Νίκου Βελιώτη ποίηση «Από τη γη στον ήλιο» εκτελωνιστής 22 Ιουλίου 2014

Νίκου Βελιώτη ποίηση «Από τη γη στον ήλιο» εκτελωνιστής 22 Ιουλίου 2014

Η σύνθεση ¨από τη γη στον ήλιο», που τόσες προκάλεσε συγκινήσεις και ένα ασυνήθιστα μεγάλο τιράζ, για μένα ελάχιστες έχει αξιώσεις, με ξεπερασμένη, μάλλον τεχνοτροπία. Όμως, οι περισσότεροι αναγνώστες, στην πρώτη έκδοση (Απρίλιος του 1966) με τηλεφωνήματα, γράμματα και προσωπικές επαφές, εκδηλώθηκαν ενθουσιαστά, γι΄ αυτό το αντιπολεμικό έμμετρο ελάχιστοι όμως πρόσεξαν το «από τα σύννεφα στη γην» που τόσον εγώ εκτιμώ, για τα βαθειά νοήματα που κλείνει, αλλά και για την προσπάθεια μιας κάποιας μετουσίωσης της μοντέρνας μορφής, μέσα στην παραδοσιακή, τουλάχιστον σε εκείνους τους στίχους που την επιδέχονταν.

Η αλήθεια είναι ότι πολλοί συνάδελφοι μου, στο βιοποριστικό επάγγελμα, τίμησαν πρόθυμα και αυτή την πνευματικήν μου προσφορά, κι΄ από στόμα σε στόμα, με τα υπερβολικά εγκώμια, για το έμμετρο «Από την γη στον ήλιον», αυξήθηκε η κυκλοφορία. Ίσως άρεσε και η έλλειψη πειθαρχίας πάνω στους αυστηρούς κανόνες της παραδοσιακής  στιχουργικής, που τους παραβλέπω όταν κινδυνεύει το νόημα,. Πιστεύω σοβαρά πως είναι καιρός ν΄ αφαιρέσουμε από την παραδοσιακή ποίηση το ψηλό καπέλο και το σκληρό κολάρο για να μπορούμε να εκφρασθούμε πιο αυθόρμητα.

Ότι συγκίνησε το «Από την γι στον ήλιον», σε σημείο που να εξαντληθούν στον Πειραιά κάπου χίλια αντίτυπα, σ’  ένα δίμηνο (δεν πρόλαβε να κυκλοφορήσει το βιβλίο στην Αθήνα, ούτε να σταλεί σ΄ εφημερίδες, κριτικούς κλπ) απαιτεί μιαν εξήγηση. Νομίζω ότι επιμαρτυρεί έναν ενδιαφέρον του πλατύτερου αναγνωστικού κοινού, για την αντιπολεμική θέση της τέχνης και την έφεσή του για επικοινωνία με σύγχρονη ποίηση, πιο αφομοιώσιμη από την μοντέρνα, που δεν έχει ακόμα αποκρυσταλλωθεί – κι εκτός εξαιρέσεις- δεν συγκινεί.

Προσωπικά, το «Από την γη στον ήλιο», βοήθησε απολυτρωτικά την αντιπολεμική μου αγωνία. Και δεν το κρύβω ότι στην συνείδησή μου μένουν υπόδικες όλες οι γενιές, που ανέχτηκαν και ανέχονται τον πόλεμο, τουλάχιστον από την εποχή, που έχουν την δυνατότητα να ζούνε, χωρίς να ληστεύουν τους γείτονές τους………

Φυσικά περισσότερο η δική μας, που βρίσκεται σε μια απαράδεκτη αντινομία: Να έχει τελειοποιήσει σημαντικούς κώδικες δικαίου, χωρίς όμως να καταργεί το δίκαιον του ισχυρότερου τον πόλεμο!

Πόλεμος και πολιτισμό, που δεν σημαίνει καθόλου τεχνικός εξοπλισμός, δεν συνταυτίζονται. Ποιος μπορεί να ισχυρισθή ότι υπάρχουν πολιτισμένοι ……. Ανθρωποφάγοι;

Ομολογώ ότι ποτέ δεν κατόρθωσε να δικαιώσω αυτή την ομαδική παραφροσύνη του αλληλοσπαραγμού και σ’ όλη μου την ζωή, από ΄τα παιδικά μου χρόνια, ένοιωθα τρομερά ταπεινωμένος.

Στα περισσότερα απ΄τα γραφτά μου, τον πόλεμο σημαδεύω σαν έγκλημα απαράδεκτο, φρικαλέο, ανατριχιαστικά, τα πεζά μου, όπου δεν απηχούνε ξεκάθαρα το αντιπολεμικό μου πιστεύω, χαρακτηρίζονται από μιαν ειρηνιστική πνοή. Στα έμμετρά μου, το αντιπολεμικό μου πάθος, κορυφώνεται. Στο περιοδικό «Το τραγούδι» (έκδοση Ν. Σαλιβέρου, επιμέλεια Αντ. Παναυλή) δημοσίευσα το 1927 το πρώτο αντιπολεμικό ποίημα : «Ζητιάνος Μαχητής». Στο περιοδικό «Γλαύκα», το 1934 (έκδοσης Λαμπρολέσβιος) «Της δόξας το στεφάνι», μιαν αντιπολεμική δραματική σάτιρα. Στο δικό μας εμφύλιο πόλεμο, στην συνδικαλιστική εφημερίδα «ο Εκτελωνιστής» το 1950, το «Ας ήταν», ένα επίσης έμμετρο παράπονο, για την αδελφοκτονία. Και στο «Περιοδικό μας», (επιμέλεια Χ. Λεβάντα) το 1960 μια διαμαρτυρία, ενάντια στις νέες απάνθρωπες πολεμικές προετοιμασίες, το «Που πάμε γιατί πάμε». Κι΄επειδή μέχρι τούτη τη ώρα, μαίνεται ο πόλεμος στ Βιετνάμ, μόνο στις μέλλουσες γενιές στήριζα την ελπίδα μιας ειρηνιστικής κοινωνίας, που δεν θα κατρακυλά «Από τα σύννεφα στη γη» αλλά όλο και θ’ ανεβαίνει «Από τη γη στον ήλιον». 

E-mail =info@bookstars.gr

Το Blog Λογοτεχνία – Πολιτιστικά  Εκτελωνιστών δέχεται να φιλοξενήσει κείμενα συναδέλφων, αξιώματα και πολιτιστικά δρώμενα  που αναδεικνύουν τον εκτελωνιστικό πολιτισμό