χώρος, γι’ αυτό είμαι σίγουρος ότι δεν έχει κλαπεί. Δεν χρειάζεται να βρείτε δωμάτιο. Θα πάτε στο σπίτι σας σήμερα» απαντά ο Αστυνόμος «είμαι σίγουρος ότι το αυτοκίνητό σας είναι εκεί που το αφήσατε» και συνέχισε να κόβει με περίεργο τρόπο τα μακαρόνια, να τα τοποθετεί στο πιρούνι και να τα τρώει.

«Βλέπουμε ότι είστε σίγουρος. Μας καθησυχάζεται. Έχουμε πάρει αρκετή τρομάρα και ταραχή, με όλα αυτά που μας συνέβησαν» συνεχίζει ο Φίλιππας «τότε δεν χρειαζόμαστε τον Υπαστυνόμο, να πάρουμε ταξί, να μην σας ταλαιπωρούμε»

«Όχι, όχι» λέει ο Δημήτρης «είναι υποχρέωσή μας να σας βοηθάμε. Έγινε μια αβλεψία, Ε!!! όλοι κάνουμε αβλεψίες. Πάμε στο έργο μας, παρακαλώ ……..»

«Να ευχαριστήσουμε τον Αστυνόμο Πέτρου ….»
«Δεν θέλει ευχαριστίες» λέει ο Δημήτρης «είναι απλησίαστος για τέτοια πράγματα. Δεν γίνεται <φιλαράκι> ούτε για τους πολίτες, ούτε για τους συναδέλφους του στην υπηρεσία. Κάνει τη δουλειά του γιατί την αγαπά. Αγαπά και τους ανθρώπους με τα λάθη τους. Αυτά τα δύο έχει ταιριάξει μέσα του. Πάμε να βρούμε το αμάξι σας»

«Περίεργος άνθρωπος….... πως τον χαρακτηρίσατε; απλησίαστο;»»

Ο Υπαστυνόμος Δημήτρης δεν έδωσε συνέχεια στην συζήτηση. Μπήκαν μέσα στο αυτοκίνητο του Αστυνόμου Πέτρου και κατευθύνθηκαν στο αλσύλλιο παρκαρίσματος. Με μια ματιά ο Δημήτρης πήγε κατευθείαν στο «αγνοούμενο» αυτοκίνητο.

«Ευχαριστούμε πολύ. Άλλη φορά θα βάζουμε σημάδια μετά το παρκάρισμα» λέει ο Φίλιππας και φεύγει με ελαφριά την καρδιά, χαμογελώντας.

ΤΕΛΟΣ

Λέξεις 2642

Ιούλιος 28, 2004

Δείτε πίνακα διηγημάτων στην Ανάρτηση της 6/5/2014

Σημ: Οποιαδήποτε ομοιότητα με την πραγματικότητα είναι εντελώς συμπτωματική