Ο Βασίλης Σιάπκας για τον Ανέστη Ευαγγέλου, «Αποχαιρετισμός σε ένα φίλο», 3 Νοεμβρίου 2014

Ο Βασίλης Σιάπκας για τον Ανέστη Ευαγγέλου, «Αποχαιρετισμός σε ένα φίλο», 3 Νοεμβρίου 2014

(Στον Ανέστη Ευαγγέλου – Παπαδόπουλο)

Φίλε και συνάδελφε Ανέστη.

Φεύγεις σεμνά κι αθόρυβα την μέρα της γιορτής σου, όπως σεμνός κι  αθόρυβος ήσουν όλα τα χρόνια της ζωής σου.

-Τόσο κοντά μας, στην καθημερινή βιοπάλη και τόσο απόμακρος ταυτόχρονα.

-Τόσο γήινος και συνάμα τόσο εξαϋλωμένος.

-Η ευγενική μορφή σου έμοιαζε κάθε φορά να απορεί με τις αντιξοότητες της καθημερινής «συναλλαγής» κι άφηνες τότε το νου σου να τρέχει μακρυά, λευτερωμένος από τα επαγγελματικά  «δεσμά» σε στράτες ποίησης και διανόησης εκεί που πραγματικά ένιωθες εσύ.

-Το γρήγορο πέρασμά σου απ’ το συνδικαλισμό και το ενδιαφέρον σου για τα κοινά, άφησε και εκεί τα σημάδια τού χαρακτήρα σου.

-Ευγένεια, ανωτερότητα, ήθος.

-Χαρακτηριστικά που σε σένα αφθονούσαν, αλλά που οι πιο πολλοί από εμάς τα έχουμε ανάγκη για να καλύψουμε το έλλειμμά τους.

-Για το ποιητικό συγγραφικό σου έργο «άλλοι» είναι πιο αρμόδιοι να μιλήσουν.

-Όμως ακόμα και κάποιος που δεν έχει σκύψει με πόνο πάνω απ’ τα γραφτά σου , υποψιάζεται πόσο σημαντικό έργο έχεις αφήσει πίσω σου στο σύντομο διάβα της ζωής σου.

-Ακόμα πόσο περήφανο έκανες τον κλάδο των εκτελωνιστών που  ‘χε στις τάξεις του, ένα τόσο μεγάλο ποιητή, που ακόμα δεν έχει αποτυπωθεί το έργο του.

-Ίσως εκεί που πας να σε περιμένει, ένας άλλος μεγάλος ένας άλλος δικός μας άνθρωπος.

-Ο μπάρμπα Γιάννης ο Σκαρίμπας  που μ’ ένα του χωρατό, ίσως σε κάνει για λίγο να ξεχάσεις τον πόνο του αποχωρισμού απ’ τους ανθρώπους που αφήνεις πίσω σου, και που τόσο αγαπούσες.

-Εμείς , Ανέστη, θα σε   θυμόμαστε πάντα.

-Θα θυμόμαστε πάντα τον πράο και μειλίχιο συνάδελφο, που τελείωνε τη δουλειά του, αθόρυβα και ευγενικά και μετά ξεμάκραινε, ψηλός, λεπτός , με την τραγιάσκα, την ομπρέλα και τις Διασαφήσεις στη μασχάλη, στο καλντερίμι του λιμανιού, στο  δρόμο για άλλη αποθήκη, για άλλη μια «κατάθεση» φθοράς , για άλλο ένα «ξόδεμα» του νου και της καρδιάς. Εμείς, Ανέστη σ’ αποχαιρετούμε με δύο δικούς σου στίχους που έγραψες γι’ αγαπημένο φίλο (Λουκά Βενετούλια), αλλά που τόσο   πολύ ταιριάζουν και σε σένα.

«Το κόκκινο που τόσο αγάπησε,

ήταν η αθώα του καρδιά,

 που αγρυπνούσε τις νύχτες

που η αγαπημένη του Θεσσαλονίκη γλυκοκοιμόταν

και μυστικά δίχως παράπονο μάτωνε για τ’ ανθρώπινα

Κύριε αν ένα ολιγόπιστο μπορείς ν’ ακούσεις

κατάταξέ τον με τους δίκαιους

κι  ανάπαψέ τον»

Ανέστη έχε γεια

(προς το παρόν)

Για τους συναδέλφους σου του λιμανιού

Βασίλης Σιάπκας

Αναδημοσίευση από το Εκτελωνιστικό Βήμα Απρίλιος – Μάιος  1994

E-mail = ggioggaras@Gmail.com Για αγορά βιβλίων πατήστε εδώ

Το Blog Λογοτεχνία – Πολιτιστικά  Εκτελωνιστών δέχεται να φιλοξενήσει κείμενα συναδέλφων, αξιώματα και πολιτιστικά δρώμενα  που αναδεικνύουν τον εκτελωνιστικό πολιτισμό