Ο Φραγκίσκος Σοφικίτης
δίπλα στους Εκτελωνιστής αλλά ποιητής, 26 Ιανουαρίου 2015
Τα καλοκαίρια
Αχ πόσο γρήγορα περνούν
τα καλοκαίρια
σαν μια χαρούμενη, μια παιδική
χρονιά
σαν μιας στιγμής
αστροφεγγιάς χυμεν΄ αστέρια
έτσι όπως στα μαλλιά
πέφτει η χιονιά.
Μέρα τη μέρα μόνο θύμησες
μας μένουν
από νησάκια γαλανά, ακρογιαλιές
κι’ έρωτες καλοκαιρινούς
να μας ζεσταίνουν
τις κρύες χειμωνιάτικες
βραδιές.
Να, πάει πέρασε κι’ αυτό
το καλοκαίρι
κι’ έρχεται το φθινόπωρο
μαβύ
δεν θα μας εύρουν οι
βροχές του χέρι – χέρι
και δε θα χειμωνιάσουμε μαζί.
Φραγκίσκος Σοφικίτης[1]
Αναδημοσίευση από τον
Εκτελωνιστής της 1ης Οκτωβρίου 1072
Χάος κι΄ ελπίδα
Αν κάποια μέρα ξαφνικά
νοιώσης τ’ απόλυτο κενό
εντός σου
κι’ αν όλα σου φανούν
μηδενικά
στο χάος, ίσως, βρεις τον
εαυτό σου.
Μην αναρωτηθής γιατί
το ποιος και τι να φταίει
μη ζητήσεις
κανείς δεν ξέρει να σου
πη το τι
θα πρέπει ν’ αγαπάς ή να
μισήσης.
Μόνος χωρίς ιδανικά
χωρίς αγάπη και στοργή,
θλιμμένος
κάτι σαν ζωντανός,
εικονικά
μοιάζεις, μα όμως είσαι πεθαμένος.
Στερνό ταξίδι, λεν πολλοί
πως είν’ η λύτρωση , πως είν’ η ελπίδα
αν στη ζωή ποτίστηκες
χολή
Ποιος ξέρει; Κάποιος
είπε: «ουδέν οίδα».
Αγάπησε: Κι’ αν δεν το
θες
πίεσε τη ψυχή σου να
αλλάξη.
Είσαι το σήμερα, ήσουν το
χθες
και τ’ αύριο μπορεί να
μην υπαρξη……
Αναδημοσίευση από τον
«Εκτελωνιστή» της 1ης Σεπτεμβρίου 1972
Φ. Σοφικίτης
Αρμονία και φάλτσο
Στην προσμονή και την
αντάμωση
τα χείλη ψέλλισαν
τραγούδια τ’ ουρανού.
Τα χέρια κράτησαν αστέρια
με τα χάδια τους
και ξύπνησαν ηφαίστεια
και λαβές όταν σμίξαν οι
ψυχές.
Όμως κάτι δεν έγινε
κάτι σωστά δεν πήγε…….
Ήταν, σαν μια χορδή να
έσπασε
που έδενε την αρμονία.
Κι’ έγιν’ η μελωδία
φάλτσα
κι’ ας άρχισε καλά η
νότα.
Μα έσπασ’ η χορδή
κλαψιάρικα ξεψύχησε
δεν ήχησε ξανά.
Έμεινε έτσι να κοιτάζωνται
τα μάτια
θλιμμένα και τα χείλη τραβηγμένα
έκαναν να χαμογελάσουνε την
πίκρα τους.
Αχόρταγα απλώθηκαν τα
χέρια μια στιγμή
για ν’ αγκαλιάσουν το
χαμό
να κρατηθούν πάνω στα πόδια
τους
(πούφευγαν κι’ όλας γι’ άλλους
δρόμους)
τόσο, όσο για να
προλάβουνε τα χείλη
ένα φιλί στερνό, στο
χωρισμό
Φραγκίσκος Σοφικίτης
Αναδημοσίευση από τον
Εκτελωνιστή της 15ης Ιανουαρίου 1973
Το κοχύλι
Πήρα στις χούφτες μου ένα
μικρό κοχύλι,
ύστερα τόκλεισα με τον’
αυτί μες την παλάμη
κι άκουσα
Άκουσα τον αχό της
θάλασσας,
αλλόκοσμες φωνές
και μέσα σ’ όλες, νόμισα
ήταν κι’ η δική σου
κι’ η δική μου.
Τι άραγε να λέγαμε,
τίποτα δεν ξεχώρισα.
Τα ίδια πράγματα με τότε;
Είναι το άκουσμα αχνό,
δεν ξεχωρίζει.
Είν’ ένα καλοκαίρι μέσα
στο κοχύλι,
είν’ ένας κόσμος χθεσινός
κι’ ένας ακόμα πιο
παλιός.
Είναι η Γέννηση
και η δημιουργία της
ζωής.
Είν’ όλα τα’ άγνωστα.
Τα χθεσινά και τα
μελλούμενα.
Απ’ όταν άρχισ’ η ζωή!
Σ’ ένα κοχύλι έβαλ’ ο
Θεός
το μήνυμα και τη σοφία
Του.
Πόσοι σκεφτήκανε ν’
ακούσουν
το κοχύλι;
Και πόσοι πήραμε το
μήνυμα………
Φραγκ. Σοφικίτης
Αναδημοσίευση από τον
Εκτελωνιστή της 1ης Οκτωβρίου 1973
[1] Ο Φραγκίσκος Σοφικίτης
για χρόνια ήταν επιμελητής της ύλης της Εφημερίδας « Εκτελωνιστή» αλλά και Προϊστάμενος του Συλλόγου
Εκτελωνιστών Πειραιώς Αθηνών
|
Στο blog που βρισκόσαστε υπάρχουν:
145 αναρτήσεις σε 1.765 προβολές σελίδων
με λογοτεχνία, πολιτιστικά,
φωτογραφίες για Εκτελωνιστές
Πίνακας προηγούμενων
στην ανάρτηση της 12 Ιανουαρίου 2015
|
|
Το Blog Λογοτεχνία
– Πολιτιστικά Εκτελωνιστών δέχεται
να φιλοξενήσει κείμενα συναδέλφων, αξιώματα και πολιτιστικά δρώμενα που αναδεικνύουν τον εκτελωνιστικό
πολιτισμό
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου