Εργατικό ατύχημα (Πως παραμονεύει ο Θάνατος) - Διήγημα -24 Μαΐου 2014

«Να κληθεί να καταθέσει ο Αστυνόμος Πέτρος Πέτρου»

«Μάλιστα κύριε Πρόεδρε»

«Ονομάζεστε, έτος γέννησης, βαθμός στην Υπηρεσία ….. τι έχετε να μας καταθέσετε κύριε μάρτυς;»

«Στις δώδεκα και τέταρτο της 15^ης Μαίου του περασμένου χρόνου, αναφέρθηκε στην υπηρεσία μας, ένα εργατικό ατύχημα που έλαβε χώρα στην <Χαλυβουργική>» άρχισε την υπηρεσιακή του αναφορά ο αστυνόμος Πέτρος Πέτρου. Σοβαρός, μετρημένος και απλοϊκός άρχισε να ξετυλίγει τα γεγονότα του ατυχήματος, έτσι όπως τα αντιλήφθηκε η υπηρεσία του.

«Επειδή το ατύχημα ήταν θανατηφόρο και από τα σπάνια του είδους, μετέβην ο ίδιος με τους συνεργάτες μου στον τόπο του ατυχήματος, για να διαπιστώσω τις αιτίες. Όταν φθάσαμε, το ασθενοφόρο ήταν εκεί και προσπαθούσε να απεγκλωβίσει από το χώμα το μέλη του θύματος. Ήταν η πιο επώδυνη στιγμή του καθήκοντος για το προσωπικό του ασθενοφόρου. Προσπαθούσε να μαζέψει κάποιες σάρκες πολτοποιημένες και άμορφες. Ήταν ένα ατύχημα περίεργο ……..»

«Τα γεγονότα να μας αναφέρεται κύριε Πέτρου ……»

«Μάλιστα κύριε Πρόεδρε ………… δράστης ήταν ο οδηγός του κλάρκ που φορτωμένο με τρεις τόνους λιωμένο σίδηρο, το μετέφερε από την υψικάμινο στην παρακείμενη αποθήκη. Η απόσταση ήταν περίπου τριακόσια μέτρα. Αυτή ήταν η δουλειά του. Να μεταφέρει συνεχώς τρεις περίπου τόνους λιωμένο σίδερο που παρήγαγε η υψικάμινος. Στην διαδρομή του κλαρκ, πάτησε το θύμα με όλο το φορτίου και τον ισοπέδωσε με το έδαφος. Η ορατότητα του οδηγού ήταν μηδενική σε αυτό το σημείο, εξ αιτίας του τρόπου φόρτωσης και τροχιοδρόμισης του κλάρκ.»

«Το λόγο έχει η υπεράσπιση»

«Κύριε αστυνόμε. Ο οδηγός που είναι και κατηγορούμενος σήμερα, μήπως ήταν μεθυσμένος;»

«Ο οδηγός έπαθε ψυχολογικό σοκ και μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο του ΝΙΜΙΤΣ. Οι εξετάσεις που μας προσκομίσθηκαν δεν απεκάλυψαν τέτοια στοιχεία. Δεν υπήρχαν ίχνη αλκοόλ»

«Μήπως ο οδηγός δεν είχε την νόμιμη επαγγελματική άδεια γι' αυτή την εργασία, για την οποία είχε προσληφθεί από την εργοδοσία;»

«Εξετάσαμε την επαγγελματική άδεια χειρισμού και οδήγησης για ανυψωτικά μηχανήματα και τα βρήκαμε σε πλήρη τάξη, σύννομα ………»

«Ευχαριστώ κύριε μάρτυς……»

Τον λόγο έχει η πολιτική αγωγή»

«Κύριε μάρτυς η όλη εργασία που διεκπεραιωνόταν περιείχε κινδύνους;»

«Τα τελευταία είκοσι χρόνια δεν μας αναφέρθηκε παρόμοιο περιστατικό ………..»

«Η απόσταση μεταξύ υψικαμίνου και αποθήκης ήταν χώρος για πεζούς ή χώρος παραγωγής; πέρναγαν δηλαδή πεζοί, έστω και εργαζόμενοι στην βιομηχανία;»

«Η δική μας διαπίστωση ήταν ότι ο χώρος ήταν αποκλειστικά για την παραγωγική διαδικασία. Αν τον χρησιμοποιούσαν κάποιοι πεζοί, δεν μπορώ να το ξέρω «

«Ευχαριστώ κύριε μάρτυς»

«Κύριε μάρτυς, αν θα σας χρειαστούμε, θα σας καλέσουμε και πάλι» είπε ο Πρόεδρος του Δικαστηρίου και έδειξε στον Αστυνόμο Πέτρου τα καθίσματα του ακροατηρίου.

«Να προσέλθει ο κατηγορούμενος»

«Ονομάζεσαι, έτος γεννήσεως, επάγγελμα. Πέστε μας πως συνέβη το ατύχημα,……… « λεει ο Πρόεδρος.

Ονομάζομαι Ανδρέας Παππίδης, είμαι γεννημένος το 1935. Ετών εξήντα και είμαι χειριστής ανυψωτικών μηχανημάτων για τα τελευταία είκοσι, εικοσιπέντε χρόνια στην εταιρία Χαλυβουργική.

Εκείνη την ημέρα, κύριε Πρόεδρε ήμουν πρωινή βάρδια, έξη το πρωί με δύο τα μεσημέρι. Έκανα και καμιά υπερωρία να συμπληρώνω το μεροκάματο. Πολλές οι υποχρεώσεις στην οικογένεια. Η δουλειά μου στην Χαλυβουργική ήταν να ντανιάζω στις αποθήκες το καυτό σίδηρο που έβγαινε από την υψικάμινο. Μπάλες από καυτό μέχρι και δύο χιλιάδες βαθμούς Κελσίου σίδηρο, μεταφέρονταν πάνω σε παλέτες από το κλαρκ που οδηγούσα. Η δουλειά ήταν χωρίς διακοπή και εξυπηρετούσαμε τις ανάγκες της παραγωγής. Όταν έπαιρνα το φορτίου το σήκωνα δέκα, είκοσι πόντους από τη γη, το σταθεροποιούσα και τα μετέφερα στην αποθήκη. Το φορτίο σε ύψος πέρναγε και το μπόι του οδηγού του κλαρκ. Αυτό σήμαινε ότι είχαμε μόνο ορατότητα από τις δύο πλάγιες πλευρές του κλαρκ, αριστερά και δεξιά. Τι υπάρχει μπροστά από το φορτωμένο κλαρκ δεν μπορούσα να το δω. Ήταν μια λουρίδα δύο μέτρων πλάτους, αμέσως μετά το κλαρκ που φάρδαινε όσο απομακρυνόμαστε από αυτό. Κάθε άνθρωπος που πλησίαζε το φορτωμένο κλαρκ αισθανόταν έντονα την θερμοκρασία, την υψηλή θερμοκρασία που έβγαζε το φορτίο. Ήταν αδύνατο σε έναν άνθρωπο να πλησιάσει σε απόσταση λιγότερα από δύο δυόμισι μέτρα. Τσουρουφλιζόταν κύριε Πρόεδρε.

»Εκείνη η μοιραία διαδρομή δεν ήταν διαφορετική από τις άλλες. Ίδιες κινήσεις, ίδιες διαδρομές, ίδιες αποστάσεις, ίδιες ταχύτητες, ίδιοι άνθρωποι στο χώρο εργασίας. Ο μακαρίτης, ο Λάμπης, έτσι τον έλεγαν αυτόν που <πάτησε το κλαρκ>, γνώριζε πολύ καλά τη διαδρομή του κλαρκ. Δούλευε μαζί μας για πολλά χρόνια, ήταν βοηθός αποθηκάριου. Γνώριζε πρόσωπα κα πράγματα, είχε διασχίσει άπειρες φορές αυτόν τον χώρο. Δεν μπορώ ακόμα να καταλάβω πως βρέθηκε κάτω από τις ρόδες του κλαρκ. Φαίνεται ότι πέρναγε κάθετα με τη διαδρομή του κλαρκ, έπαθε κάποια λιποθυμία, όταν ήταν στην λουρίδα που δεν έβλεπα, έπεσε κάτω στο έδαφος ανήμπορος και έγινε το μοιραίο ……»

Ο κατηγορούμενος Ανδρέας Παππίδης, σαν αθέλητος χάρος της ψυχής ενός ανθρώπου, σταμάτησε τη διήγησή του με συγκίνηση που δεν μπορούσε να την κρύψει. Όσο έφτανε στο επίμαχο σημείο του δυστυχήματος, τόσο κόμπιαζε και τα μάτια του βούρκωναν από τα δάκρυα. Έβλεπε ο καθένας ότι υπόφερε όταν έφερνε στη μνήμη του αυτή τη σκηνή. Από τη φύση του ο άνθρωπος καλύπτει τις δύσκολες στιγμές του από χαρούμενες, τις κάνει κάλυμμα. Έτσι μπορεί και επιβιώνει. Παραδειγματίζεται στα κρίσιμα συμβάντα, τα σκεπάζει με όμορφα σκεπάσματα και προχωρά ανανεωμένος σε νέες περιπέτειες. Άθελά του αφαίρεσε ανθρώπινη ζωή και τον πονούσε.

«Συνέχισε κατηγορούμενε ………» λεει ο Πρόεδρος.

«Πέρασα κύριε Πρόεδρε, με όλο το φορτωμένο κλαρκ πάνω από το σώμα το μακαρίτη Λάμπη ….» και ξεσπά σε δάκρυα ο κατηγορούμενος. Το δικαστήριο ένοιωθε τη συγκίνηση και έμεινε για λίγο σιωπηλό «δεν κατάλαβε σχεδόν τίποτε το κλαρκ» συνεχίζει ο κατηγορούμενος «ήταν σαν να βρέθηκε στους τροχούς του μηχανήματος μια πέτρα. «Μπα αναρωτήθηκα. Που βρέθηκε η πέτρα εδώ; σταμάτησα στα δύο μέτρα και γύρισα πίσω τα μάτια μου …………. Φρικιαστικό κύριε Πρόεδρε» με κλάματα στα μάτια συνεχίζει «με έπιασε κάτι σαν τρέλα. Δεν κατάλαβα στην αρχή, κατέβηκα από το κλαρκ και πλησίασα τη σωρό. Είχε ισοπεδωθεί με το έδαφος. Κάνω να σκύψω και τότε τρελάθηκα ολότελα. Άρχισα να ουρλιάζω, να κτυπάω το κεφάλι μου με τα χέρια μου, να τρέχω πανικόβλητος εδώ και εκεί στην αλάνα. Είχα συνειδητοποιήσει ότι σκότωσα άνθρωπο. Είχε έλθει όλος ο κόσμος ανάποδα. Άρχισαν να τρέμουν τα χέρια, να μην μπορώ να τα συγκρατήσω. Τραύλιζα με τις κουβέντες που έλεγα, για μένα ήταν κατανοητές για τους άλλους που τις άκουγαν δεν είχαν νόημα.

»Ευτυχώς παρατήρησαν την ασυνήθιστη συμπεριφορά μου μερικοί συνάδελφοι που ήταν εκεί κοντά. Πλησίασαν, είδαν την αιτία αυτής της δυστυχίας και με άρπαξαν από τα χέρια να με συγκρατήσουν. Πήδαγα σαν ζουλάπι να τους ξεφύγω, παρά την ηλικία μου, να πάω που; στον Θεό; στο Παράδεισο; στην Κόλαση. Μερικοί ψύχραιμοι τηλεφώνησαν στην Αστυνομία, τηλεφώνησαν σε δύο ασθενοφόρα και ξεκίνησε το θλιβερό γεγονός της διαπίστωσης του ατυχήματος. Δεν καταλάβαινα τι μου συνέβαινε πλέον. Ήμουν ένα ανθρώπινο ράκος. Το μυαλό είχε σταματήσει από τη στιγμή που είδα τη …….. σωρό του μακαρίτη Λάμπη. Μετά από τρεις ώρες ξύπνησα σε ένα δωμάτιο Νοσοκομείου, ήταν η γυναίκα μου και τα παιδιά μου δίπλα μου, τότε άρχισα να ησυχάζω από τον εφιάλτη.

»Έμεινα στην νευρολογική κλινική του Νοσοκομείου τρεις ημέρες για να συνέλθω από αυτή την τραυματική εμπειρία. Όλο σκεπτόμουν ποιος είμαι εγώ που αφαίρεσα ανθρώπινη ζωή. Ποιος μου έδωσε αυτό το δικαίωμα»

«Έχεις κάτι άλλο να προσθέσεις κατηγορούμενε;» λεει ο πρόεδρος.

«Δεν ξέρω κύριε Πρόεδρε για ποιο λόγο είμαι εδώ; κατηγορούμαι για φόνο εξ' αμελείας, λεει δικηγόρος μου. Φόνο, εγώ, δεν μπορώ να αγγίξω ούτε μυρμήγκι»

«Καλά, καλά έχει ερωτήσεις η πολιτική αγωγή;»

«Μάλιστα κύριε Πρόεδρε. Πες μας κατηγορούμενε, ποιες ώρες δουλεύεις την ημέρα στην βιομηχανία;»

«Το οκτάωρο μου και μερικές φορές και υπερωρίες»

«Αν δηλαδή κάνεις υπερωρίες οι ώρες που δουλεύεις φτάνουν τις δέκα και τις δώδεκα. Δεν είναι πολλές; δεν είναι πολλές για την ηλικία σου; δεν είναι πολλές για τη δύσκολη εργασία που κάνεις; θέλω να πω κύριε Πρόεδρε ο κατηγορούμενος καταπονείτε υπέρμετρα στην εργασία του και αυτό είναι μια σοβαρή αιτία που συνέβηκε να πολτοποιήσει έναν συνάδελφο του»

»Άλλη μια ερώτηση κύριε Πρόεδρε και τελειώνω. Μήπως κατηγορούμενε είχες προστριβές με το θύμα;»

«Δεν καταλαβαίνω ……»

«Εννοώ, μήπως είχες μαλώσει με το θύμα ….»

«Όχι βέβαια, όχι. Ήταν ένας αγαπημένος συνάδελφος»

«Δεν έχω άλλη ερώτηση, ευχαριστώ»

«Ο συνήγορος υπεράσπισης»

«Πόσα χρόνια δουλεύεις στην Χαλυβουργική κατηγορούμενε;»

«Είκοσι δύο χρόνια»

«Τιμωρήθηκες ποτέ από τον εργοδότη σου για παράβαση του κανονισμού εργασίας;»

«Όχι, όχι ούτε καν παρατήρηση δεν μου έκαναν όλα αυτά τα χρόνια»

«Ο κατηγορούμενος κύριε Πρόεδρε, είναι ένας υποδειγματικός εργάτης που ακολουθεί πιστά και εφαρμόζει τις οδηγίες της εργοδοσίας. Ευχαριστώ κύριε Πρόεδρε»

«Κύριε Πρόεδρε λεει ο εισαγγελέας της έδρας να φωνάξουμε τον Αστυνόμο Πέτρο Πέτρου, να μας διευκρινίσει κάποιες απορίες που έχουν δημιουργηθεί εν τω μεταξύ στο Δικαστήριο»

«Να έλθει ο μάρτυρας αστυνόμος Πέτρος Πέτρου»

Προσέρχεται στη θέση του μάρτυρα ο αστυνόμος Πέτρος Πέτρου και κάθετε ήρεμα. Πάντα τον διέκρινε η διαφορετική άποψη που είχε για κάθε συμβάν που τύχαινε στην αστυνομική του καριέρα. Προσέγγιζε κάθε υπόθεση με βλέμμα κριτικό. Προσπαθούσε να βρεθεί στη θέση του δράστη,του θύματος,της κοινωνίας. Στην πρώτη του κατάθεση δεν θέλησε να αναφερθεί σε λεπτομέρειες της αστυνομικής έρευνας που έκανε με το επιτελείο του. Παρουσίασε ξερά τα γεγονότα όπως συνέβηκαν. Δεν ήθελε να επηρεάζει το Δικαστήριο με τα δικά του συμπεράσματα. Πάντα έβλεπε τα γεγονότα αποστασιοποιημένος. Ζούσε την έρευνα που έκανε. Την σκεπτόταν στον γαλήνιο ύπνο του και συνέχιζε την άλλη ημέρα το πρωί ανακαλύπτοντας νέα στοιχεία, που θα φώτιζαν περισσότερο την υπόθεση. Ήταν ένας οργανωμένος ερευνητής σε κάθε υπόθεση. Ανάτρεχε σε εγκυκλοπαίδειες και ευρετήρια που θα του έδιναν κάποιες περισσότερες πληροφορίες. Είχε στο σπίτι του πολυάριθμα βιβλία με τέτοιο περιεχόμενο. Την υπηρεσιακή του δεξιοτεχνία την στήριζε πολλαπλά στο αρχείο του. Σχεδόν κάθε Κυριακή ήταν στο Μοναστηράκι να ανακαλύψει νέους θησαυρούς από βιβλία που θα μπορούσαν να του δώσουν κάποιες λύσεις στα προβλήματα που προσπαθούσε να λύσει καθημερινά. Δεν ήταν ένα αστυνομικό δαιμόνιο. Ούτε είχε έμφυτη τάση στις λύσεις αστυνομικών προβλημάτων. Όμως το αρχείο του, η έρευνα του στα βιβλία, οι εγκύκλιοι της υπηρεσίας, του έδιναν σχεδόν σε καθημερινή βάση τη λύση. Γιαυτό ήταν και ευχαριστημένος.

Ο εισαγγελέας έχει τον λόγο» λεει ο Πρόεδρος του Δικαστηρίου.

«Πέστε μου κύριε Μάρτυς όλη τη συνομιλία που είχατε με τον κατηγορούμενο, μετά το μοιραίο ατύχημα ………»

«Επειδή το ατύχημα δύσκολα γινόταν κατανοητό, ακόμα και από τους ανθρώπους που ασχολήθηκαν με τέτοιου είδους συμβάντα, μου ανέθεσε ο Διοικητής της Διεύθυνσης Αττικής την συλλογή όλων των στοιχείων, ώστε να ολοκληρωθεί ο φάκελος»

»Επισκεφθήκαμε μετά τρεις ημέρες τον κατηγορούμενο στο σπίτι του, μαζί με τους συνεργάτες μου. Μόλις είχε εξέλθει από το Νοσοκομείο που νοσηλευόταν. Τον ρωτήσαμε αν είχε οικογενειακές ή φιλικές σχέσεις με το θύμα. Η απάντηση του ήταν αρνητική. Τον ρωτήσαμε αν αγαπούσε τη δουλειά του, αν ήταν ικανοποιημένος από την εργοδοσία του. Η απάντηση ήταν θετική. Του άρεσε η δουλειά που έκανε, τις αμοιβές που έπαιρνε τις θεωρούσε ικανοποιητικές. Μας ανέφερε ότι ήταν μετανάστης στον Πειραιά. Η ζωή του στο Λιμάνι του Πειραιά ήταν ποιοτικά πολύ καλύτερη από αυτήν που άφησε. Γιατί να είναι ευχαριστημένος έλεγε.

»Το ρωτήσαμε αν αγαπούσε τις γυναίκες, τα ποτά, τα ξενύχτια στα νυκτερινά κέντρα. Η απάντηση του ήταν αρνητική,. Ήλθα στον Πειραιά μετανάστης από αγροτική περιοχή. Ήθελα και θέλω να δω την οικογένεια μου σε καλύτερη μοίρα. Οι γυναίκες και τα ποτά της νύκτας είναι λέξεις που δεν υπάρχουν στο λεξιλόγιο μου.

»Η άποψη η δική μου και της υπηρεσίας μου είναι ότι λεει την αλήθεια ο κατηγορούμενος. Δεν υπάρχουν στοιχεία στην υπηρεσία που να αναφέρονται σε τέτοιου είδους δραστηριότητες για τον κατηγορούμενο, από εδώ και είκοσι και πάνω χρόνια. Δεν υπάρχουν στοιχεία που να θεμελιώνουν κάποια προετοιμασία. Όλα έγιναν από σύμπτωση ή από κακιά ώρα. Δεν ήταν τίποτε εκ προθέσεως.

»Μετά σκεφθήκαμε να επισκεφτούμε την οικογένεια του θύματος. Προσπαθήσαμε να βρούμε κάποιο σύνδεσμο μεταξύ του θύματος και του δράστη. Το μόνο που προέκυψε ήταν ότι το θύμα υπόφερε από βαριάς μορφή διαβήτη. Είχε γυναίκα και δύο μικρα ανήλικα παιδιά. Τα μόνα έσοδα της οικογένειας ήταν οι αποδοχές από τη δουλειά του μακαρίτη Λάμπη. Αν σταμάταγε η δουλειά στην Χαλυβουργική θα πείναγε η οικογένεια. Αυτό είναι ένα διαπιστωμένο γεγονός.

»Η έρευνα στο χώρο του δυστυχήματος έδειξε τα ίδια συμπεράσματα με αυτά που ισχυρίστηκε ο κατηγορούμενος. Το θύμα έκανε συχνά αυτή τη μοιραία γι αυτόν διαδρομή με τα πόδια. Κάναμε αναπαράσταση του ατυχήματος σε πραγματικό περιβάλλον. Φορτώσαμε ένα κλαρκ με καυτό σίδηρο από την υψικάμινο και το πήγαμε μέχρι την αποθήκη. Ελέγξαμε την υψηλή θερμοκρασία του φορτίου, ελέγξαμε τη δυνατότητα μεγάλης ταχύτητας, ελέγξαμε τη δυνατότητα ύπαρξης χαλασμένων φρένων του κλαρκ. Κάναμε σχεδιαγράμματα όλου του τοπίου, της διαδρομής, του θύματος, του κλαρκ, που τα έχετε στον φάκελο της υπόθεσης. Το σώμα του, όπως είχε πολτοποιηθεί, βρέθηκε στην περιοχή που δεν μπορούσε να δει ο κατηγορούμενος λόγω ύπαρξης φορτίου. Ήταν η νεκρή περιοχή. Έχουν τηρηθεί οι κανόνες ασφαλείας αυτού του συγκροτήματος της Χαλυβουργικής. Δεν μας προέκυψε τίποτα καινούργιου να είναι επιβαρυντικό για τον κατηγορούμενο.

***

Στο γραφείο του Αστυνόμου Πέτρου πρωί, πρωί εκείνης της Πέμπτης κάθονται από την μία μεριά στον καναπέ, ο άθελα τους κατηγορούμενος φονιάς με τις χειροπέδες στα χέρια, από την άλλη ο Αστυνόμος στην καρέκλα του επίπλου γραφείου του. στον άλλο δωμάτιο είναι το γραφείο του βοηθού του Δημήτρη, που εκείνη τη στιγμή ήταν όρθιος στη ανοικτή πόρτα που επικοινωνούν τα δύο γραφεία μεταξύ τους. Περίμενε να ακούσει από τον προϊστάμενο του τις κρίσεις του. Η έκβαση αυτής της περίεργης υπόθεσης, σαν εργατικό ατύχημα, έχει φθάσει σχεδόν στο τέλος της. Ο Ανδρέας Παππίδης καταδικάστηκε με δύο χρόνια φυλάκιση άνευ αναστολής με δικαίωμα εξαγοράς της ποινής, έναντι ενός σεβαστού χρηματικού ποσού. Το Δικαστήριο διέταξε την έκτιση της ποινής φυλάκισης αν ο κατηγορούμενος δεν την εξαγοράσει. Την ημέρα της δίκης και το ολόκληρο το βράδυ ο Ανδρέα Παππίδης κρατήθηκε στο Αστυνομικό Τμήμα γιατί δεν είχε χρήματα για εξαγορά. Υποσχέθηκε στην Αστυνομία, ότι αυτή η υπόθεση θα λήξει μέχρι της εννέα η ώρα το πρωί της άλλης ημέρας.

«Κυρ- Ανδρέα πήρες και εσύ μια γεύση από την δικαιοσύνη των ανθρώπων ………» ξεκίνησε την κουβέντα ο Αστυνόμος.

«Φαίνεται ότι η δικαιοσύνη δεν είναι τυφλή μόνο Κυρ- Αστυνόμε, για να μην διακρίνει αξιώματα και τίτλους, φτωχούς και πλούσιους, στους υποψήφιους κατηγορούμενους, είναι και γραφειοκρατική, όπως και φιλοχρήματη. Γι’ αυτό είμαι εδώ μετά το τέλος της δικής μου δίκης και της καταδίκης, με όσα ελαφρυντικά είχε η διαδρομή της δικής μου ζωής»

«Το δικαστήριο έβγαλε την απόφασή του χωρίς αναστολή, είναι μια απόφαση ρουτίνας για τους Δικαστές και δεν δέχτηκε τον όρο της αναστολής γιατί είχες λερωμένο ποινικό μητρώο. Έτσι πρέπει να την εξαγοράσεις με ένα σεβαστό ποσό, αν δεν θέλεις να την εκτίσεις»

Ο Δημήτρης, ο βοηθός του αστυνόμου Πέτρου παρακολουθούσε με ενδιαφέρον τη συζήτηση. Ήξερε ότι ο προϊστάμενος του παρότρυνε τους δράστες ή τα θύματα σε συζητήσεις ενδιαφέρουσες. Τους παρέσυρε να κάνουν κριτική του συστήματος και το απολάμβανε.

«Α! λετε για την φυλάκιση έξη μηνών που ήταν γραμμένη στο ποινικό μου μητρώο. Όταν ήμουν παλικαρόπουλο είκοσι χρόνων, καταδικάστηκα ερήμην στο χωριό μου, γιατί ψάρευα στη λιμνοθάλασσα που είχε ενοικιασθεί από ένα ιδιώτη. Είμαστε μια ορφανή οικογένεια. Ορφανέψαμε από πατέρα που άφησε πέντε μικρά παιδιά. Τις περισσότερες φορές δεν είχαμε ούτε ψωμί να φαμε. Το αμάρτημα μου ήταν ότι έπιανα κανένα ψάρι για να χορτάσω την πείνα της οικογένειας. Ο Γιάννης Αγιαννης στους Αθλίους του Ουγκώ καταδικάστηκε για ένα καρβέλι ψωμί, εγώ καταδικάστηκα για έναν <Κέφαλο>»

«Κυρ- Ανδρέα ώστε η φυλάκιση των έξη μηνών ήταν πριν σαράντα χρόνια και για έναν <Κέφαλο>;»

«Ναι η λιμνοθάλασσα έγλυφε το πεζούλι της πόρτα μας. Τόσο κοντά ήταν ο πειρασμός. Τόσο κοντά ήταν το <φαγητό> μας. Πώς να κατανοήσουμε εμείς οι άνθρωποι του κάμπου και της θάλασσας, τη λογική του απαγορεύεται σε εποχές πείνας, σε περίοδο κατοχής και εμφυλίου πολέμου;

»Σαράντα χρόνια έντιμου βίου δεν ήταν ικανά να σβήσουν έξη μήνες φυλάκιση ερήμην μάλιστα, για <κλοπή> στην ηλικία της εφηβείας μου. Τόσο γραφειοκρατική …………. είναι η δικαιοσύνη; κοιτάζει μόνο χαρτιά, όχι ουσία;

“Η Δικαιοσύνη” λεει ο αστυνόμος “είναι μηχανισμός που αν δεν γνωρίζεις τους κανόνες λειτουργίας του ,πας χαμένος, σε καταβροχθίζει, είτε είσαι ένοχος ,είτε είσαι αθώος”

«Ευτυχώς για μένα, η διοίκηση της Χαλυβουργικής δεν αρνήθηκε να καταβάλλει την εξαγορά της φυλακής μου. Ο δικηγόρος μου, επειδή έβλεπε λιγάκι περισσότερο μπροστά, με παρότρυνε να επισκεφθώ τη διοίκηση της Χαλυβουργικής και να παρακαλέσω, σε περίπτωση φυλάκισης άνευ αναστολής, να καταβάλλει η εταιρία το σημαντικό ποσό, που δεν μπορώ να εξοικονομήσω.

“Τα μεγάλα ερωτηματικά παραμένουν κυρ- Αστυνόμε”

»Γιατί να καταδικαστώ σε ποινή φυλακίσεως, με το δικαιολογητικό φόνος εξ' αμελείας, με ελαφρυντικά του <πρότερου έντιμου βίου >; εγώ πήγα εκείνο το πρωινό, όπως και τα άλλα πρωινά που προηγήθηκαν ή θα συνεχιστούν, να δουλέψω τη βάρδιά μου, να μεταφέρω με κλαρκ τα σίδερα που είχε καθορίσει η εργοδοσία μου. Γιατί να καταδικαστώ, αφού το κλαρκ είναι εφεύρημα της βιομηχανικής επανάστασης του δέκατο όγδοου αιώνα. Αν δεν είχε εφευρεθεί, δεν θα υπήρχε ποινή. Αυτό να καταδικαστεί. Αυτό να πληρώσει για την αφαίρεση μια ανθρώπινης ζωής. Αυτό έχει την ευθύνη. Γιατί να καταδικαστώ σε ποινή φυλάκισης; Ένας απλός εργάτης είμαι που προσπαθώ να βγάλω το ψωμί το δικό μου και της οικογένειας. Κάπου σε αυτέ τις επινοήσεις υπάρχει ένας κίνδυνος γιατί να τον πληρώνει με χρήμα ή με φυλάκιση ο χρήστης και όχι ο εφευρέτης, ο κατασκευαστής ή ο ιδιοκτήτης;

»Γιατί να καταδικαστώ σε ποινή φυλάκισης για τη οποία μπορώ να μην την εκτίσω, εφόσον πληρώσω ένα μεγάλο ποσό χρημάτων. Έτσι εξαλείφεται η τιμωρία μου. Αν δεν έχω χρήματα είμαι καταδικασμένος να περάσω από το κελί της φυλακής; μήπως είναι αυτό αποτέλεσμα της χρηματιστικής κοινωνίας μας; η δικαιοσύνη δεν είναι φιλοχρήματη;

Ο Αστυνόμος άκουγε τις παρατηρήσεις που έκανε ο κυρ –Ανδρέας και συμπλήρωνε τις γνώσεις του σχετικά με την δικαιοσύνη που απονέμεται στις κοινωνίες. Ένας απλός άνθρωπος κάνει κριτική καλύτερη πολλές φορές από τους φιλοσοφημένους δάσκαλους που συνέταξαν τους νόμους. Πάντα ο Αστυνόμος Πέτρος Πέτρου προσέχει ιδιαίτερα τις παρατηρήσεις των κρατουμένων και των δραστών. Είναι μια άλλη λογική που πρέπει να την έχει υπόψη του αν θέλει να ασκεί εξουσία. Να δίνει καλή διοίκηση στους πολίτες που του την ζητούν.

Εκείνη τη στιγμή κτύπησε το τηλέφωνο στο γραφείο του. Το άφησε να κτυπήσει δύο φορές και το σήκωσε. Ψιθύρισε δύο τρία <καλώς> και ύστερα κατέβασε το ακουστικό.

«Κυρ- Ανδρέα η περιπέτεια σου με την Δικαιοσύνη τελείωσε. Τα χρήματα της εξαγοράς κατατέθηκαν στην υπηρεσία των Δικαστηρίων. Είσαι πάλι ένας ελεύθερος πολίτης».

ΤΕΛΟΣ

Πειραιάς 12 Ιουλίου 2004

Λέξεις 2996

Σημ: Οποιαδήποτε ομοιότητα με την πραγματικότητα είναι εντελώς συμπτωματική

Το Blog Λογοτεχνία – Πολιτιστικά  Εκτελωνιστών δέχεται να φιλοξενήσει κείμενα συναδέλφων, αξιώματα και πολιτιστικά δρώμενα  που αναδεικνύουν τον εκτελωνιστικό πολιτισμό

E-mail =info@bookstars.gr