Γιάννης Ηλιάδης,
Εκτελωνιστής και Σύγχυση επαγγελμάτων, 27 Δεκεμβρίου 2014
Είσαι εκτελωνιστής;
Πενταόροφη 3Ντοκ ΟΛΠ
Θα’ ταν στις αρχές της
10ετίας του 1970 που είχα νοικιάσει ένα διαμέρισμα στη Βάρκιζα για τα
καλοκαιρινά μας μπάνια, ενώ έμενα μόνιμα στην Αθήνα.
Εκεί γρήγορα μπλέχτηκα με
παρέες φυσιολατρών της περιοχής και έγινα φανατικός φίλος της παραλίας,
κτυπώντας μαζί με τους άλλους, με τις
ώρες, το μπαλάκι του τένις με τις ξυλορακέτες.
Αλλά όχι μόνο αυτό γιατί
από την πρώτη κιόλας σεζόν βρέθηκα, χωρίς να το καταλάβω, να είμαι και ……. χειμερινός κολυμβητής!!!
Αυτή η καινούργια
συνήθεια έγινε για μένα και την γυναίκα μου τρόπος ζωής που την συνεχίσαμε πάνω
από τριάντα χρόνια.
Έτσι καθυστερούσαμε όσο
γινόταν μέχρι και Νοέμβριο την παραμονή μας στη Βάρκιζα, για να απολαμβάνουμε
το χόμπι μας.
Έναν τέτοιο Νοέμβρη αποφασίσαμε
να γυρίσουμε στην Αθήνα αφού ο καιρός δεν ευνοούσε την παραμονή μας κοντά στη
θάλασσα.
Πήρα λοιπόν το αμάξι το
πεθερού μου, ένα παλιό OPEL CARAVAN και
πήγα στη Βάρκιζα να μεταφέρω κάποια
οικιακά είδη, που μεταφέραμε κάθε Απρίλη και Νοέμβρη από το ένα σπίτι στο άλλο.
Ήταν αρκετά ογκώδη και
δεν χωρούσαν στο δικό μου επιβατηγό.
Το φορτώσαμε λοιπόν η
γυναίκα μου, η πεθερά μου κι εγώ και αφού κλειδώσαμε το σπίτι ξεκινήσαμε για
την Αθήνα.
Ο Νοέμβρης σκοτεινιάζει
νωρίς και είχε ήδη σουρουπώσει, μάλιστα ψιχάλιζε κιόλας.
Άναψα τα φώτα και γρήγορα
διέσχισα την Βάρκιζα και τα Πηγαδάκια και έστριψα δεξιά στην παραλιακή λεωφόρο.
Η κίνηση σ’ όλη τη
διαδρομή ήταν ελάχιστη αλλά μόλις βγήκα στην παραλιακή βλέπω έναν χωροφύλακα
τροχονόμο (ήταν ακόμη η χωροφυλακή), να μου κάνει σήμα να σταματήσω.
Σταματώ, εκείνος με πλησιάζει,
χαιρετάει στρατιωτικά και μου λέει αυστηρά:
-Άδεια κυκλοφορίας,
δίπλωμα και ταυτότητα.
Εγώ πιστεύοντας ότι
πρόκειται για τυπικό έλεγχο του δίνω ότι ζήτησε και λέω χαριτολογώντας:
-Ελπίζω να μην έκανα
κάποια παράβαση.
Με κοιτάζει βλοσυρός και
λέει:
-Βεβαίως κύριε είσθε
παραβάτης αφού το μπροστινό δεξί φανάρι σας δεν ανάβει και αυτό μπορεί να
προκαλέσει τροχαίο ατύχημα.[1]
Αιφνιδιασμένος πάω μπρος
στο αμάξι και βλέπω ότι πραγματικά το φανάρι δεν άναβε. Σκέφθηκα, αμέσως σαν
γνήσιος Έλληνας να βρω μια δικαιολογία και του λέω:
-Ξέρετε κύριε τροχονόμε
το αμάξι δεν είναι δικό μου αλλά του πεθερού μου και φαίνεται ότι το λαμπάκι κάηκε
ξαφνικά γιατί μέχρι προ ολίγου άναβε (αυτό βέβαια δεν ήταν αλήθεια).
-Δεν με ενδιαφέρει τίνος
είναι το αμάξι, συνέχισε εκείνος ή αν πράγματι κάηκε το λαμπάκι ξαφνικά…… Δεν
θα σας γράψω μόνο αν έχετε εφεδρικό λαμπάκι, αλλιώς δεν την γλυτώνετε την κλήση.
-Να κοιτάξω, είπα με ελπίδα
και άρχισα να ψάχνω μετά μανίας σε όλα τα πιθανά σημεία του αμαξιού που μπορεί να υπήρχε εφεδρικό
λαμπάκι, δυστυχώς όμως χωρίς αποτέλεσμα!!!Λαμπάκι δεν υπήρχε πουθενά!!
Εγώ όμως δεν είχα
εξαντλήσει ακόμα το οπλοστάσιό μου και συνέχισα την αντεπίθεση!!
Εντάξει, του λέω, δεν υπάρχει
λαμπάκι αλλά δεν νομίζω ότι αυτό είναι σοβαρός λόγος για να θεωρηθώ παραβάτης. Άλλωστε
δεν ανάβει το δεξιό φανάρι και όχι το αριστερό ώστε να υπάρχει κίνδυνος από τα
οχήματα που έρχονται αντίθετα, είμαστε στην Ελλάδα και οδηγούμε δεξιά και όχι
στην Αγγλία.
-Ακούστε κύριε, μου
απαντά. Ο Νόμος δεν κάνει διάκριση μεταξύ αριστερού και δεξιού φαναριού και εν
πάσει περιπτώσει αυτά μπορείτε να τα πείτε στο Δικαστήριο, αν δεν πληρώσετε την
παράβαση, γι’ αυτό μην επιμένετε άδικα, κι έβγαλε το μπλοκ με τις κλήσεις.
Εγώ εκνευρισμένος που δεν
είχα πια άλλα περιθώρια για να τον μεταπείσω του λέω.
-Θέλω να ξέρετε κύριε ότι
δεν με νοιάζει να πληρώσω την κλήση σας αλλά αρνούμαι να δεχθώ την αδικία που γίνεται εις βάρος μου. Αν όμως
νομίζετε ότι έτσι επιτελείτε το καλώς ευνομούμενο υπηρεσιακό σας καθήκον να με γράψετε, παρ’ όλον ότι θα
μπορούσατε να αρκεσθείτε σε μια απλή παρατήρηση.
Το είχα γυρίσει σκόπιμα
στο «επίσημο» ύφος μήπως και επηρεασθεί το
…. Όργανο, αλλά δυστυχώς ………. τίποτε!!
Εκείνος απτόητος, χωρίς
να δείχνει ότι κατάλαβε αυτά που του
έλεγα, άνοιξε μεγαλοπρεπώς το μπλοκάκι του και αφού αναζήτησε το στυλό στην
τσέπη τού πουκαμίσου του, άρχισε να γράφει τα στοιχεία από την ταυτότητά ου.
Σε μια στιγμή γυρίζει και
μου λέει έκπληκτος:
-Καλά είσθε εκτελωνιστής;
-Γιατί του απαντώ, δεν το
γράφει η ταυτότητα;
-Τότε γιατί δεν μου το
είπατε από την αρχή; (Με ξαναρωτάει …….)
Τώρα ήταν η δική μου
σειρά να εκπλαγώ. Δεν καταλάβαινα γιατί
άραγε έπρεπε να του πω το επάγγελμά μου από’ την αρχή; Κάποια όμως αμυδρή ελπίδα έλαμψε στο
μυαλό μου και απάντησα σχεδόν αμήχανος:
-Ε! Τι να σας πω, δεν το
θεώρησα απαραίτητο.
Εκείνος με πλησιάζει και
μου λέει με διαφορετικό ύφος τώρα και μάλλον εμπιστευτικά.
-Τι μου λες αδελφέ είναι
δυνατόν να μην υπάρχει κατανόηση μεταξύ συνάδελφων; Διότι βέβαια είμαστε συνάδελφοι
αφού εσείς κυνηγάτε τους λαθρεμπόρους και εμείς τους άλλους παραβάτες του
Νόμου.(Είχε μπερδέψει ο καημένος το «Εκτελωνιστής» με το «Τελωνειακός» ή «Τελωνοφύλακας»
Αλλά μπερδεμένος ήμουν κι
εγώ από την εξέλιξη και τον κοίταζα με αμφιβολία μήπως μου έκανε πλάκα. Τελικά
πείσθηκα ότι μιλούσε σοβαρά και του
είπα:
-Ε! Δεν ήθελα να σας επηρεάσω
στην εκτέλεση του καθήκοντός σας.
--Τι είναι αυτά που μου
λέτε – μου απαντά τώρα χαμογελαστός, δεν ισχύουν αυτά μεταξύ συναδέλφων-. Είναι
δυνατόν εγώ να σας γράψω;
-Δηλαδή αν φέρω απ’ την
Γερμανία κανένα ραδιόφωνο και μου κάνετε έλεγχο στο Αεροδρόμιο θα με χρεώσετε;
-Ε , όχι βέβαια του απαντώ….
Μεταξύ συναδέλφων!!!
-Είδατε λοιπόν, μου λέει,
γι’ αυτό πάρτε τα χαρτιά σας και να πάτε στο καλό κύριε συνάδελφε, κι αν κάποιο
όργανο σας σταματήσει παρακάτω να του πείτε ότι είσθε συνάδελφος.
Ευχαρίστησα τον ……… συνάδελφο, μπήκα στο αυτοκίνητο και έβαλα
γρήγορα μπρος μήπως και καταλάβει το λάθος του.
Σ’ όλη τη διαδρομή
σχολιάζαμε γελώντας το περιστατικό ενώ εγώ απορούσα πως έπαθε ο τροχονόμος –
καλή του ώρα – τέτοια γκάφα (ευτυχώς για μένα) αφού φαινόταν γενικά ξύπνιος και
καταρτισμένος.
Φθάσαμε κάποτε στο σπίτι
μας χωρίς ευτυχώς άλλα συναπαντήματα με ……….. συνάδελφους.
Ξεφορτώναμε το πράγματα
και λέω στη γυναίκα μου γελώντας:
-Είδες τι σημαντικό είναι
να είσαι Εκτελωνιστής;[2] Έχεις ασυλία για όλες τις παραβάσεις.
Και έδωσα μια χαϊδευτική
κλωτσιά στο σβηστό φανάρι. Και να το φανάρι………… φίλοι μου ……. ΑΝΑΨΕ!!!
Τα σχόλια δικάσας!!!
Γιάννης Ηλιάδης
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Το παραπάνω περιστατικό
είναι απόλυτα αληθινό χωρίς καμιά προσθαφαίρεση και αποφάσισα να το γράψω σαν
φόρο τιμής στο επάγγελμα, που όχι μόνο μας έδωσε ψωμί να φάμε, έστω και αν το
πληρώσαμε με ιδρώτα και αίμα. (Βέβαια σε ορισμένους έδωσε «παντεσπάνι» αλλά μας
προσέφερε και άλλες απροσδόκητες υπηρεσίες σαν αυτή που διαβάσατε)
Αναδιατύπωση από το Εκτελωνιστικό
Βήμα Σεπτέμβριος 2006
[1] Αλήθεια
υπάρχει σήμερα τέτοιος έλεγχος της Τροχαίας, συμπεριλαμβανομένου και του
εξωτερικού πλυσίματος του αυτοκινήτου
[2] Σαν Εκτελωνιστής, υπάρχουν και άλλα
παραδείγματα στην εκατονταετή ζωή του επαγγέλματος. Να δώσουμε όμως μια άλλη
παράμετρος. Ο εκτελωνιστής ξέρει πρόσωπα, διαδικασίες και πράγματα που βοηθά
τον συναλλασσόμενο να ξεπλέξει γρήγορα
και με λίγα για την άποψή του, χρήματα από τα Τελωνεία. Δεν θα πάψει να υπάρχει
αυτή η προοπτική ………. Οι δικηγόροι παίρνουν ένα μέρος της αίγλης των δικαστών ,
μήπως είναι κάτι παραπλήσιο;
Το Blog
Λογοτεχνία – Πολιτιστικά Εκτελωνιστών δέχεται
να φιλοξενήσει κείμενα συναδέλφων, αξιώματα και πολιτιστικά δρώμενα που αναδεικνύουν τον εκτελωνιστικό πολιτισμό
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου